Altijd fijn als er livemuziek wordt gemaakt in een voorstelling voor een jong publiek. Pianoduo Mephisto, John Gevaert en Katrijn Simoens, gezamenlijk gezeten achter een klavier, speelt een fijne rol in Cinderella van De Stilte. Met een leger kinderen en hun volwassenen zag ik de voorstelling gistermiddag in Chassé Breda.

Meteen is duidelijk dat in deze voorstelling de dingen door elkaar gaan lopen. Er zijn twee pianisten, twee dansers en een actrice. De actrice (Elena Peeters) stapt langs de tribune en spreekt haar jonge kijkers aan; zo laat ze de speelruimte doorlopen in de ruimte waar wij van het publiek zitten. Er is het verhaal van Assepoester (in het Engels heet zij Cinderella en met die naam kan deze voorstelling de grens over, waar De Stilte vaak speelt) dat is gekaderd binnen het gegeven dat deze actrice een regisseur is die het Assepoesterverhaal op de planken wil brengen.

Maar haar dansers (Wiktoria Czakon en Christopher Havner) weten eigenlijk beter hoe dat zou kunnen dan zij. Ze dansen de bekende scènes uit het sprookje en nemen voor de verschillende rollen die ze vertolken een eigen bewegingstaal. Danst Czakon Assepoester, dan is ze bescheiden, licht en sierlijk; danst ze een van de beide ruziënde stiefzusters dan flext ze haar voeten en spreidt ze haar vingers wijd als spinnen bij elke jeté en stampende landing. En de pianisten spelen speels de bijpassende delen uit Prokofjeffs Cinderella-suite – John Gevaert bewerkte ze voor vier handen.

In het werk van choreograaf Jack Timmermans draait het vaak om wat tussen de regels zit, om de stilte tussen de bewegingen, de noten of de taal. Dans en livemuziek lenen zich bij uitstek voor deze manier van vertellen waarbij het kind de tijd krijgt om de abstracte vertelling te laten bezinken. Je legt je eigen puzzel. En als de jonge kijker dan de bewegingskriebels krijgt of de spanning even te veel wordt, dan is daar gelegenheid voor. In dat opzicht roept de rol van de regisseur in deze voorstelling vragen op.

Want hoewel er momenten van stilte zijn in deze uitvoering, smeert het spel regelmatig net die ruimte dicht waarin je met je eigen puzzel kunt bezig zijn. Het helpt daarbij niet dat actrice Elena Peeters versterkt speelt en een arsenaal aan kirrende gilletjes in haar microfoon geeft. Ze komt daarmee dicht bij het weinig subtiele spel in van die grote theatershows die gebaseerd zijn op bekende televisieformats.

Dat is jammer want de dynamiek tussen de twee pianisten met hun gele feesthoedjes op achter de vleugel, en de beide dansers in hun verschillende rollen, is goed. Ze hebben oog voor elkaar. De melancholie van Assepoester die door haar stiefmoeder veroordeeld wordt tot de bezem krijgt met vallende aanslag en ruimtelijk spel een extra laag. De muzikanten, zo dicht naast elkaar en samen dat ene klavier bespelend, stuwen elkaar op en dat stuwt de kibbelzucht tussen de dansende stiefzusters ook weer op. Dat samenspel komt ook zonder vertelling in tekst al heel direct over op een publiek en zou ons meer kunnen vertellen over het waarom van dit verhaal op dit moment.

Foto: Hans Gerritsen