Een dik kwartier loop je door het natte veengebied De Rottige Meente. Dan hoor je eerst zacht geroezemoes en dan, achter een rij bomen, tref je ineens een volledig ingerichte theaterlocatie. Vrolijke, kleurrijke decorstukken veranderen een fruitboomgaard in het magische landgoed van tovenares Armida, naamgever van Salieri’s opera, die Opera Nijetrijne naar eigen komisch inzicht heeft hertaald.

In het origineel strijden de christelijke ridders Rinaldo (Erik Slik) en Ubaldo (Sinan Vural) om Jeruzalem tegen Armida (Claudia Patacca) en Ismene (Madieke Marjon), maar in de kluchtige – helaas laatste – hertaling van Alice Zwolschen is de strijd een stuk minder verheven. Een heilig ei, hoog op het dak, is de oorzaak van de rivaliteit tussen de mannen en de vrouwen. Een ei waarop Armida regelmatig moet zitten broeden, maar dat prompt in de steek wordt gelaten als blijkt dat die Rinaldo wel heel appetijtelijk is.

De stuk voor stuk uitstekende zangers zijn onversterkt goed verstaanbaar in de buitenlucht. Hoewel sommige bezoekers voor de zekerheid het libretto hebben uitgeprint, is het eigenlijk niet nodig om mee te lezen. Die hertaling zit vol mooie vondsten. Zoals Ismene, die even uit beeld was en terugkeert om te zien wat er van de opmars van Rinaldo is geworden: ‘Dit is toch onvoorstelbaar, ligt er ineens een stel daar!’ Of een andere persoonlijk favoriet: ‘Ik was niet, ik word niet, ik ben – ik ben zen.’

Bijkomend voordeel is dat je rustig kunt kijken hoe het viertal met grootse armgebaren en komische timing om elkaar heen drentelt, vecht tegen magische waterstralen, en plotseling in meditatieve trance raakt door inmenging van het gouden ei. Regisseur Nynke van den Bergh heeft haar zangers kluchtige spelaanwijzingen gegeven, passend op de muziek, wat het geheel een toepasselijk cartoonesk gevoel geeft met al die onverwachte verliefdheden.

Je waant je in het verdwenen pretpark Land van Ooit, tussen die bloemige barokke regenjurken en roze reuzentulpen van Sanne Puijk en de grootse kap en blozende grime van Arjen van der Grijn. Ook het komische spel zou in het jeugdtheater niet misstaan, wat doet fantaseren over hele jeugdvakantiekampen die de opera zouden kunnen bezoeken als eerste kennismaking met het genre. De twee helften zijn ieder ongeveer 45 minuten – ook wel eens lekker.

Toch is duidelijk dat Opera Nijetrijne een volwassen aangelegenheid is; een kaartje bevat zoals altijd ook ontvangst met koffie en thee, een pauze met borrelversnaperingen (en een glaasje lokale jenever) en heerlijk diner met flessen wijn toe. Ja, ook al die voorzieningen zijn er in het natte veengebied.

Genoeg om van onder de indruk te zijn dus, bij Opera Nijetrijne. Naast het nieuwe arrangement van Vaughan Schlepp voor vijf muzikanten en andere stembezetting met de daarop passende teksten, is er ook nog die verbluffende locatie van Staatsbosbeheer, waarop tribunes, tenten en voedingsmiddelen zijn neergezet. Indrukwekkend toch, hoe waanzinnig veel werk kan worden verzet met hulp van talloze enthousiaste vrijwilligers.

Foto: Linda van der Holst