Ben je een sekswerker in Hollywood Boulevard? Dan droom je niet hard genoeg! Hou op met arm zijn en ga voor die baan als politieagent of vind de miljonair van je dromen. Dat leren we van Pretty Woman, een musical die is geschreven in 2018 maar aanvoelt als een relikwie uit de jaren ’80. Met ook nog een slecht script en matige muziek vraag je je af waarom Stage Entertainment deze musical naar Nederland heeft gehaald.

Het antwoord is de gelijknamige film uit 1990 met Julia Roberts en Richard Gere. Menigeen zal zich het verhaal herinneren van sekswerker Vivian Ward die de steenrijke zakenman Edward Lewis ontmoet en voor een schampere drieduizend dollar wordt ingehuurd om zes dagen zijn vriendin te zijn.

Garry Marshall en J.F. Lawton, respectievelijk de regisseur en scriptschrijver van de film, werkten samen met Bryan Adams en Jim Vallance voor een musicalversie die tot in details trouw blijft aan het origineel en het verouderde materiaal nauwelijks naar de 21e eeuw brengt.

In de musicalversie zit dus niet bijster veel nieuws. De meest in het oog springende toevoeging is de ‘Happy Man’ (Mitch Wolterink), een soort Ronald Reagan in hippievermomming die het thema van de voorstelling verkondigt: als je maar hard genoeg droomt, kun je van een dubbeltje een kwartje worden.

Vivian Ward (Shanna Slaap) en haar collega Kit de Luca (Dana van der Geer) zijn van die dubbeltjes die vastzitten in de tippelzone van Hollywood Boulevard, totdat Vivian Edward Lewis (Jan Kooijman) ontmoet. Lewis is een zakenman die noodlijdende bedrijven opkoopt en werknemers werkeloos achterlaat, maar dat moeten we maar negeren. Met een beetje hulp van Vivian en de nodige sonnetten van Shakespeare blijkt zijn hart toch op de juiste plek te zitten. Het geheel wordt geholpen door een koor van stereotype homoseksuele mannen die bestaan om het publiek te vermaken en een heteroseksueel stel vooruit te helpen. Ook daarin is deze musical erg ouderwets.

Een overwegend vrouwelijk creatief team, met onder andere Carline Brouwer in de regiestoel, Lisa Loeb als vertaler en Eline Vroon als choreograaf, moeten een feministisch tintje geven aan deze mannenfantasie, maar komt daar niet helemaal uit. Kan ook niet, want je hebt je te houden aan middelmatig bronmateriaal. Ga maar eens een spannende vertaling maken van liedjes die woord voor woord uitleggen wat een personage denkt of voelt. Of een regie die opweegt tegen het conservatieve jaren ’80 beeld van het origineel, waarin je toch kijkt naar een vrouw die voor een spotprijs wordt ingehuurd door een sugar daddy. Het is mooie reclame voor Stage Entertainment, een team van vrouwelijke creatives als tegenwicht voor deze gedateerde musical, maar ze worden daarmee ook in een lastige positie gezet.

Want behalve de thematiek zijn het script en de muziek ook niet veel soeps. Er is een korte onenigheid tussen Vivian en Edward als de laatste haar vernedert tegenover een collega (Reinier Démeijer), die functioneert als bliksemafleider: zo lomp dat je even vergeet hoe onhebbelijk Edward zelf is. Kit herinnert Vivian eraan dat het niet zo slim is om verliefd te worden op je cliënt, maar ook dat duurt niet lang. In de plaats van een spannend conflict zien we een parade van prachtige jurken en kettingen, die vast veel meer hebben gekost dan het weeksalaris van de pretty woman.

De pop-rock compositie van Adams is weinig memorabel en schiet soms behoorlijk uit de bocht. Wie dacht dat het een goed idee was om aria’s uit La Traviata (overigens mooi gezongen door Froukje Zuidema en Victor Marinus) af te wisselen met een lied van Adams? Niet alleen passen de twee muzikaal niet bij elkaar, maar de dynamiek van Verdi’s muziek maakt ook pijnlijk duidelijk hoe saai de composities van Adams eigenlijk zijn.

Jan Kooijman kan het vocaal maar net aan en blijft spelmatig wat vlak als de koele Edward Lewis. De grote ontdekkingen van Pretty Woman zijn Shanna Slaap en Dana van der Geer, die zich beiden bewijzen als getalenteerde musical comedy actrices met indrukwekkende stemmen. Waar de schrijvers niet zo goed lijken te weten wat ze aan moeten met sekswerker en aspirerend politieagent Kit de Luca, pakt Van der Geer elke scène die ze heeft en maakt toch een indrukwekkend personage van Vivians collega. Slaap is innemend in de vele komische momenten die ze als Vivian Ward heeft, maar weet in de tweede helft ook de meer emotioneel geladen scènes mooi te spelen.

Bovendien is er een sterk ensemble dat het geheel naar een hoger plan brengt. De energieke choreografieën van Eline Vroon en de kostuums van Cocky van Huijkelom brengen het Los Angeles van de jaren ’80 tot leven en leveren indrukwekkende beelden op. De flitsend dansende jongeren in het openingslied passen prima bij het Hollywood-optimisme dat wordt verkondigd: hier worden alle dromen waar. Bij een bezoek aan een modezaak wordt de outsider-status van Vivian onderstreept door goedgeklede modellen die onverstoord over de boulevard catwalken en af en toe even poseren. Toch nog wat visueel mooie momenten in deze verder teleurstellende Pretty Woman.

Foto: William Rutten