‘Ga jij maar even op de trap zitten’ – het is misschien de meest uitgedeelde straf in het moderne gezin. Het lijkt ook de aanleiding van de titel van de nieuwe dansvoorstelling voor kinderen van de Stilte, Overtreffende trap, al zal die aan de 4+-doelgroep voorbijgaan. Zoals wel meer in de voorstelling, maar is dat eigenlijk een bezwaar?

Het decor is lekker ruimtelijk: links voor een felrode tafel met vier witte stoelen, een kamerscherm en een trapje naar het gele achterdoek met vijf paarse vlekken. Daartussenin is veel ruimte om te dansen. Het kamerscherm geeft ruimte om je te verstoppen of erachter vandaan te komen. Het achterdoek wacht nog even met het prijsgeven van zijn verrassingen.

Vader (Orlando Mardenborough) komt op met lange, vooruitschuifelende passen. Bijna schaatsend. Hij wekt de indruk dat hij niet precies weet wat hij wil of wat hij moet doen. Hij is in het zwart, zijn vrouw (Femke Somerwil) in helderrood. Zij dansen op de fijne muziekjes van Mete Erker (een van de saxofonisten van Artvark) en Boy Edgarprijswinnaar Jeroen van Vliet. Die van pa en ma zijn geënt op jazz en modern-klassieke muziek. Als de kinderen (Tim Volleman en Wiktoria Czakon) opkomen, wordt de muziek ontregelender, met meer rare geluidjes.

De bewegingen aan tafel geven op een gestileerde manier de relaties in het gezin weer. Vader en moeder proberen wat te organiseren, te binden, te activeren, en te straffen (zoonlief moet op de trap). De jeugd ontsnapt liever, bijvoorbeeld naar de ruimte achter het achterdoek. Als de kinderen daar rondlopen, beginnen de vlekken te leven; de mooie animaties zijn van Afterlight.

Als later ook vader en moeder achter op het podium verdwalen, komen ze in bloedrode vloeistofdia’s terecht – een veel angstigere omgeving.

Hoewel Overtreffende trap is bedoeld voor kleuters vanaf 4, doet choreograaf Jack Timmermans geen pogingen om die makkelijke, direct begrijpelijke verhaaltjes te vertellen. Hij geeft hun een tamelijk abstracte voorstelling waarin het plezier van bewegen centraal staat. Misschien vermoeden de kleuters iets van hoe de rollen verdeeld zijn tussen ouders, tussen kinderen en tussen de generaties. Waarschijnlijk snappen ze niet waarom iedereen toch zo vaak met het hoofd op de tafel ligt; dat snap ik ook niet. Misschien herkennen ze iets van hoe het thuis gaat. Maar waarschijnlijk zijn ze daar helemaal niet mee bezig en zien ze gewoon een afwisselende dansvoorstelling waarin beeld en muziek belangrijke rollen spelen, met kinderen die elkaar en hun ouders uitdagen en ouders die het ook niet precies weten.

Foto: Hans Gerritsen