‘Ik ben niet bestemd om de hemel te bestormen’, concludeert buurjongen Laurie aan het begin van de tweede akte. Wanneer hoofdpersoon Jo reageert met ‘Wie wel?’, is zijn en iedereens antwoord direct duidelijk: ‘jij!’ In Little Women volgen we het opgroeien van de vier zussen March ten tijden van de Amerikaanse Burgeroorlog, met in de hoofdrol de heethoofdige Jo.

De musical Little Women ging in 2005 in première op Broadway. Script, muziek en liedteksten (Alan Knee, Jason Howland, Mindi Dickstein) zijn nu voor het eerst vertaald (Daniël Cohen) en beleven onder de vleugels van Paper Kite Productions hun première in DeLaMar. Het verhaal volgt dat van het gelijknamige boek uit 1868 van de Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott.

Jo droomt van een schrijverscarrière en leven zonder te hoeven trouwen. In een tijd waarin dat haast onmogelijk was voor vrouwen, zien we haar vechten tegen tradities en conventies. Om haar heen ontpoppen andere verhaallijntjes: de jaloezie, romantische dromen en ziekte van haar zussen, de vermoeidheid van haar moeder en het langzaam ontdooien van de buurman. Het verhaal wordt onderbroken door speelse vertolkingen van Jo’s sensatieverhalen, terwijl zij in New York zoekt naar een uitgever en voorleest aan haar pensiongenoot professor Baehr.

Regisseur Bruun Kuijt kiest voor een kleinschalige, intieme setting, met weinig toeters en bellen. Het decor heeft tinten van appelkisten en negentiende-eeuws meubilair, iedereen is in bijtijds kostuum en er zijn wat dennenbomen te bewonderen. Verder moet Little Women het hebben van haar muzikanten en haar spelers, die ingetogen invulling geven aan hun rol.

Ook orkest en arrangement zijn sober ingekleed: met slechts piano, twee violen, altviool en cello brengt het – centraal op het podium geplaatste – orkest de muziek ten gehore (muzikale leiding: Ezra van Nassauw). Deze minimale keuzes werpen hun vruchten af: er komt fijn veel focus te liggen op ieders individuele toevoeging aan het geheel, zowel in muziek als spel en zang.

Zeker in de eerste helft, wanneer de zussen jong zijn en hun avonturen onschuldig, brengen de spelers een upbeat, haast onstuimige energie met zich mee. Met name Michelle van de Ven als de strijdlustige Jo en Job Greuter als de onhandige buurjongen Laurie zijn in hun element. Wanneer het verhaal serieuzere onderwerpen aantikt, worden de emoties zwaarder, maar gelukkig nergens melodramatisch.

Er wordt veel plot en verhaal in relatief weinig tijd gestopt, maar Little Women voelt geenszins gehaast of afgeraffeld. Niet alle scènes hebben de diepgang die je vindt in het origineel, maar verder toont de musical een soepele adaptatie van boek naar bühne, zonder poespas of hernieuwde inzichten.

Door in spel en scenografie niet over de top te gaan, maar juist dicht op het publiek te spelen en de sfeer van een huiskamermusical aan te houden, voorkomt Little Women dat de invoelbaarheid van het verhaal verloren gaat. Voor een behaaglijke kerstvoorstelling ben je bij Little Women aan het juiste adres.

Foto: Robin van der Weide