Nu theaters na twee onrustige coronajaren de deuren weer hebben geopend, kunnen we voorzichtig vooruitkijken. Dat doen we in Zorg & hoop na corona met uiteenlopende theaterwerkers voor en achter de schermen. Vandaag: Tim Senden, die als freelance technicus voor grote theaters en evenementen werkt, waaronder ITA, Carré en DeLaMar.

Zorg: ‘Het is niet onwaarschijnlijk dat er deze zomer voorstellingen worden afgelast vanwege een gebrek aan technici.’
‘De afgelopen twee jaar is er vrijwel niets van de coronasteun bij mij als technicus terechtgekomen. Net als artiesten, zijn dus ook veel technici zich gaan bezinnen: veel zijn er bijvoorbeeld naar de zonnepanelenbouw gegaan. Het tekort aan technici is daardoor absurd. Het is nu geen onwaarschijnlijk scenario dat evenementen, festivals en voorstellingen straks in de zomer niet kunnen doorgaan vanwege een gebrek aan technici. Grotere bedrijven kapen beschikbare technici van kleine instellingen weg: die kunnen financieel en qua secundaire arbeidsvoorwaarden en zekerheid meer bieden. Er is al minder aanwas van nieuw personeel, en dat wat erbij komt kan gelijk aan de slag bij de grotere evenementen.

‘Waar bedrijven je eerst voor losse dagen vroegen, willen sommige je nu een hele maand uitkopen en in die periode over je hele agenda beschikken, dan mag je nergens anders werken. Als ik wil, kan ik me nu bij diverse bedrijven tot en met oktober helemaal vastleggen. Vroeger concurreerde je als klein bedrijf in de theater- of evenementensector met andere bedrijven binnen de sector, nu concurreer je met een compleet andere industrie. Dat gaat om compleet andere werktijden, prijzen en voorwaarden. Het kleine segment kan daar niet mee concurreren: instellingen als De Balie en Frascati krijgen dan met de tekorten te kampen.’

Hoop: ‘Als technicus heb je nu een veel betere onderhandelingspositie bij het bepalen van je arbeidsvoorwaarden.’
‘De arbeidsomstandigheden voor technici zijn veel beter dan voor corona. Dat ligt in het verlengde van dat personeelstekort: onze onderhandelingspositie is beter geworden. De prijzen zijn omhooggegaan, het maximaal aantal uren dat op een dag gewerkt wordt is bijvoorbeeld van twaalf naar tien gegaan. Dat is omdat mensen het niet meer pikken.

‘Ik ken iemand die aan het begin van de coronacrisis uit een voorstelling is bezuinigd en toen in een busje voor de Albert Heijn gaan rijden. Later is hij teruggevraagd als tweede stagemanager bij de show, en hij wilde het graag, maar financieel redde hij het niet: bij de Albert Heijn verdiende hij meer dan als tweede toneelmeester. Heel tekenend. Als dat niet verandert, zitten we straks allemaal in dat busje. Gisteren ben ikzelf gevraagd om tien dagen voor een show naar het buitenland te gaan. Een paar jaar geleden had ik sowieso ja gezegd, wat het ook betaald zou hebben, en nu denk ik: heel leuk, maar wat staat er tegenover? Destijds was je blij dat je gevraagd werd, nu moeten zij blij zijn dat ik het overweeg. Niet omdat ik zo tof ben, maar omdat ik überhaupt beschikbaar ben.

‘Theater moet groener, dat is belangrijk, maar het moet ook roder: socialer! Er is altijd het maximale van ons gevraagd, zeker van jonge mensen, maar die hebben nu genoeg keus om ergens anders tegen betere voorwaarden aan de slag te gaan. Ik geloof wel dat dit gaat blijven. De geest is nu uit de fles, dat is niet meer terug te draaien.’