Het weer, we raken er niet over uitgepraat. Hier op Terschelling is het al vanaf de openingsdag consequent zeer warm en zonnig, wat de nodige verzuchtingen aan de eilandbezoeker ontlokt. Wie snakt naar de nodige variatie in het weer, kan terecht bij de akkers bij Oosterend, waar een IJslandse circustroupe ongeveer alle weertypes voor ons verbeeldingsoog tovert. Het waait en kraakt, het stormt en klaart op, in deze feelgood-acrobatiekvoorstelling – terwijl op de tribune de zonnebrand rijkelijk vloeit.
Met een aantal gerenommeerde internationale circusvoorstellingen, geeft Oerol – dit jaar voor het eerst onder de artistieke leiding van Sabine Pater – het nieuwe circus een impuls. De performers van Hringleikur (Eyrún Ævarsdóttir, Bryndís Torfadóttir, Jóakim Kvaran, Thomas Burke) inspireerden hun voorstelling Whatever The Weather op het weer in IJsland, waar ze maar liefst tweehonderd woorden voor ‘storm’ hebben, waar het weer veranderlijk en verraderlijk is, en zeker ook voor de nodige pret garant staat.
De voorstelling start in type zacht lenteweer, met twee lenige schapen die het publiek op een mekkerend staaltje grondacrobatiek trakteren. Dan gaat het regenen en gaan de performers ook de lucht in, bijvoorbeeld in een mooie aerial silk-act. Hringleikur vangt met name vrolijk aan en verknoopt slapstick met beeldende poëzie – bijvoorbeeld in het nummer waarin een performer in gevecht raakt met een wegwaaiend windjack. Ook wordt er letterlijk een dreigende wolk op het speelvlak opgevoerd (vermoedelijk de eerste en enige wolk die deze Oerol-editie het eiland aandoet).
Whatever The Weather is een fijne voorstelling die niet voor het spektakel kiest, maar imponeert met meer sobere acrobatische nummers en de komische garnering waarmee die geserveerd worden. Nummers wisselen elkaar abrupt af, zoals het weer ineens kan omslaan, wat over de linie een zekere vrijblijvendheid sorteert.
Maar naarmate de voorstelling vordert, worden de acts verstilder. Prachtig is de intieme, poëtische bewegingssequentie waarin twee mensen elkaar vinden, verliezen en weer terugvinden, puur en alleen door zich te laten meevoeren op de tollende, draaiende en oprukkende wind. Ook de finale op de trapeze is indrukwekkend.
Op maandagochtend werd de helft van de tribune gevuld door een groep basisschoolkinderen die ontwapenend en aanstekelijk op de voorstelling reageerden (‘hoe doet ze dat toch?’) en daarmee onbedoeld de schoonheid van het werk onderstreepten. Het tilde deze fijne voorstelling naar een nog plezieriger niveau. Eigenlijk zou je elke circusvoorstelling zo’n gretige klas basisschoolleerlingen gunnen.
Foto: Geert Snoeijer
