Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
De definitie van waanzin is: steeds hetzelfde doen en daarvan telkens een andere uitkomst verwachten. Cabaretier Javier Guzman heeft die waanzin recht in de ogen gekeken, in het jaar dat hij zichzelf te gronde richtte met zijn cocaïneverslaving. Delirium II heet het programma dat hij erover heeft gemaakt. Er was jaren geleden al een Delirium I. Over zijn verslaving aan alcohol en de strijd die hij voerde ervan af te komen.
Die strijd maakte Delirium I tot een beklemmend, openhartig programma, waarin Guzman zichzelf op geen enkele manier spaarde. De drank liet hij staan, maar hij raakte aan het witte poeder. En zoals de ene verslaving de andere niet is en er een wezenlijk verschil zit tussen drank- en cokemisbruik, zo verschillen ook de programma’s erover.
Hetzelfde doen en op dezelfde uitkomst hopen, lijkt de bedoeling hier. Ook dat is vaak waanzin. Je wilt een groot succes herhalen, maar eigenlijk kan het alleen maar minder. En dat is hier opzichtig het geval. Omdat Guzman zijn ziel en zaligheid er niet heeft ingegooid en zijn emoties achter een gordijn van anekdotes verborgen houdt. Anekdotes die weinig toevoegen aan verslavingsverhalen die we al kennen.
Ja, je verloedert, je huis wordt goor, je krijgt waandenkbeelden en je wordt eenzaam. Dan word je een paar keer afgevoerd met een ambulance en mag je kiezen: gedwongen of vrijwillige opname in een afkickkliniek. En Guzman koos natuurlijk het laatste en vertrok naar Thailand. Waar hij bibberend aankwam en verder…, nou ja, verder niks dus. Van een cabaretier van het kaliber Guzman hoop je toch op meer diepgang dan van het bekende kinderbadje.
Als een verhaal zwaar wordt, kan humor een fijn wapen zijn om te relativeren. Maar dat is in Delirium II niet nodig. Die humor is vooral in het eerste half uur van een héél matig niveau. Je zit te kijken naar een man die het kunstje van Delirium I nog eens probeert en zelf ook niet gelooft dat het werkt. Omdat hij kennelijk niet tot het gaatje wil gaan. Of kan gaan.
Dus zitten we erbij, kijken ernaar en lachen er wat om. En krijgen we het maar niet voor elkaar met hem mee te leven, compassie te voelen. Hij roept zelf voortdurend dat hij een loser is, dus wij hoeven ons verder niet druk te maken om onze houding te bepalen.
Dan probeert Guzman nog wel de echte wereld er bij te slepen, die hij in zijn diverse roezen enkele jaren uit het oog is verloren. Soms is dat grappig. En hij gooide deze week twee bezoekers zijn zaal uit die op de eerste rij zaten te sms’en en met elkaar te praten, terwijl ze al te laat binnenkwamen. Dat zou elke theatermaker moeten doen, want het wordt tijd dat sommige generaties bezoekers wat fatsoen wordt bijgebracht in dat opzicht.
Maar godallemachtig, dan volgt een tirade over Facebook waar iedereen zijn privéleven deelt. Dat weten we nu wel. Daar is niks nieuws en grappigs meer aan toe te voegen. Hij eindigt met een dankwoordje aan zijn publiek, dat toch maar weer naar het theater is gekomen voor ‘deze loser’. Ja, dáár scoor je mee.
teksten: Javier Guzman
uitvoerende: Javier Guzman
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
‘We mogen nog! Heel even.’ Dat riep een enthousiaste Javier Guzman in het Haagse theater Diligentia op 26 november, een dag voordat premier Rutte de avondlockdown aankondigde. De oudejaarsconference is dus een maand voor de uitzending op Comedy Central opgenomen, maar toch mooi dat de liefhebbers van Guzman het nog te zien krijgen. (meer…)
In zijn zevende programma Absurd verlicht is Javier Guzman meer stand-up comedian dan cabaretier. Het is een aaneenschakeling van grappige anekdotes en verhaaltjes met weinig onderling verband. Het gemodder van Guzman met de vrouwen en het leven kun je een rood draadje noemen, maar anders dan in eerdere programma’s gaat hij niet met de billen […]
Lijkt bijna of de recensent met een vooroordeel de zaal is ingestapt.
Waarmee je insinueert dat de recensent niet integer is. Een recensent die voelt dat hij met een vooroordeel een zaal instapt, dient deze direct weer te verlaten. Een recensent die de zaal binnenstapt met fijne verwachtingen schrijft op dat die helaas niet uitkomen. En vindt dat jammer.
waarmee je insinueert dat de recensent niet integer is. Een recensent die met een vooroordeel de zaal instapt dient rechtsomkeert te maken als hij/zij dat merkt. Of gewoon niet te gaan. Ik ga nieuwsgierig een zaal in en de bedoeling is daarbij er met een ‘oordeel’ uit kom. En na afloop kan het nooit een vooroordeel zijn.
