Het is een onvermoed en ook wat merkwaardig stukje groen in Amsterdam Noord, ingeklemd tussen de A10 en het Noordhollandsch Kanaal, een enigszins rommelige plek waar het verkeer onophoudelijk van zich laat horen; een locatie kortom, waar je misschien niet zo snel een ‘visueel, muzikaal ritueel over de verbintenis tussen mens en plant’ had verwacht. Toch is het hier dat Project Wildeman The Sacred Life of Plants opvoert, en bij nader inzien werkt dat erg goed.

Het muziektheatergezelschap bundelde voor deze performance (ze stond al eerder op Oerol en Karavaan) de krachten met beeldend kunstenaar Rosalie Wammes. Samen met muzikanten Sven Hamerpagt, Milan Mes en Maarten Vinkenoog ontvangt Wammes het publiek op een kleine open plek tussen bomen, struiken, gewoeker, en een aantal fraaie piramidevormige installaties met daarin ‘heilige plantenrelieken’. Mysterieuze (ex-)groeisels, die we gaandeweg wat nader zullen bekijken, maar die niets van hun geheimzinnigheid verliezen – integendeel.

The Sacred Life of Plants is gesitueerd in 2092, zo leren we, een gegeven dat je intuïtief verbindt met (verdergaande) verdrukking van de natuur en klimaatverandering. De makers willen evenwel eerder stilstaan bij een iets positiever beeld: de herontdekking van intelligentie en bewustzijn bij planten, waardoor een vorm van interactie daarmee mogelijk gaat zijn. Langzaamaan trekken ze de toeschouwer met vervreemdend beeld en geweldige muziek een droomuniversum binnen.

Wammes bedient daartoe een speciale camera waarmee ze omzichtig inzoomt op haar eigen relieken, op twijgjes, boomschors en bladeren; daarbij wordt bovendien gebruik gemaakt van de videokunst van Karl Klomp. Op drie schermen, opgesteld tussen het groen, zien we steeds kleurrijke visioenen, soms scherp, soms opzettelijk vervaagd of overbelicht, van plantachtige wezens, een bloem, een kern, een plakkerig, druiperig, bibberend organisch iets, een beetje griezelig soms maar altijd mooi.

Vlak ervoor zitten de drie muzikanten, die met hun mix van elektronische en akoestische muziek het geraas van de verstedelijkte omgeving soms op grote afstand zetten maar datzelfde geluid op bepaalde momenten ook gewoon toelaten; zo waan je je in een tropisch regenwoud, en via verschillende tussenstadia, zo weer aan de rafelrand van een stad, terwijl ze je daarbij van heel dichtbij een blik gunnen op hun instrumentarium, uiteenlopend van traditioneel koper tot moderne panelen met felgekleurd lichtspel.

Op die manier zou je The Sacred Life of Plants kunnen zien als een voorstel voor een toekomst waarin herwaardering van de natuur en technologische ontwikkeling hand in hand kunnen gaan: een hoopvol idee, fraai verbeeld.

Foto: Nichon Glerum