Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
De theatervoorstelling Hoog spel mondt onverwachts uit in een boeiend gedachte-experiment over de kracht van verbeelding, de mate van eigenaarschap over je eigen leven en het omarmen van zinloosheid en gebrek aan logica. Maar waarom dat ingebed moet zitten in zulke flauwe en niksige scènetjes, is de vraag. (meer…)
‘Al vijf keer is me in mijn leven verteld dat ik in een vorig bestaan Joods was’, constateert actrice en zangeres Margje Wittermans halverwege haar solovoorstelling Waarom Truus. Het is een mooie reflectie die antwoord geeft op de vraag in de titel, overigens zonder vraagteken. (meer…)
‘Tot Tubbig en niet verder.’ Die zin staat symbool voor de uit de hand gelopen protesten tegen de ruilverkaveling in het Twentse Tubbergen, dit jaar precies een halve eeuw geleden. Het was een van de felste boerenopstanden uit onze geschiedenis. Daarover, en over de nasleep daarvan schreef Laurens ten Den een informatieve theatertekst die de komende weken te zien is in een sporthal in Tubbergen. (meer…)
‘Waarom ben ik geboren, als het niet voor altijd is?’ vraagt de koning zich met veel gevoel voor drama af. Hij heeft even daarvoor zacht gezegd slecht nieuws gekregen: namelijk dat hij aan het eind van de voorstelling dood is. Een half uur, meer heeft hij dus niet, om zich te verzoenen met een haast onverzoenbaar lot. (meer…)
Tijdens ‘De Parade gaat door!’ in het Eindhovense Parktheater, staat de Paradevoorstelling De les in de grote zaal van het theater. Onder normale omstandigheden was dit een intieme tentvoorstelling geweest, nu moeten de drie acteurs die deze zeventig jaar oude tekst van Eugène Ionesco op de planken brengen hun best doen om de achterste rijen te bereiken. (meer…)
Ze noemt zich de ‘Nederlandse queen of crime’, thrillerschrijfster Coco. In haar woonkamer hangen affiches van verfilmde thrillers van haar hand, waaronder Moord op Vrijdag en Giftand. Ze deelt het huis met haar zuster Bernadette. De beide vrouwen dromen van een treinreis met de Oriënt Express naar Istanboel, helemaal in stijl van de door Coco bewonderde Agatha Christie. (meer…)
Het is een kleine wereld, die waarin de dieren in de Kikker-prentenboeken van Max Velthuijs leven. Hun actieradius is bescheiden. In Kikker en het avontuur doorbreekt Kikker dat patroon: hij gaat op pad met Rat, de door de wol geverfde vrijbuiter. Terra maakt een wat rommelige poppentheatermusical van dit verhaal. (meer…)
Het was de Franse schrijver Georges Feydeau die in de late negentiende eeuw en vroeg twintigste het patent had op lijken in klerenkasten, en meer van die theatrale verrukkelijkheden. In Laten we eerlijk zijn, een ‘comedy over relatiestress en goede buren’ door HartZaken, dient zich ook opeens een lijk aan. Meer verraad ik niet over wie en hoe en waarom, maar het is verrassend. (meer…)
‘Doe nou maar rustig aan. Stapje voor stapje. Anders zitten we zo weer bij de steunzolenman. Of bij de hartbewaking.’ Harrie en Wilfried zijn al drie decennia samen, als stel en als artiestenduo. Ze worden oud en stram, zitten elkaar in de weg, delen vooral nog herinneringen. Maar het huis komen ze nauwelijks meer uit. Bruun Kuijt en Jan Elbertse schetsen in Wat nou oud? een ontroerend portret van een koppel waarvoor de ouderdom even onvermijdelijk als hinderlijk is. (meer…)
