Ayoub Kharkhach heeft de 37ste editie van het Amsterdams Kleinkunst Festival gewonnen. De jury ziet in hem een ‘goede verhalenverteller die het lef heeft grenzen te doorbreken, en prachtig en soepel zingt met een authentiek stemgeluid’. Behalve de juryprijs (AKF Wim Sonneveldprijs) gunde de uitverkochte Kleine Komedie hem ook de Publieksprijs. De AKF Shaffy Cheque, een aanmoedigingsprijs ter waarde van 2.500 euro, ging naar Levy Geernaert.

Er zat dit jaar geen absolute AKF-klapper onder de deelnemers, zoals afgelopen jaren Valentina Tóth, n00b of Niek & Guy. Maar in Ayoub (wiens achternaam Kharkhach in het Arabisch volgens hem iets als ‘afrastering’ betekent, zodat we eigenlijk te maken hebben met Ayoub van ’t Hek) had de finale wel iemand met een bijzonder verhaal, waarin hij het streng islamitische standpunt dat muziek van de duivel is, vakkundig en gevoelig onderuit schoffelde.

Het moet jurylid Tom Dicke (pianist bij Jan Beuving) deugd hebben gedaan dat Ayoub (zo staat de artiest op het affiche vermeld) zowel vaardig piano als gitaar speelt, terwijl de twee andere kandidaten slechts een dreun uit de discotheek mee hadden genomen. Ayoub (1998) begint zijn programma En verbied de vogels om te fluiten met een vrolijk liefdesniemendalletje over Dushi die gek is op sushi, om het publiek daarna in het diepe te storten met een uiteenzetting over godsdienst. Het verbaast en stoort hem dat hij op de Koranschool ingepeperd krijgt dat muziek van de duivel is. En dat terwijl de gierzwaluw, die in Marokko zijn broedplaats heeft, zo opgewekt kan zingen.

Met een paar luchtige publieksinteracties laat hij de zaal prettig meedeinen, maar als hij de aanwezigen driemaal laat raden wat hij voor zijn elfde verjaardag heeft gekregen, krijgt het verhaal een pittige wending. De suggestie ‘besnijdenis’ vindt hij ‘lullig’ en daarom geeft hij zelf maar het goede antwoord: kanker. Zonder al te melodramatisch te worden en met wat lichte vleugjes humor, neemt hij de zaal mee op zijn medische reis en de band met zijn moeder, met als geruststellende disclaimer: ‘Ik leef nog.’

Als we Ayoub De Muzikale Moslim kunnen noemen, dan is Levy Geernaert (1999) De Lenige Filosoof en Simon Verlinden (1997) De Vlaamse Absurdist. We zien ze alle drie terug in de uitgebreide finalistentour. De onzichtbare tocht door de krochten van het theater van Verlinden, waarin hij het podium lange tijd leeg houdt, behoort tot het hoogtepunt van zijn programma Graag. Daarin toont hij zich een lieve, maar toch behoorlijk verwarde optimist, die probleemloos zijn banktegoed laat plunderen bij het boeken van een riante vakantiewoning (‘de hele zaal is uitgenodigd’) in Macedonië, met uitzicht op zee. Helaas ligt Macedonië niet aan zee.

De jury was onder de indruk van de ‘ongrijpbare en originele performer, die met een geheel eigen dynamiek op het podium mooie beelden weet te creëren’. De eenmansjury van de Theaterkrant vond de maffe beelden en gedachtesprongen wat al te geforceerd bij elkaar gefrommeld.

Levy (ook hier alleen de voornaam op het affiche) ging in op de vraag hoe je zelf je ouders zou mogen kiezen, en komt dan tot de conclusie dat hij gekozen heeft voor ouders die niet voor hem hebben gekozen. Hij begint zijn programma met het fysiek doorbreken van de denkbeeldige vierde wand en laat zo meteen zien wat hij als student aan de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie heeft opgestoken bij de mime-lessen. Bijna elk onderdeel van zijn verhaal, zoals een klimtocht door de Himalaya, weet hij met opmerkelijke fysieke uitbarstingen te illustreren.

De jury zag in Levy een ‘veelbelovende, overtuigende en veelzijdige performer, die weet hoe hij met veel gemak, humor en intelligentie het publiek moet bespelen.’ Levy is de terechte winnaar van de Shaffy Cheque, de aanmoedigingsprijs. Er zit zoveel spannends en grappigs in zijn act, maar het is het allemaal nog nét niet. Bij hem is de klassieke en steeds herhaalde opmerking van choreograaf Barrie Stevens, jurylid in de Soundmixshow, zeer op zijn plek: ‘Vooral doorgaan.’

Foto Ayoub: Anne van Zantwijk