Voor de gelegenheid is De Theatertoren op de Parade omgedoopt tot Wedding Chapel. Voorafgaand aan de voorstelling kunnen stellen zich inschrijven: hier kan romantisch maar snel getrouwd worden. Op een buitenpodiumpje spoort actrice Manoushka Zeegelaar Breeveld elke festivalbezoeker onvermoeibaar aan. Wie wil zijn geliefde nu niet gelukkig maken? Bijgestaan door toetsenist Robert van der Hoop, […]
Ruim zeven jaar geleden bracht Bos Theaterproducties de première van Amandla! Mandela, de musical die onlangs nog werd hernomen en waarin een prominente rol was weggelegd voor het Zuid-Afrikaanse Khayelistha United Mambazo Choir. Twee jaar geleden toerde het koor wederom langs onze Nederlandse podia: South African Road Trip: a Tribute to Madiba was een eerbetoon aan Nelson Mandela, gesproken en gezongen op religieuze Xhosa-muziek. Ditmaal luidt de ondertitel Celebrating Life.
Khayelitsha United Mambazo Choir is een groep van zeven mannelijke zangers, die normaal gesproken hun geld verdienen met a capellazang in het toeristische havenkwartier van Kaapstad. Ze worden voor de gelegenheid aangevuld door Jitsvinger, een Zuid-Afrikaanse hiphopkunstenaar en storyteller. Ook vinden we Lungiswa Plaatjie en Nomapostile Nyiki op de vloer, twee zangeressen die we regelmatig achter onder andere marimba en djembé vinden, of dansend vooraan op het podium. Muzikant Dionys Breukers brengt het ensemble uiteindelijk op elf.
In een kleine anderhalf uur komen diverse Zuid-Afrikaanse nummers voorbij. Die zijn zowel uitbundig, ingetogen, breekbaar, als aanstekelijk; wat dat betreft verveelt deze voorstelling geen moment. Soms staan ze alle elf op de vloer, vrolijk dansend in een groepschoreografie, maar soms ook in een kleinere bezetting, voor wat meer rust en concentratie. Tegen de achterwand worden op groot scherm Zuid-Afrikaanse beelden, citaten en soms vertalingen van de zang vertoond.
De zang en muziek zijn kwalitatief en invoelbaar, maar de voorstelling mist een rode lijn die de avond bij elkaar houdt. Celebrating Life, het klinkt even breed als dat het uiteindelijk is, en dat is een gemis. Jitsvinger geeft de muziek zo nu en dan context, in een mix van Nederlands en Zuid-Afrikaans. Maar het is voor de concentratie van een zaalvoorstelling wel wat summier. Tegen het einde zingt het Khayelitsha United Mambazo Choir een Zuid-Afrikaanse variant van Het dorp van Wim Sonneveld. Sterk: het uitbundige Zuid-Afrikaans dat zich probeert te verhouden tot iets oer-Hollands. Zij nemen ons op hun beurt met deze voorstelling mee langs hun ‘tuinpad’, maar geven daar eerder een algemene dan een concrete invulling aan. Terwijl juist de specifieke verhalen achter de muziek, verteld door deze bijzondere groep mensen, deze uiteenlopende nummers nog meer betekenis hadden kunnen geven. Nu blijft de voorstelling hangen in een uitbundige, maar algemene schets van een Zuid-Afrikaanse reis.
South African Road Trip: Celebrating Life moet het hebben van de aanstekelijke, technisch knap uitgevoerde nummers, maar komt waarschijnlijk beter tot zijn recht op een poppodium dan in een schouwburgzaal. Want het goedbedoelde ‘Kom dansen, kom!’, is hier toch een beetje tevergeefs.
Foto: Raymond van Olphen
Ik wilde graag naar dit toneelstuk omdat ik zelf aankomende zomervakantie naar Zuid-Afrika ga. Het leek me wel leuk om al een kijkje achter het gordijn te nemen om al een beetje te weten hoe de cultuur in Zuid-Afrika is. Ik ging met grote verwachtingen en een benieuwde instelling naar de agora. Het begin was pakkend en veelbelovend. Maar de rest viel bij mij heel erg tegen. Lente, Quinten, Naomi en ik verwachtte een kijkje op de cultuur via een toneelstuk of een verhaal maar we wisten niet dat er alleen maar muziek en dans zou komen. We begrepen de vertaling niet en hadden dus geen idee waar de nummers over gingen en de nummers waren allemaal zeer langdradig. Je krijgt ook niet veel mee van de Zuid-Afrikaanse cultuur. Je ziet wel een weg, mensen die in Zuid-Afrika wonen, de kleding en muziek maar toch heb ik nog steeds geen idee hoe het daar is. Dat komt denk ik ook omdat er maar twee outfits waren waarvan één Zuid-Afrikaans was, daarmee weet je nog steeds niet hoe ze er daar uitzien. Ook zegt een weg niet echt veel over hoe Zuid-Afrika eruit ziet. De muziek was natuurlijk wel Zuid-Afrikaans maar doordat we de tekst niet snapte konden we ook niet echt het ‘Zuid-Afrikaanse’ eruit halen. Er had voor mij veel meer focus mogen liggen op de kleding en de tekst. Ook mocht er voor mij meer diversiteit zijn. Dit was alleen muziek en daaraan kan je niet veel van de Zuid-Afrikaanse cultuur afleiden.
Ik zou dit muziekstuk echt niet aanraden omdat het langdradig, niet veelzijdig en saai is. Ik ben jong en heb niet veel nodig om vermaakt te worden maar ik heb het niet echt heel erg leuk gehad. Ik heb niet gelachen, ik heb niet een duidelijk beeld gekregen van de cultuur en ik ben niet overweldigd door hoe “speciaal” dit stuk was. Misschien vond ik het niet leuk door de hoge verwachtingen of trok het stuk me gewoon niet aan.