Een grote hoekige kersttafel staat de komende maand opgesteld langs de muren van het L-vormige pand van Theater Mooi Weer. De dinergasten vormen een arena voor het crèmekleurige decor van Scènes uit een huwelijk. Maar liefst vier koppels spelen gelijktijdig het volledige toneelstuk: de opkomst, ondergang en herinrichting van het huwelijk en seksleven van Johan/Johanna en Marianne/Marius. Ondertussen krijg je drie gangen voorgeschoteld. Een perfect kerstuitstapje in Rotterdam.

‘Moet je nou weer huilen?’ – een vraag die in de vertaling van Karst Woudstra (2005) Johan zou stellen aan zijn vrouw Marianne. In de regie van Lynn Schutter horen we het Johanna vragen aan haar snel geëmotioneerde man Marius. Later hoor je een andere Johanna (een onderkoelde Julia Diepstraten) die klassieke dooddoener ‘Moet je ongesteld worden, ofzo?’ vragen aan haar vrouw Marianne (een sensuele Lotte Laurens).

Met deze leuke twist op de drie in leeftijd verschillende heterokoppels die Ivo van Hove in zijn regie van het stuk bij Toneelgroep Amsterdam introduceerde, geeft Schutter het huwelijk een hedendaagse invulling. Twee vrouwen, twee mannen en twee heterokoppels, waarvan bij eentje de man- en vrouwenrol is omgedraaid. Hoor je het ene koppel praten, dan zie je de andere koppels stilletjes meespelen – op een andere intensiteit, in hun eigen versie van de gebeurtenissen. Het is even verwarrend, maar het went snel.

Elke scène kan hierdoor door de meest interessante samenstelling worden ingevuld. Bespreken ze het wel of niet houden van de ongeplande baby dan is dit klassieke gesprek zo versneden dat Mendel van der Ploeg (een gevoelige Marius) en Beaudil Elzenga – die als Johanna nu zélf de zwangere is – veel interessante omdraaiingen voor hun rekening kunnen nemen, terwijl een Marianne (Laurens of Hordijk) de zinnen over het kind in haar buik kan blijven zeggen tegen haar Johan (een naturelle Ziggy Knel) of Johanna.

Ondertussen kijk je met een schuin oog naar Giovanni Brand (een stralende, open Marius) en Edouard Kain (een ingehouden, brommerige Johan) en de twee vrouwen voor wie het gesprek toch over net iets anders moet gaan. Deze scène is overigens de meest verwarrende, maar dat is niet vreemd, want de uitkomst zal een tijdbom leggen onder hun huwelijk.

Altijd leuk aan Theater Mooi Weer is het kijken naar het talent in de relatief jonge cast. Voor het intense verdriet van de altijd scherpe Claire Hordijk, de uitgelopen mascara van de op volle kracht meespelende stagiair Lotte Laurens en de betraande ogen van Mendel van der Ploeg, krijgt je kerstservet een dubbelrol als tissue. Voor mij was het de hardvochtige Johanna van Beaudil Elzenga, met haar geërgerde wegkijkreflex bij de tranen van Van der Ploeg, die de show stal.

Foto: Maarten Laupman