De financiële schade door de coronacrisis is enorm, en het einde is nog niet in zicht. Wat zijn de verhalen achter de cijfers? Theaterkrant gaat in gesprek met zzp’ers uit de theatersector. Waar doen ze het van? Hebben ze nog werk en inkomen? En hoe gaan zij om met de onzekerheid die de coronacrisis brengt? Deze keer: percussionist Laura Trompetter.

Trompetter is opgeleid in klassiek slagwerk, maar kwam er al snel achter dat achterin de orkestbak staan niets voor haar was. ‘Ik wilde op de voorgrond treden, dus ging al vrij snel werken met theatrale elementen. Er is geen opleiding die slagwerk en theater combineert, maar op Codarts kreeg ik de vrijheid om mijn eigen weg te gaan.’

Dat resulteerde uiteindelijk in een vaste plek binnen het muziektheatergezelschap Neo-Fanfare 9×13, dat moderne muziek mixt met theatrale elementen. Maar Trompetter doet nog veel meer. ‘Ik zit overal. Ik heb gewerkt in het commerciële circuit, met De Toppers, een cabaretduo en Thomas Acda. Dit najaar heb ik meegewerkt aan een voorstelling van De Nationale Opera en werk ik aan een solovoorstelling.’

‘2020 had het beste jaar ooit moeten worden qua inkomsten. Maar kennelijk stond er toch iets anders op de planning. Ik zou dit jaar in New York spelen en meewerken aan een documentaire. Ook zou ik van de zomer met Neo-Fanfare 9×13 gaan toeren. Toen dat allemaal werd afgelast, voelde ik me in eerste instantie depressief.’

Al gauw ontstond er echter ruimte om na te denken over de toekomst en begon Trompetter met werken aan iets dat ze al lang wilde doen, maar geen ruimte voor had: een eigen solovoorstelling. ‘Ik werk samen met regisseur Jos Groenier aan het verhaal. Daarna ga ik subsidies aanvragen bij fondsen, en dan hoop ik in het najaar van 2021 op tournee te gaan.’

Dankzij een goed inkomen in 2019 en de TOZO heeft ze zich tot nu toe kunnen bedruipen. ‘Ik heb mazzel gehad. Ik heb gespaard om een huis te kunnen kopen, van dat geld leef ik nu. Maar als ik nog twee maanden zonder inkomen zit, weet ik niet meer hoe ik de huur moet betalen.’

‘Het heeft geen zin om daar de hele dag over te piekeren. Ik zie het nog best positief. Het is crisis, maar daardoor heb ik wel op een andere manier aan mezelf kunnen werken en ben ik begonnen met een solovoorstelling. Als zzp’er weet je nooit precies wat je gaat verdienen. Met dat idee ben ik opgegroeid en daar ben ik aan gewend. Het is tot nu toe altijd goedkomen en ik heb nooit geldproblemen gehad. Als ik geen geld meer heb, dan ga ik een baantje zoeken. Post bezorgen, bij de Albert Heijn werken, lesgeven… Ik heb voorheen ook lesgegeven, maar daar ben ik mee gestopt toen ik dat niet meer kon combineren met optreden.’

Dit najaar is Trompetter begonnen met de repetities voor de kinderopera Goud! van De Nationale Opera en Opera Zuid. ‘Het was mijn eerste echte klus sinds de lockdown. We hebben drie weken in het Operahuis in Maastricht gewerkt, dat was heerlijk. In oktober zouden we in première gaan, maar die is afgelast. Nu staat de première gepland in december.’

‘Opera Zuid betaalt mij nu voor de repetities. Daarnaast krijg ik 60% van de eerste zeven geplande voorstellingen uitbetaald. Zo hoort het, maar dat gebeurt helaas niet overal.’

Nu dat werk voorlopig is afgelast, werkt Trompetter weer aan haar eigen voorstelling. ‘Al die ziekenhuismedewerkers zwoegen keihard voor ons, wat kan ik dan terugdoen? Vanuit die gedachte ben ik begonnen met schrijven. Ik wil onderzoeken of ik een voorstelling kan maken waarin mensen zich meer verbonden voelen met zichzelf en met anderen.’

Inkomsten verloren? Ja.
Werk verloren? Ja.
Uitkering? Ja, gebruikt gemaakt van TOZO I, II en III.

Foto: Jan Hordijk