Stoer zijn ze. De zes mannelijke dansers in Harnas van Danstheater Aya laten hun welgevormde torso’s graag zien. Alleen Jaako Toivonen oogt beduidend minder macho en weet dat fraai uit te buiten, wat vaak erg komisch is. Behalve energieke dans in verschillende stijlen heeft Harnas dan ook veel humor in zich wat het een aantrekkelijke voorstelling maakt. Het talrijke publiek bestaat voor driekwart uit jongeren die de dansers royaal belonen met applaus.

Al ruim vijftien jaar maakt choreograaf Wies Bloemen danstheater voor jongeren.  Zij heeft daarbij een voorkeur ontwikkeld voor grote thema’s die aansluiten bij de wereld van pubers. Haar eerdere voorstellingen gingen onder meer over verliefdheid, genot, anders-zijn, dood, idealen en over de relatie tussen moeder en zoon. In haar voorlaatste voorstelling Venus richtte ze haar blik op het vrouw zijn, ditmaal staan de mannen centraal. Met hun harnas natuurlijk, want dat gebruiken ze allemaal vooral om hun trots en fysieke kracht te tonen, waarbij sommige lichaamshoudingen met stevige taal kracht worden bijgezet.

Maar er is meer in Harnas. Bij aanvang gaat het publiek in zes groepen uiteen met een ‘private dancer’. In mijn geval was dat de uit Finland afkomstige Toivonen die ons in zijn solovoorstelling vertelt over hoe lastig het was om als jongen van dans te houden. Hij laat liedjes horen waar hij als kind op danste en toont ons in fraaie, korte fragmenten zijn ontwikkeling als danser. Eenmaal in de zaal aangekomen bevinden de zes dansers zich op een kale vloer met muren van roestkleurige golfplaten. Ze duelleren, pissen, zetten elkaar voor schut en bieden tegen elkaar op, maar ook zijn ze kwetsbaar.

Dennis van Tilburg van het Drentse gezelschap PeerGrouP is al jaren Aya’s geluidsleverancier. Ook nu weer maakte hij een fraaie geluidsband. De pop en dance klinkt een enkele keer aangenaam bombastisch, soms ingetogen, maar meestal lekker opzwepend of hilarisch zoals in My enormous penis, een liedje van Da Vinci’s Notebook.

Het is bewonderenswaardig hoe Bloemen er na zoveel jaren nog altijd in slaagt om dansvoorstellingen te maken met korte krachtige titels in een rauwe, direct aansprekende theatertaal die aanslaat bij een jong publiek. Met haar choreografieën, vaak ondersteund door tekst, weet zij altijd haar toeschouwers te raken zonder dat dit ook maar een moment geforceerd hip aandoet.

(foto: Jochem Jurgens)