De vierplussers zijn zeer verdeeld, na afloop van de première van Brokkejok. Volgens de een is de voorstelling niet begonnen, maar wél afgelopen. Een ander is ervan overtuigd dat de voorstelling wel degelijk begonnen is. Consensus is er in ieder geval over het feit dat ze een hoop hebben meegemaakt, ongeacht of de voorstelling wel of niet begonnen of afgelopen is.

Brokkejok is een samenwerking van de Utrechtse gezelschappen Het Filiaal en couldeboupe, eh.. nee.. (de zenuwachtige publieksbegeleider pakt haar briefje er toch maar even bij), coupdeboule. Eerder heette deze publieksbegeleider ons al stuntelend welkom in de foyer, maar nu we in de zaal zitten legt ze voor alle zekerheid toch maar even uit wat dat eigenlijk is: theater. Het is met acteurs, dat zijn mensen die doen alsof. En er is decor: normale spullen kunnen in een voorstelling soms supergroot en soms superklein zijn. Of er zijn acteurs die doen alsof het spullen zijn, dat kan dus ook gewoon, heel gek allemaal.

Dan loopt er ineens een bouwvakker de speelvloer op en begint een gat te boren. ‘Ehm, hoort dit erbij?’

Deze publieksbegeleider (Thea ter Doek) vindt het wel zo prettig als alles duidelijk is, maar controledwang en theater gaan natuurlijk slecht samen. In haar verwoede poging de voorstelling enigszins in goede banen te leiden (of op zijn minst het begin te markeren), activeert ze rondom het grote rode theaterdoek een wonderlijke wereld waar politieagenten blauwe balletjes ophoesten, personen zo maar van gedaante kunnen verwisselen, theezakjes soms enorme proporties aannemen en abstracte vormen ineens tóch van betekenis worden voorzien.

Coupdeboule maakt beeldend jeugdtheater over grote, filosofische vraagstukken en concepten. Over tijdbeleving bijvoorbeeld (Tussen tijd, 2021) of (anti-)logica (Wereldpies, 2021). Brokkejok gaat over het snijvlak tussen fantasie en werkelijkheid. Het theater als medium is daar natuurlijk een perfecte arena voor: de plek waar acteurs geloofwaardig doen alsof.

Eileen Graham en Katelijne Beukema leggen in hun zeer alerte, fysieke spel een ontwapenend gevoel voor humor aan de dag. Grahams publieksbegeleider is bloedirritant, maar toch voel je sympathie voor haar zichtbare geploeter. Het is hilarisch hoe ze vanaf de tribune, verwachtingsvol kijkend naar het podium waarop niets gebeurt, allerlei kreetjes, lachjes en zuchtjes laat ontsnappen.

In het beeldende en droogkomische absurdisme herken je ook de hand van eindregisseur Elias De Bruyne. Brokkejok is een intiem theateravontuur dat tussen het begin en het einde, of tussen het einde en het begin, of tussen twee eindes of twee beginnen, voortdurend blijft verrassen. De waarheid is pas echt de moeite waard als de fantasie de ruimte heeft gekregen om er flink mee aan de haal te gaan. Dus laat de controle los, leert deze voorstelling: veel heb je daar toch niet aan.

Foto: Bart Grietens