Op dit moment gebeuren er overal ontelbaar dingen tegelijkertijd. Een baby wordt geboren, iemand overlijdt, een eerste kus wordt gegeven, iemand zegt het ja-woord, iemand besluit te verhuizen en iemand wordt nu voor de eerste keer verliefd. Dat alles, en nog zo veel meer, allemaal op hetzelfde moment. 

Na Het showtje (2022), is Het spektakeltje het tweede stuk dat Just van Bommel en Emma van den Elshout samen maken, nu onder de vleugels van Frascati Producties. Van Bommel vertelt hierin zeventig minuten lang aan een stuk door over alle dingen: de dingen van het leven, die tegelijk gebeuren, die elkaar opvolgen en die het leven maken tot wat het is. Omkaderd door een enorme lichtbaan neemt hen je mee in de bizarre toevalligheden, grootheden en onbenulligheid van het leven.

In een leren rok, oude hakken en een gezicht vol glitter oogt Van Bommel haast als een buitenaardse entiteit. Een tikkeltje ongemakkelijk loopt hen het toneel op, zoekend naar een goede plek om te staan. In het midden van de lichtbaan vindt hen de plek waar hen bijna de gehele monoloog blijft. Van Bommel vertelt in sneltreinvaart, en hoewel er winst was te behalen met wat meer rustmomenten tussen de zinnen door, is de tekstbehandeling onbetwist een hoogtepunt. Het tempo waarmee hen alle tekst meevoerend weet over te brengen, dat allemaal alleen op het podium, is indrukwekkend. En een verspreking die er af en toe in slipt voegt eigenlijk alleen maar iets menselijks toe aan het geheel. Kleine, menselijke momentjes in de bizarre grotere verwondering van het leven.

Het voelt als een denkproces dat midden in de nacht tot je komt, waar je begint met denken over het leven en steeds verder denkt. Waarom de mens heeft afgesproken dat sommige dingen zo zijn, zoals dat Italië als een laars op de wereldkaart staat, terwijl je in Italië geen enkele gelijkenis ziet met een laars, of hoe we nooit stilstaan maar altijd en overal in transitie zijn. Maar ook een moeder die overlijdt voor ze haar nog niet geboren baby kan ontmoeten en ze op dat moment dus beiden niet leven. Zo zitten er grappige en zware momenten in, die mede door de knap geschreven tekst (van Van Bommel en Emma van den Elshout), maar zeker door Van Bommels spel binnenkomen. Van Bommel geeft op enkele momenten een kort commentaar, zoals een ‘wow’, ‘bizar’ of een klein lachje, en breekt zo uit het oprakelen van wat er op dit moment allemaal gebeurt.

Tegen het einde gaat het licht en geluid een steeds grotere rol te spelen. Er speelt een roerige en langzaam intenser wordende soundscape die goed aansluit bij het licht dat steeds sneller door de ring beweegt, met Van Bommel schitterend in het epicentrum. Wanneer hen in de tekst steeds verder uitzoomt van het kleine leven op aarde naar de grote dingen – het ISS ruimtestation, de planeten en sterren, de grootte van het heelal – voeden het geluid en licht dit nietige en vervreemdende gevoel.

Het spektakeltje nestelt zich in je hoofd en achteraf kan je zoeken naar verdere betekenissen. De tekst behelst de kleine en grote dingen van het leven die juist zo tekenend zijn, waardoor het zowel persoonlijk als universeel is. Dat er is besloten om de mise-en-scène simpel te houden en uit te pakken met het licht en geluid  maakt Het spektakeltje tot een interessante voorstelling, waarin het bestaan van de mens en het leven mooi in kaart wordt gebracht en je je gaat afvragen wat het allemaal voorstelt. En misschien mogen we, in de roerige en onzekere wereld van nu, ook wat vaker stilstaan en ons afvragen: wat gebeurt er nu op dit moment?

Foto: Milagro Elstak