Theater is over het algemeen een vluchtig medium, Beperkt Houdbaar maakt hier zijn handelsmerk van. Als improvisatiegezelschap spelen Stefan Hendrikx en Andries Tunru voorstellingen op basis van input van het publiek. In Canvas gebeurt dit door middel van tekeningen, voorafgaand aan de voorstelling door het publiek gemaakt.

Beperkt Houdbaar neemt een risico in Canvas. In plaats van slechts een locatie of vertrekpunt door het publiek te laten bepalen, zoals gebruikelijk in de theatersport, kiezen ze voor vier tekeningen en uitvoerige interviews met de tekenaars. Op de première is het ene verhaal een stuk dramatischer dan het andere. Ze lopen uiteen van een bizarre dronken anekdote, die door de tekenaar vast al jaren met succes op feestjes wordt verteld, tot het simpele gegeven ‘in ons huis staat een hele grote amethist’.

Al bij dit onderdeel wordt duidelijk dat de twee spelers een grote fantasie hebben. In de glinstering in hun ogen zie je de aanstekelijke, bijna kinderlijke wens om ieder doorsnee verhaal uit te vergroten tot een spannend, filmisch plot. Voor Hendrikx en Tunru bestaat er geen alledaagsheid. Ze kijken naar de wereld door een bril van soapseries, misdaadthrillers en musicals.

Zo transformeren ze een verhaal over een verkeerd gebruikt voorbehoedsmiddel in een gepassioneerde liefdesscène uit een boeketreeksroman. De techniekleraar die zichzelf had opgesloten op een schoolplein, wordt een Bear Grylls-achtig survivaltafereel. Het sterkst zijn de toonzettingen en de personages die Beperkt Houdbaar neerzet naar aanleiding van de verhalen. Deze worden kleurrijk geïllustreerd door het derde lid van Beperkt Houdbaar, muzikant Joep Hullegie. Met een keyboard en een laptop schudt hij allerlei geluidseffecten en sfeermuziek uit zijn mouw, een sterke toevoeging aan de scènes.

De uitwerking van de verhalen is vervolgens vaak vrij beperkt. Beperkt Houdbaar belooft een verweving van alle vier de verhalen, maar slaagt hier niet volledig in. Twee van de verhalen lopen geslaagd in elkaar over, de andere twee blijven op zichzelf staande sketches, op de slotlocatie na.

Bij improvisatietheater ontkom je bijna niet clichés. Hoe kun je anders zo snel vier duidelijke kaders neerzetten voor de verschillende scènes? Toch komt het wat gemakzuchtig over dat Hendrikx en Tunru steeds weer typetjes met een vet aangezet accent kiezen en zich voor iedere vrouwenrol een hoog stemmetje aanmeten. Het is jammer dat de spelers slechts zelden voorbij de stereotypen komen.

Wat wel weer goed werkt is dat Beperkt Houdbaar, in tegenstelling tot veel anders improvisatiegroepen, al zijn input aan het begin van de avond ophaalt. Daarna gaan de spelers ongestoord aan het werk en hoeft het publiek alleen nog maar te kijken. Het is een slimme keuze, die rommeligheid voorkomt en de spelers alle ruimte geeft om hun fantasie de vrije loop te laten.

Hun energie halen Hendrikx en Tunru niet uit het publiek, maar vooral uit elkaar. De twee zijn goed aan elkaar gewaagd en hun plezier samen spat van de vloer af. Ze dagen elkaar uit en proberen elkaar aan het lachen te maken, wat geregeld lukt. Ook Hullegie doet mee aan dit spel, door met zijn muziek de toon van de scène plots een andere kant op te sturen, of onverwacht een lied in te zetten. De prettige, aanstekelijke dynamiek van de drie leden is ongetwijfeld het beste element van de voorstelling.

Foto: Super Formosa Photography, bewerking Simon Boer