Rudyard Kiplings wereldberoemde verhaal van Mowgli heeft eigenlijk geen uitleg of introductie nodig. Deze theatrale versie in een choreografie en regie van Marco Gerris en Titus Muizelaar wordt vertolkt door de dansers van ISH, de band Jungle By Night en rapper Gideon ‘Gikkels’ Everduim. Het ‘wat je van beren leren kan’-gevoel is er afgeschraapt. De harde realiteit van de hedendaagse wereld komt daarvoor in de plaats. De poging om het verhaal universeel te maken, mist helaas duidelijke keuzes en een consistente spanningsboog.

Het decor heeft een jungle-bordestrap met in het midden, boven het podium, de band Jungle By Night. Achter hen staat een groot videoscherm waar beelden op worden afgespeeld. In de voorstelling wordt niet gesproken. Om duidelijk te maken waar in het verhaal we ons bevinden, functioneert het videoscherm als hoofdstukaanduiding. Met teksten als ‘de opvoeding’ komt dit vooral over als triviale opdrachten die de dansers moeten uitbeelden. Het verhaal is uitgewerkt in dans, maar mist op veel punten de vertáling naar dans. Op de momenten waarin Jungle By Night de dansers gelijkvloers muzikaal uitdaagt, ontstaat wél de chemie die je tijdens de hele voorstelling hoopt te zien. De band is rauw en durft de dansers te overstemmen tijdens de battles.

Slang Kaa, hypnotiserend goed gespeeld door zowel Sarada Sarita Keilman, Raquel Tijsterman, Lars de Vos als Arnold Put, heeft een paar van de mooiste en meest associatieve scènes in het stuk. Een van de hoogtepunten is de geweldige scène ‘De Nachtmerrie’, waarin de slang Kaa Mowgli en de hele zaal in trance krijgt. Muziek, dans, visuals en licht sluiten hier perfect op elkaar aan. Het publiek wordt tijdens deze scène eindelijk erkent en begint spontaan te klappen als het voorbij is. Ik kan het niet helpen om te denken dat de regie de vrijheid van de choreografie vooral in de weg heeft gezeten.

De Spoken Word van Gikkels schuurt goed als hij blackface, slavernij en blackfist afzet tegen de wetten van de Jungle, die hij tijdens zijn introductie zo vol passie presenteert. Zijn rol verdiende meer zorg zodat hij de waardige verteller van zowel heil als onheil had kunnen worden, die hij duidelijk kan zijn.

Verwijzingen naar bombardementen in Aleppo en vluchtelingen in een jungle van Calais moeten de link met de actualiteit duidelijk maken. Een laag die zo onzorgvuldig en ongelukkig door het stuk heen wordt geduwd, dat het eerder vervreemd dan bewust maakt. Het komt de samenhang van het flink versneden verhaal niet ten goede. Tijdens de associatieve scenes voel je de potentie van het stuk en in de concrete scènes zie je dat de makers niet hebben durven kiezen voor een verhaal dat verteld wordt door louter dans en muziek.

Jungleboek is niet het spektakel dat je verwacht van een dergelijke line-up. Tijdens de uitgelaten toegift maken de dansers onder luide aanmoediging van het publiek duidelijk dat de afwezigheid van dit spektakel niet aan hen ligt. In die laatste minuten komen hun personages echt tot leven.

Mowgli die op het einde de Jungle verlaat en – voordat hij de mensenwereld instapt – afscheid neemt van alle dieren, ín hun eigen taal, maakt hem een jongeman van de wereld die respect heeft voor alles en iedereen. Het had de perfecte kerstboodschap kunnen zijn.

Foto: Studio Breed