De musicals In de ban van Broadway en Ciske de Rat hebben de meeste prijzen gewonnen bij het Musical Awards Gala 2017. In het Beatrix Theater in Utrecht ontvingen ze respectievelijk vier en drie awards. De publieksprijs voor beste musical ging naar The Bodyguard. Voor haar rol in In de ban van Broadway kreeg Loes Luca […]
Wie denkt dat alles in het theater aan elkaar hangt van bordkarton en plakband, heeft bij In de ban van Broadway helemaal gelijk. De vijfde zomervoorstelling van DeLaMar Producties, natuurlijk wéér met Tjitske Reidinga, is een overdadige performance vol typetjes en visuele vondsten, in regie van Pieter Kramer.
Toneelschrijver Nathan Vecht baseerde In de ban van Broadway op de film All about Eve (1950). Soms bleef Vecht heel dichtbij het origineel, maar hij maakte ook een aantal opvallende aanpassingen. Zo werd macho-recensent Addison op de planken de lesbische Alice (Marisa van Eyle) en heet titelpersonage Eve Harrington in zijn bewerking ‘Grace Rogers’.
Na een avond kleumen bij een artiesteningang op Broadway ontmoet de jonge Grace haar idool, de oudere actrice Margo (Loes Luca). Zij neemt Grace onmiddellijk op in haar entourage, bestaande uit regisseur en echtgenoot (Martijn Nieuwerf), assistente Hazel (Leny Breederveld), toneelschrijver Lloyd (Peter Blok) en zijn vrouw Karen (Bianca Krijgsman). Margo staat elke avond, vechtend tegen haar leeftijd, op de planken als personages die veel jonger zijn dan zij eigenlijk is. Grace is een welkome gast, die haar ophemelt en klusjes uit handen neemt. Totdat door haar groeiende rol in de coulissen anderen in de verdrukking dreigen te komen.
Kramer maakte de voorstelling geheel in stijl van zijn familieproducties bij het Ro Theater. Als Grace en Margo elkaar in een parkje treffen, lijken hun honden zelfs letterlijk uit Woef Side Story gewandeld. In de ban van Broadway wordt voortgestuwd door de humor van stevig aangezette personages. Zangstemmen zijn niet altijd even zuiver en het ene decorstuk blijft wel eens hangen achter het andere, maar dat is juist de charme van deze voorstelling. Het is een houtje-touwtje (schijn)werkelijkheid, vol dubbele bodems. Dan breekt een acteur weer door de vierde wand, verwijst terug naar ‘vóór de pauze’ of roept een tegenspeler tot de orde: ‘dat je nu in een andere rol zit, betekent niet dat je dat nog een keer kan proberen!’
Al die ogenschijnlijke nonchalance maakt deze voorstelling zo verleidelijk. Naast de subliem spelende acteurs is dit ook de verdienste van Vecht, die zijn tekst doordrenkte met grappen, maar niet te plat wordt of de originaliteit uit het oog verliest. Dat maakt In de ban van Broadway tot een wervelwind van hilarische momenten.
Foto: Leo van Velzen
Wij hebben de voorstelling opgevat als een persiflage op de perfectie van de Van den Ende producties. Niet perfecte zang, decors die over elkaar heen hangen, de vierde wand die doorbroken wordt, de verwijzingen naar toen nog niet beroemde beroemdheden, de bordkartonnen piano, de auto’s die overduidelijk met de benen worden voortbewogen, de honden die door acteurs worden bediend, de grap over de regie-aanwijzingen van die grote regisseur (dat zal toch wel Van den Ende zelf zijn), alles is op te vatten als een persiflage op de gebruikelijke kwaliteitsnormen. Een erg geslaagde en ontspannende persiflage, en in dat opzicht ook weer een resultaat van hoog niveau.
De voorstellng was amusant. Goed gespeeld, ambachtelijk vakwerk. Goede visuals, geslaagde slapstick en een leuke gag op het toneelvak, met daarin verpakt de nodige grappige effecten. Waar voor je geld. Het was een leuke avond maar het script deed mij aanvankelijk de tenen wel erg krommen. Dat de regisseur een film als All about Eve, een melodramatische draak uit het verleden omgezet heeft tot een farce dat leek me een interessant gegeven. Er zaten zeker een paar juweeltjes in het stuk. Maar de cliché’s waren aan het begin echt heel ergerlijk. Zo’n toneelscene met een zuidelijke staten sfeer, een spiegelbeeld van een Gone with the wind drakig verhaal, was niet leuk, maar vooral effect-bejag. Wat een vervelende stereotype die dikke man die bijna gekleed als de Afro-amerikaanse Hatty McDaniels. Wie weet wat zij heeft meegemaakt als Afro-amerikaanse acteur maakt geen parodie waarin ze als stereotype optreedt. En dan de teksten. Cliche-matig, en dat is toch niet leuk of ontroerend? En waarom kiezen voor de achtergrond van Hollywood en Broadway? Het Gooi levert ook zulke verhalen op. Juist als de voorstelling over menselijke emoties ging werd het boeiend. En ontroerend, met op eenzame hoogte was Bianca Krijgsman. Zij was de toneelster. De vervangster van Loes Luca was sympathiek, en dat zij niet ontsnapte aan de tekst, volgespoten met bloemrijke cliche’s was de verdienste van de regisseur. Já veel valse romantiek gezien en commentaren op de vergankelijke roem van het toneelvak, maar weinig mededogen en nauwelijks intellect in het verhaal en daarin faalde de regisseur. En dan: geweldige, echt geweldige scenografie. Wanneer decors en props voor applaus en kachslavo’s zorgen moet je je als regisseur afvragen of de effecten niet teveel de boventoon zijn gaan voeren.
Onlangs moest ik spontaan lachen, omdat de situatie me deed denken aan een scene uit deze hilarische voorstelling.