Op de piano, verstopt in het volledig groene decor, klinkt het beroemde Comptine d’un autre été. Met een verrassende modulatie transformeert de bekende filmmuziek naar een karakteristieke musicalouverture, gespeeld door de volledige cast op allerlei instrumenten. Het is een duidelijke code die het publiek vertelt: U kent de film, laat ons nu de musical voor u spelen. Vanaf dat punt horen we niet meer filmcomponist Yann Tiersen, maar de muziek van de Amerikaanse componist Daniel Messé, die de meest bekende Franse arthousefilm succesvol wist te vertalen naar Broadway. Twee werelden die ver uit elkaar lijken te liggen, maar meer gemeen blijken te hebben dan gedacht.

In 2017 ging Amélie, gebaseerd op de gelijknamige Franse komediefilm uit 2001, in première op Broadway. Twee jaar later kwam de musical op West End te staan, waar hij de vorm kreeg die het dichtste bij de versie komt van Morssinkhof Terra Theaterproducties. Kenmerkend voor beide versies is dat de gehele cast ook verantwoordelijk is voor de muzikale begeleiding. Zo komen er plotseling een dwarsfluit, een cello en uiteraard de onmisbare accordeon tevoorschijn.

Voor wie de film goed kent, is de musical Amélie een feest van herkenning. Het siert de makers dat ze juist de kleine, op het eerste gezicht irrelevante elementen uit de film – zoals de bizarre verklaring voor de blessure van Amélies baas of de aversie van Amélies moeder tegen rimpelige handen na het baden – hebben behouden. Hiermee blijft Amélie een ode aan de kleine dingen in het leven.

De vormgeving en regie zijn nieuw in deze Nederlandse versie van de musical, maar de muziek en teksten zijn overgenomen vanuit de Amerikaanse en Britse versies. De vertaling van regisseur Daniël Cohen schuurt af en toe, gevoelsmatig glipt er vaak een lettergreep te veel tussen of ontbreekt er eentje. Er zitten echter ook sterke elementen in de tekst. Wanneer Lucien, het hulpje van de groenteman, wordt geïntroduceerd in een komisch liedje over vijgen, is het direct duidelijk aan het simpele rijmschema dat hij kinderlijk denkt.

Christanne de Bruijn is een charmante Amélie. Ze mist het ondeugende randje van Audrey Tautou, maar ze is even vrolijk en dromerig. Ze geeft Amélie diepgang als ze haar mensenschuwheid laat zien, die tot een hoogtepunt komt in haar verliefdheid op fotoverzamelaar Nino, een mooie rol voor David Schwarz. Bovendien heeft De Bruijn een prachtige, warme stem. In de hoogte is ze helaas niet altijd stemvast, maar het overgrote deel van de muziek weet ze goed te dragen. Daarbij wordt ze ondersteund door de rest van de achtkoppige cast, die goed op elkaar is ingespeeld- en gezongen, en in de veelvoudige, mooie ensemblezang samen een echte eenheid vormt,

Amélie gaat bij uitstek over de grote gevolgen van kleine dingen en de schoonheid van details. Dit is een lastig thema voor een musical, omdat er veel losse verhaallijnen spelen die soms slechts zijdelings in elkaar grijpen. Het is indrukwekkend dat deze musical dit heeft weten om te zetten in theatrale middelen. Een hoogtepunt daarin is de choreografie van het pauzenummer, van de hand van Veronique van Iersel, waarin Amélie een blinde man in de stad beschrijft. Verschillende zintuigelijke waarnemingen worden weergegeven door glitters in verschillende kleuren, tot de man uiteindelijk een beker vol confetti heeft verzameld. Het is de mooiste manier om de boodschap te visualiseren waar de cast al in het openingsnummer over zingt: ‘Wij allen zijn verbonden, ook al zien we geen verband.’

Sowieso zijn de visuele elementen in deze musical ijzersterk. Kathelijne Monnens bedacht een inventief decor waarin allerlei deurtjes opengaan en het ensemble kan fungeren als de schilderijen aan Amélies muur. Monnens ontwierp ook een prachtige pop waar de jonge Amélie mee wordt uitgebeeld. Het zijn precies dit soort dromerige elementen die passen bij de lichte, vriendelijke sfeer van de film. Hiermee laat Morssinkhof Terra Theaterproducties zien hoe arthouse en musical samengaan, omdat ze beide drijven op verwondering en fantasie.

Amélie is de eerste productie van Morssinkhof Terra die geen familievoorstelling is. Het gezelschap koos bewust voor Amélie als eerste titel, omdat de voorstelling volgens producent Michiel Morssinkhof in hun ‘artistieke DNA’ past. Morssinkhof Terra heeft hier inderdaad hun kracht te pakken. De rijke verbeeldingskracht uit hun familievoorstellingen past perfect bij het speelse karakter van Amélie. Morssinkhof Terra brengt in deze voorstelling de magie uit jeugdtheater mee naar de volwassenen, een veelbelovend gegeven voor hun toekomst in volwassenenproducties.

Foto: Annemieke van der Togt