‘Why does it feel so good when it hurts so bad?’ Deze spannende voorstelling van YoungGangsters en DOX begeeft zich op de fluïde grens tussen vechten en dansen, tussen geweld en esthetiek – en doet daarmee een indirecte uitspraak over ons kijkgedrag. Want dat we zoveel schoonheid uit zulk bruut geweld kunnen destilleren, is toch eigenlijk behoorlijk alarmerend?

Waar voorstellingen van de YoungGangsters soms de neiging hebben om te veel in letterlijkheid te vervallen, is deze coproductie met DOX een prachtige, elkaar versterkende combinatie van het concrete vechttheater en de meer abstracte danstaal – beide vertrekkend vanuit een lekker rauw en brutaal idioom. De gele speelvloer met de grote trap houdt het midden tussen showbizzdecor en stadsplein – twee arena’s die meer met elkaar gemeen hebben dan je op het eerste gezicht misschien zou denken.

De beeldende scènes vertrekken steeds vanuit herkenbare behoeftes of impulsen: imponeren, concurreren, overtroeven, overschaduwen. Dansers Pom Arnold, Ali Zanad, Deion Holwijn, Noah van der Burgt en Liza Panjoel smijten zich vol overgave op de speelvloer, elkaar en het publiek grommend opzwepend. Regisseur Annechien de Vocht (YG) en choreograaf Guilherme Miotto (DOX) vinden een uitstekende balans tussen verstilde scènes en energiek (letterlijk) in your face­-theater.

Vanaf welk moment is een sequentie aan rake klappen ineens dans – en andersom? Hoe lang blijf je empathie voelen en hoeveel pijn moet er worden geleden voordat dat gevoel plaatsmaakt voor een abstracte, lege variant van waarnemen, waarderen zelfs? Hoeveel geweld kan een mens aan om naar te kijken? Wanneer bepalen we dat het dans wordt, en doen we dat niet vooral om onszelf te beschermen, zodat we er met een veilige afstand naar kunnen kijken? In een trefzekere, pijnlijke, humoristische vechtchoreografie confronteert Don’t Wanna Fight je op die manier met de grenzen van je eigen empathie en engagement.

Foto: Diederick Bulstra