De relatie tussen moeder en zoon is doorgaans zeer hecht. Maar wat als je moeder ook je zus blijkt te zijn? Ben je dan dubbelblij met twee familieleden in één of word je verpletterd door de leugen? Want wat moet je van je vader denken? Het overkwam BOИSU (Kojo Daniël Osei Bonsu), die in 1990 vanuit Ghana als jochie naar Amsterdam kwam en in de Bijlmer opgroeide. De Engelstalige voorstelling What Lies Beneath gaat over de leugens in het/zijn leven.
Misschien zijn de ervaringen van muzikant, theatermaker en grafisch ontwerper Bonsu niet eens zo bijzonder. Hij spreekt zelf van een verhaal zowel uit duizenden als van duizenden. Maar het gaat om de manier waarop je het verhaal vertelt, en dat is bij Bonsu bijzonder.
Bonsu is nog geen bekende bij het grote publiek, ook al timmert hij geruime tijd aan de weg. In 1999 speelde hij de hoofdrol in de televisiefilm Jan Willem Goes Bijlmer en daarna was hij vooral in het theater te zien, onder meer in de voorstelling 3 x 0 = 0 en schreef hij stukken als De luchtballon en Kind, wat ben je prachtig. In het Nederlandse hiphop-circuit is hij een graag geziene artiest.
In What Lies Beneath, geregisseerd door Raymi Sambo, staat hij samen met een technicus die geluid en de beeldeffecten regelt ‘gevangen’ in een vierkant doorschijnend doek, dat nog het meest doet denken aan een reusachtig muskietennet. Het publiek zit in een halve maan om de artiest en ziet de visuals en de lang niet altijd even helder geprojecteerde teksten op drie zijden van het doek. Vanuit zijn ‘hok’ richt Bonsu zich meerdere keren rechtstreeks tot iemand in het publiek met een vraag, die meestal begint met ‘How would you feel if…’ Daarmee probeert de zanger-acteur de indruk te wekken dat hij contact met het publiek wil maken, maar door het net blijft er een onbevredigende afstand en komt er natuurlijk ook geen antwoord. Dat is ongemakkelijk.
Als Bonsu zijn verhaal in spoken word vorm vertelt komt het scherp en mooi over. Hoe is het voor een jong ventje als hij niet eens weet op welke dag hij de kaarsjes op zijn verjaardagstaart mag uitblazen? Wat doet het met je gemoed als je een mooie vrouw (met zowel een prachtige front porch als back patio) warm dichtbij je hebt, maar die op een of andere manier ook onbereikbaar en ondoorgrondelijk blijft: ‘I’m tumbling down, I’ve seen it before.’ Bang als er wordt aangebeld, omdat de man aan de deur misschien iets te maken heeft met de huurschuld. Hoe lastig is het om de in Ghana achtergebleven familie niet echt te kunnen bellen, omdat dan de telefoonrekening ongetwijfeld astronomisch zou worden en er daarom maar gecommuniceerd wordt door cassettebandjes vol te praten. Het is prachtig hoe Bonsu met een paar van die bandjes nostalgisch aan het rommelen is en zijn oom vanuit Afrika hoort.
De teksten van de hiphop nummers, met gedecideerde maar toch ingehouden beat, die Bonsu erdoorheen slingert, dwarrelen soms iets te snel weg, maar geven de voorstelling wel een aangename zwoele sfeer. Naast de leugens van het leven diept Bonsu ook mooie herinneringen op, zoals het plezier dat hij heeft beleefd aan de gospelgeluiden uit een andere flat, de ontdekking van MTV – ‘Now that we found love, what are we gonna do with it’ – en zijn eerste (nep)gouden horloge. Het leven dat Bonsu beschrijft is er een van ‘rock bottom’ en ‘satin sheets’. Door de balans tussen identiteitscrisis en frustratie enerzijds en de momenten van intens geluk anderzijds worden de rauwste randjes van de leugens in zijn leven toch wat afgevijld. Ze zijn in ieder geval in deze multidisciplinaire show theatraal boeiend geworden.
Foto: Alken