Dag Ruud;
1. “Waarmee je insinueert dat de recensent niet integer is” – dat schijnt vaker voor te komen.
2. “Een recensent die met een vooroordeel de zaal instapt dient rechtsomkeert te maken als hij/zij dat merkt” – heel nobel van je, maar dat gebeurt volgens mij nooit.
3. “…en de bedoeling is daarbij er met een ‘oordeel’ uit kom” – afgezien van de wat kromme zinsconstructie hoop ik dat het gebruik van aanhalingstekens hier aangeeft dat je het ‘ironisch’ bedoelt?
4. Waar heb je die definitie van waanzin aan het begin van je stuk eigenlijk vandaan? Als ik het google kom ik op iets anders uit. Wat mij dan weer doet vermoeden dat je probeert een leuke kop en staart voor je recensie te forceren. Misschien komt daar de comment van Tom vandaan; je probeert een beetje te veel een leuk lijntje in je recensie te forceren. Het is nogal slecht doordacht. Maar ja dat is maar een mening he. Geen ‘oordeel’.
Vriendelijke groet, en ik kijk uit naar je volgende recensie.
Viktor Griffioen
Freud. Citaat van Guzman himself .
Wat leuk! Dat wist ik niet. Toch maar eens naar die voorstelling.
Doen. Dat dan weer wel
Grappig, want bij Micha Wertheim tweette je dat je al met voorpret/zin in de zaal zat, en die kreeg vijf sterren.
Grappig dat je toen niet reageerde dat ik met een vooroordeel de zaal binnenstapte. Kennelijk was de recensie toen naar je zin.
Soms moet je twee recensies van dezelfde persoon lezen voordat je reageren gaat omdat je dingen niet ten onrechte wil zeggen, maar twee keer met een vooroordeel de zaal in en een bevooroordeelde recensie vraagt om reactie.
Daarbij is het grappig dat je het niet ontkent.
Jezus…, het is wel erg versimpeld daarboven he? Maar als jij het bevooroordeeld vindt dat iemand zowel naar Wertheim als naar Guzman met fijne verwachtingen de zaal instapt en dat bij de een vooraf wel tweette en bij de ander niet, dan mag je je helemaal uitleven in je gelijk.
De recensent gaat in elk geval netjes met zijn lezers om. :-)
Ik geef het toe, het is een gave
Ben van het weekend naar de voorstelling in Rijswijk gegaan. Op het begin vond ik t ietwat tegenvallen. Het was idd niet de Guzman die we kennen. Maar toch was het grappig. De show zakte daarna in, het bleef te lang hangen bij coke en de verslaving en de randzaken eromheen. Ik vind dat het einde de hele show heeft goed gemaakt. Guzman pakte ook een bezoeker die zn voeten op het podiun had gezet aan. Hij vroeg na 20 minuten of de man in het theater werkt, want hij kwam zo bekend voor. De man ontkende, waaroo zman hem sonmeerde zn poten dan van het podium te halen. Heerlijke actie was dat.
Al met al zou ik de show 3vd5 sterren geven. Guzman weet dat veel mensen niet meer zo gauw een show van hem bezoeken, omdat hij 10maanden lang shows had moeten afzeggen. Hopelijk is het vertrouwen bij hem na delirium2 weer terug en kan hij weer ouderwets gaan knallen.
Beste recensent’ ik denk dat je wel bevooroordeeld was/ bent…maar dat hoeft niet perse negatief te zijn. Ik denk zelfs dat deze recensie op een bepaalde manier juist als een compliment kan worden ervaren, juist omdat er in doorschemerd dat de verwachtingen hoog waren geeft dat iets aan over guzman’s kunnen..het gegeven dat zijn prestaties nu minder zijn worden juist aangeduid door het feit dat hij goed is/was en wellicht weer wordt. Je kan iets vaak iets pas aanduiden als goed of slecht, als je een tegenhanger/tegenstelling hebt als referentiekader.
Ik ben een zeer sporadisch theater bezoeker en ben gisteren naar de voorstelling geweest. Ik kwam naar buiten met exact hetzelfde gevoel als beschreven in de recensie. Wat mij betreft klasse om het zo te verwoorden.
Ps Ik zat volledig blanco in de zaal…….
Ik ben afgelopen donderdag geweest en vond het de beste show die ik ooit gezien heb; superconfronterend, openhartig, grappig, herkenbaar en op het einde heel ontroerend! Absolute aanrader!