In de buurt van het duinmeertje bij Hee komt tijdens Oerol elke avond de zon op tijdens Sunrise Experience: een meanderende wandelperformance die onverwacht in een beeldende catharsis uitmondt. Want wie maar lang genoeg verdwaald is, ziet uiteindelijk vanzelf de zon opkomen.
Verwarring bij het verzamelpunt: een van de deelnemers komt een paar minuten na aanvangstijd haastig aanfietsen, bijna had ze deze theatrale excursie in de bossen gemist. En dat terwijl ze het zo nodig heeft: in haar prikkelrijke bestaan vindt ze weinig focus of houvast. Tot rust komt ze vooral op een festival.
En dan is er een schuchtere jongen. Zijn moeder is eigenlijk de gids van deze wandeling, maar die is in geen velden of wegen te bekennen. Hij heeft nochtans behoefte aan iemand die hem gidst; hij zit vol vragen, en zoekt antwoorden in de natuur.
Al snel blijken zij de personages van Sunrise Experience. Ze worden gespeeld door Nina Fokker (lekker archetypisch ingezet, met veel humor) en Tijl van Abbe (levensecht vertolkt op het snijvlak van puber en adolescentie, tegelijk ontroerend en hilarisch). Deze twee mensen – een oud kind en een jonge moeder, die om elkaar heen cirkelen, elkaar soms vinden, vaker niet – worden vanzelf onze gidsen, terwijl we in een lange sliert door de bossen dwalen. Onderwijl bevragen ze de toeschouwer, elkaar en zichzelf. Ze filosoferen over verdwalen en hoe mensen daarop reageren: kinderen blijven op de plek waar ze zijn, ze vallen stil; volwassenen komen in actie, ze verlaten de gebaande paden, snijden stukken af.
Zo verdwalen we samen, een klein stukje, in veilige handen van regisseur Sanne Nouws. In het eerste deel ligt de focus op de mens in de natuur, die zich daar vastklauwt, haast parasiteert, maar later verdwijnt die mens naar de achtergrond en krijgt de natuur de overhand. Nouws schreef ook de associatief-filosofische tekst, die weliswaar prettig is om naar te luisteren tijdens het wandelen, maar ook vrijblijvend. Voor de personages, en zeker ook voor het publiek, blijft het een relatief comfortabele ervaring waar weinig op het spel staat.
Nouws heeft geen op de spits gedreven scènes voor ogen: ze voedt de toeschouwer in de eerste helft met losse associaties, vaak rondom de waarde, noodzaak en het gevaar van verdwalen – in letterlijke, maar vooral filosofische zin. In de tweede helft schept Nouws tijd en ruimte waarin al die losse ideeën bij de toeschouwer kunnen resoneren, in een magisch bosritueel waar je nooit getuige van was geweest als je niet (in je hoofd, in het bos) was verdwaald.
Sunrise Experience is een contemplatieve theaterervaring die sommigen koud zal laten en sommigen zeer zal behagen. Inhoudelijk had de voorstelling veel meer de diepte in kunnen duiken, maar het visuele spektakel (scenografie van Sanne Lips, Liesje Knobel en Sarah Nixon) zal uiteindelijk vrijwel niemand onberoerd laten.
Foto: Bart Grietens
