Het ene moment rolt een buldergolf door de zaal van de Leidse Schouwburg, het andere moment is het muisstil. Renée Fokker, Carine Crutzen en Marie-Louise Stheins hebben in Afterparty het publiek in de palm van hun hand. Geholpen door de tragikomedie van Frank Houtappels en de vlotte enscenering van Michiel van Erp maken ze er […]
The Afterparty van Girls in Woods is een audiowandeling met live performances die je meenemen door de ervaringen van het nachtleven. Het is een theaterbelevenis door de nachtclub. De herkenning van feestavonden roept emoties op. Je voelt de spanning en vooral het ongemak.
Bij de ingang krijg je een eigen koptelefoon. Je staat vol verwachting in de rij te wachten totdat je de club in mag. Achter de fluwelen afzetkoorden neem je nog even de stad in je op, de lichten van de straat, passerende auto’s en de gesprekken van de mensen die voor je en achter je staan. Door de koptelefoon is de stem te horen van de persoon die je zal begeleiden door de gebeurtenissen, emoties en ruimtes van de club waar jij doorheen loopt. Je krijgt een seintje van de ‘bouncer’ en je mag naar binnen.
Voor de garderobe stop je op de groot gemarkeerde X. Hier luister je naar de verhalen die de achtergelaten jassen vertellen, van wie ze waren en waarom ze hier nog hangen. Op de achtergrond hoor je housemuziek en stemmen van feestgangers. De stem in de koptelefoon wisselt van verteller naar de persoon die je instructies geeft en geeft ook woorden aan je eigen gevoel en emoties die deze plek voor je oproepen. Zoals ‘het gevoel van bij de garderobe geklemd te staan omdat je jas op moet hangen’, of ‘even snel nog je sjaal in de mouw duwen van je jas en je muntjes en telefoon in je achterzak proppen’.
De stem spreekt je direct aan en vraagt: ‘wil je verder of gaan we naar huis?’ Dansers in groepen bewegen langs je heen in slow-motion. Ze bootsen bewegingen en herkenbare gebeurtenissen van het nachtleven na. Zoals de persoon die in de hoek zit die te veel heeft gehad of de grote groep mensen die langs je heen loopt om naar de bar te gaan, de dj die je oproept je handen in de lucht te gooien en de bartender die vraagt of je nog een biertje wilt.
Ze bewegen langs je heen, voor je langs in de verte en heel dichtbij, daardoor sta je er middenin. Het lijkt hierdoor een droom waar je je in herkent en in beweegt, maar die ook ongemak oproept omdat je vanuit een andere context hier staat. Deze discrepantie zorgt ervoor dat je met andere ogen kijkt naar de ervaringen die zo ‘gewoon’ zijn en lijken te horen bij bepaalde conventies van het stappen. De stapavond die zo normaal en vertrouwd voelt, is nu ongemakkelijk en bijna schrijnend.
Hiermee biedt de voorstelling een andere kijk en inzichten op de ervaringen van het stappen. Maar wat zegt het dat nu we weer kunnen stappen en het nachtleven weer draait zoals voor de coronapandemie? Buiten de context van corona biedt de voorstelling alsnog een bijzondere en interessante belevenis van het nachtleven, maar krijgt het een andere betekenis en urgentie die in deze uitvoering minder goed naar voren komt.
Foto: Touchy Studios, Julia Sterre Schmitz
