Vroeger leerde je het vak van je circusfamilie, tussen de woonwagens, tegenwoordig heb je overal ter wereld circusopleidingen op hbo-niveau, met studiefinanciering, ov-kaarten en wat al niet. De jonge, gretige artiesten van Silver Lining zijn net afgestudeerd in Londen. Ze spelen hun gelijknamige voorstelling op het Rotterdamse Circusstad Festival. Hip en charmant.

Om nog een verschil tussen vroeger en nu te noemen: het klassieke circus bestond uit een verzameling acts die na elkaar werden uitgevoerd en zelden onderling verband hadden. Artiesten waren specialisten die één aspect van het circusrepertoire beheersten en niets van doen hoefden te hebben met hun collega’s van de volgende act. Tussen de clown en het trapezemeisje stond de muur van de genreafbakening.

Tegenwoordig opereren circusgezelschappen steeds meer als een theatercollectief: een verzameling veelzijdige, minder gespecialiseerde theatermakers die samen bouwen aan een gemeenschappelijke voorstelling. Vaak heeft die een verhaal, of minstens een sfeer. Dat is belangrijker dan het virtuoos uitvoeren van kunsten die eigenlijk onuitvoerbaar zijn en het buigen van lichamen in bochten waar het niet voor bedoeld is.

De Britse groep Silver Lining is een goed voorbeeld van de nieuwe manier van circus maken. Het is een gevarieerde troep van drie meiden en vier jongens die vrolijk over het speelvlak rent en gevarieerde circuskunsten vloeiend met elkaar combineert: jongleren, acrobatiek, trapeze, de double cloud (twee slappe koorden als afhangende parallelle parabolen), hoepels. Tom Gaskin, een innemende slungel tussen clown, Buster Keaton en ideale schoonzoon in, doet zwijgend de aankondiging van flipovers met tekst of plaatjes. Zijn expressieve hoofd vertaalt het Engels voor wie het niet kan lezen. Hij kan ook jongleren met een hoedje, een paraplu en een sigaar van plastic, of met drie rechthoekige kistjes. Elke fout vergeef je hem; hoe langer hij het blijft proberen hoe knapper de act wordt. Als het uiteindelijk lukt, gaat er een zucht van verlichting door het publiek. Het circus mag dan nieuw zijn, de trucs zijn zo oud als de wereld.

Silver Lining is gecomponeerd als een groot bezette dansvoorstelling, met groepswerk, soli en duetten. Soms is de aandacht gericht op één uitvoerende artiest, soms gebeurt er zoveel tegelijk dat je ogen tekortkomt. De personages zijn door hun uiteenlopende karakters stuk voor stuk de moeite waard om naar te kijken. De muziek is goed gekozen en wordt soms live uitgevoerd. Silver Lining is hip, combineert een rafelige spontaniteit met getrainde kwaliteit in vele disciplines en komt heel sympathiek over. Het nieuwe circus, met een glimlach.