Operette-liefhebbers komen dit jaar op de Parade goed aan hun trekken: Het Zuidelijk Toneel en Club Gewalt brengen met Drie, vier, flirt mit mir een hertaling-on-speed van Johann Nestroys Der Talismann (1840) en Steef de Jong ramt in 25 minuten ‘turbo geschwindigkeit’ de operette Ein Walzertraum (1907) van Oscar Straus erdoorheen.

Eigenlijk ensceneert De Jong deze operette voor de Wiener Volksoper, waar het dit najaar in première zal gaan, maar hij wil het Haagse Paradepubliek niet op kosten jagen. Dus brengt hij een ‘gedownsizede’ werkversie naar het Westbroekpark. Het orkest, de zangers en het decor moeten we er even bij denken.

Oh ja, en het is natuurlijk nog niet af: hij zit nog in de brainstormfase. En dus sleepte Steef de Jong zijn schetsboek de speelvloer op. Sleepte ja, want ten behoeven van de zichtlijnen heeft hij een meterhoge versie van dat boekje gemaakt.

Welkom in de wondere, kartonnen uitklapwereld van Steef de Jong. Trouwe Paradebezoekers kunnen hem onder meer kennen van Steef’s Operettecaroussel (2017), Straussvogel (2015) of Ludwig (2014), en zijn beproefde concept (zeer geconcentreerde eenmansoperrette’s in weldadige pop-updecors) kan nog steeds op groot enthousiasme rekenen, zo bleek donderdagavond tijdens de Haagse Parade.

De Jong boogt op zijn amaibele thearterpersoonlijkheid, muzikale veelzijdigheid en natuurlijk zijn inventieve kartonnen decors, die steevast vol leuke houtjetouwtjeverrassingen zitten. De operette die we voorgeschoteld krijgen, voelt daarin ronduit inwisselbaar. Ditmaal dus Ein Walzertraum, door De Jong omgedoopt tot De luitenant, over een luitenant die het huwelijk met zijn kersverse vrouw dient te consumeren, maar zich nog eenmaal tegoed wil doen aan de Weense schonen uit zijn geboortestad. Er volgen heimelijke liefdes, intriges, complicaties en natuurlijk komt alles weer vrolijk op z’n lichtvoetige pootjes terecht.

De Jong werkt zich er met zichtbaar en zonder meer aanstekelijk plezier doorheen, al ontkom je er niet aan dat de formule enigszins sleets begint aan te voelen. De luitenant (in regie van Ina Veen) speelt zich af in een enorm schetsboek, wat tot leuke scenografische vondsten leidt, maar het is jammer dat de voorstelling als geheel ook nogal schetsmatig aanvoelt.