Als je meer dan zeven seconden van een liedje in het openbaar draait, moet ervoor betaald worden. Dus het laten horen van Hey Jude met alle na-na-na-na-na-na-na’s is geen optie als je de kosten binnen de perken wilt houden van een show waarmee je op tournee wil. Maar comedian Brendan Hunt heeft een prachtige manier gevonden om die kostenpost te omzeilen. En je krijgt er ook nog de emotietranen van in de ogen.

Een beetje Beatle-kenner vult de titel van de Brendan Hunt show The movement you need natuurlijk meteen aan met …is on your shoulder. En ook als je de zaal binnenkomt en een quiz op het scherm ziet staan met vragen als ‘Welk lied schreef Paul toen hij 14 was?’ en ‘Welk lied schreef John voor zijn tweede zoon?’ weet je al welke kant het opgaat. En die kant gaat het ook op, maar het is toch uiterst verrassend.

Hunt was van 1999 tot 2005 verbonden aan het Amerikaans-Amsterdamse comedygezelschap Boom Chicago, dat dertig jaar geleden werd opgericht door Andrew Moskos en Pep Rosenfeld. Hunt is daarna nog meerdere keren teruggekomen. Of zoals in het jubileumboek van Boom staat: ‘Brendan never really left.’ Zijn grootste klapper als comedian maakte hij als creative (samen met eveneens oud Boom-lid Jason Sudeikis) van de Amerikaanse tv-comedyserie Ted Lasso, in Nederland te zien op Apple TV+. Hunt speelt daarin de steun en toeverlaat van Lasso, een coach van een amateur Amerikaans footballteam (de tamelijk saaie tegenhanger van Europees rugby) die door een speling van het lot coach wordt van een Engelse club uit de Premier League.

Tijdens opnamen in Engeland hoort hij dat Paul McCartney zal optreden tijdens het tribuutconcert voor Taylor Hawkins, de overleden drummer van de Foo Fighers. Er wordt bijna om de hoek van de Lasso-opnameplek gerepeteerd. Hunt, die te jong is om The Beatles live te hebben gezien, maar ter compensatie wel alle Beatles-bands ter wereld afstroopt, inclusief de onverstaanbare Japanse bands, weet via een vriend bij zijn grote held McCartney te komen.

Hij weet vooraf precies wat hij in ieder geval niet tegen de ex-Beatle moet zeggen, die een beetje moe is van fans die helemaal kronkelen van waardering voor The Beatles. Wat Hunt niet tegen McCartney durft te vertellen vertelt hij nu in een zeer geestige en zeer ontroerende show, die in première is gegaan op het Boom Chicago Comedy Festival.

Hunt heeft een, op zijn zachtst gezegd, ongemakkelijke verhouding gehad met zijn zwaar alcoholische moeder Martha. Zij kreeg Brendan toen zij 19 jaar was, terwijl de vader nadien nauwelijks in beeld is geweest. De enige echte link die hij met zijn moeder had waren The Beatles, die zij als tiener live heeft gezien in het White Sox Park in Chicago. Wat Hunt in zijn leven ook heeft gedaan en waar hij ook kwam, overal zag hij wel een draadje naar de teksten van The Beatles. En daar heeft hij schitterende verhalen over, van de oubollige sketch die hij op de middelbare school schreef over een man die alleen maar sprak in Beatles-teksten via een verwoestend LSD-feestje in zijn Amsterdamse tijd tot de video die hij opnam voor zijn moeder met Martha my dear als soundtrack om haar over te halen naar een afkickkliniek te gaan.

Als je al die Hunt-Beatles verbanden op papier zou zien staan, zou het wellicht wat gekunsteld overkomen. Maar Hunt is een grootse verteller die met geweldig geplaatste grappen naar een zeer gevoelig slot toewerkt, waarin dood en nieuw leven als twee rivieren samenvloeien.

Moet je Beatles-fan zijn om deze show te waarderen? Het helpt wel, maar zelfs verstokte Stones-fans zullen moeiteloos meedeinen op de golven van Hunts verhaal.

Foto: Wesley Verhoeve