De 57e editie van het Cameretten Festival is gisterenavond gewonnen door BRO’S. Het duo ging er in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag zowel met de Vriendenloterij Juryprijs als met de Publieksprijs vandoor. De overige finalisten, Daveson Ignatia en duo Molly en Esmee, stonden met lege handen, want de jury zag niet voldoende potentieel om ook nog een persoonlijkheidsprijs uit te reiken.

De drie finalisten maakten programma’s over hun persoonlijke frustraties en er was best een overlap in thematiek. Ongegeneerde scheten, pikken, kutten, kortom: ‘issues en tissues’ (citaat uit de voorstelling van het winnende duo). Voor scherpe beschouwingen over de situatie in het land moesten we het deze avond hebben van presentatrice Sanne Wallis de Vries. Dit festival, de avond, èn de prijs werden opgedragen aan Marc van Gestel: een kandidaat die in de voorrondes indruk maakte met een programma over zijn ziekte en in oktober overleed, voordat hij (buiten mededinging) aan deze finale kon deelnemen.

Stand-upcomedian Daveson Ignatia opende de avond: een grote man van kleur, die ons ontspannen opwarmde met wat grappen over hoe hij met zijn uiterlijk mensen schrik aanjaagt. Zoals verkoopsters bij het Kruidvat die denken dat hij de winkel komt overvallen in plaats van een tube handcrème te kopen. Al snel mondden zijn grappen uit in een dramatisch interessant verhaal over zijn ex en het kind dat hij vier haar geleden met haar kreeg. Het verhaal is even oprecht als ongepolijst en waait soms een beetje weg, maar heeft potentie om een aangrijpend en strak halfuur te worden.

De winnende act van BRO’s, Maurits Wijmenga en Ramses van Hall, bestond uit een serie snel gemonteerde korte scènes. De jury sprak van energieke jonge honden die met bravoure hun voorstelling spelen, meerdere disciplines combineren en gedurfde grappen uit hun hoge hoed toveren. Wijmenga en Van Hall studereen aan de Amsterdamse theaterschool en dat is te zien. Ze schakelen snel, brengen een ode aan porno, komen gedurende hun optreden steeds meer op stoom en spelen even gemakkelijk twee jongetjes van zeven als een CEO en een sollicitant op de Zuidas. Scheten, pikken, issues en tissues buitelen in deze voorstelling over elkaar heen. ‘Niet elke impro maar weer naar die pik, Heinrich!’ wordt vergeefs uitgeroepen, want de pik blijkt in dit programma onontkoombaar. Een gezongen intermezzo over een tafel en een stoel of een ouderwets Fred Astaire-achtig zang- en dansnummer aan het eind, kunnen dan ineens een verademing zijn.

Het duo Molly en Esmee, bestaande uit Molly van Scherpenberg en Esmee de Jong, laat zien hoe twee vrouwelijke singles zich verhouden tot de moderne maatschappij. De dames willen wel, de mannen hebben nergens zin in. Tips uit de Viva (bestaat die nog?!) over hoe mannen aan je te binden komen voorbij, en angstaanjagende scènes met mannen in het publiek die niet weten wat ze overkomt. Je helemaal opdoffen en met geschoren benen klaar zitten voor een date. Die je vervolgens met een larmoyant spraakbericht waar geen eind aan komt, één van de hoogtepunten van dit halfuur, laat weten dat hij toch nog niet helemaal toe is aan een afspraakje. Ook in deze voorstelling scheten en schaamteloosheid, de jury sprak van ongemakkelijke maar memorabele momenten.

De jury hield het kort deze avond, maar benadrukte in het juryrapport dat Cameretten een kweekvijver is voor jonge acts die aan het begin van hun carrière staan. Dat geldt beslist voor deze editie. Wie van deze drie finalisten in de voetsporen zullen gaan treden van illustere voorgangers als Brigitte Kaandorp, die veertig jaar in het vak zit en het smakelijke gastoptreden verzorgde, dat moet nog blijken. De prachtige speellijst van de finalistentournee, de kilometers die de finalisten nu gaan maken doet alle drie de voorstellingen vast veel goed, en de tijd zal leren of er sprake is van kaf of koren.