Voor Razzmatazz – een concert uit het onderwijsaanbod van het Concertgebouworkest – stromen voor één dagje families toe naar het pand aan het museumplein. Kinderen, vergezeld door hun (groot)ouders en verzorgers, maken kennis met orkest en gebouw tijdens een door New York geïnspireerd concert. Het concert is vermomd als een pensioensfeestje voor de kantinejuffrouw en over een uur komt de taxi naar het vliegveld voor een moeder-dochter trip naar New York: haar cadeau.

Tijdens het stemmen van het orkest wachten we op de altijd-late dochter Jennifer (een vrolijke, losbandige Charlene Sancho in knalgele petticoat), die dolblij is dat ze eindelijk de geboortestad van haar overleden vader zal gaan zien. Samen roepen we ‘verrassing!’ als de aanstaande pensionado binnenkomt, die luisterend naar de muziek haar cadeau moet raden. Jennifers betrouwbare moeder (een zorgelijke Malou Gorter in stijve bedrijfskleding) blijkt nog overtuigd te moeten worden van dat cadeau, bang als ze is dat ze haar dochters enthousiasme zal remmen en haar in ‘die stad’ (ze krijgt New York maar niet over de lippen) in de weg zal lopen.

Gedurende een uurtje rijgt dit herkenbare conflict tussen de twee tegenpolen (tekst Sophie Kassies) de muziek van verschillende (Afro-)Amerikaanse componisten aaneen. Herinneringen ophalen aan vaders opvrolijktechnieken met de Juba Dance van Florence Price, of bangelijk stilstaan bij Central Park by Night gedurende het gelijknamige werk van Charles Ives. Animaties op grote schermen helpen de fantasie een handje met stemmige schetsjes van de skyline van New York, die subtiel meekleuren met de muziek, van lieflijke zonsondergang naar vleermuisrijke nacht.

In de effectieve regie van Mart van Berckel gebruiken de actrices alle deuren die de zaal van het concertgebouw rijk is – voor een koninklijke afdaling van de trap, dramatisch weglopen door het middenpad, of kluchtig achter elkaar aan jagen om op andere plekken weer tevoorschijn te komen. Het orkest, onder leiding van dirigent en woordvoerder Sander Teepen, is als gever van het problematische cadeau toch ook in een ongemakkelijke positie terecht gekomen, maar speelt er in de informele sfeer niet minder goed om.

De drempel is kortom prettig laag gebleven voor dit divers samengestelde concert. In dat statige Concertgebouw blijkt ook prima een gezellig familiefeestje te kunnen plaatsvinden. We ontdekken ragtime, trombones en banjo’s, en Jennifer en haar moeder krijgen alle ruimte om te dansen, zingen en mijmeren met een concert als achtergrond. En stiekem, heel stiekem, zijn ze ook vaak genoeg stil om echt eventjes te luisteren naar die veelzijdige Amerikaanse muziek.

Foto: Milagro Elstak