Alle reacties

Max, Wat een mooi, aanstekelijk, vrolijk stuk! Het was een heel bijzondere treinreis die opgewekt en lichtvoetig door Europa slingerde, vol met aardige en flexibele mensen. Alleen vond ik die overdracht van het EU-voorzitterschap in Bratislava nogal sullig en slap ironisch. Je hebt gelijk, de Slowaakse parlementarier en actrice Magdaléna Vášásyová sprak wel indringend over de ernst en de belangrijkheid van het moment.

Van harte gefeliciteerd Dianne…….goede keuze ! Leuk voor je. Ik wens je veel toi toi toi. Lieve groet Pia

Beste Daria,

Bedankt voor je reactie. Ik weet inderdaad niet of de dingen die Amini beschrijft, hem letterlijk zijn overkomen. Dat is ook niet mijn kritiek: wat ik in de voorstelling mis, is de stap waarin de teksten worden vertaald naar verhalen die het particuliere ontstijgen. Veel nummers komen nu anekdotisch op mij over. Of de teksten nou autobiografisch zijn vanuit de performer zelf, vanuit een podiumpersoonlijkheid (een soort Ziggy Stardust’esk alterego van de performer) of een personage – dat doet er niet zoveel toe, wat mij betreft: idealiter krijgen vertellingen, in een theatrale context, een extra dimensie. Dat miste ik in deze voorstelling.

Door het ontstijgen van het particuliere onderscheidt een theatrale performance zich bijvoorbeeld van een gesprek buiten een theatrale context. Ik zie niet helemaal wat daar ‘ouderwets’ aan is.

Vriendelijke groet,
Elisabeth

Lieve Dianne , van harte gefeliciteerd ! Succes met deze mooie stap

En dat is de enige reactie op alle opmerkingen?!

Wij van Stichting Julius Leeft! Juigen dit besluit toe en wensen Diane alle goeds en hopen op een vruchtbare samenwerking .

Dag Daria,

We hebben de spelling van je achternaam aangepast, excuses voor de slordigheid.

Anouk Leeuwerink

ckv is echt het grootste onzinvak in de gschiedenis van ons koude kikkerlandje, dus alsjeblieft als je het niet hebt, ga er niet over praten.

Beste Elisabeth,

Een paar kleine opmerkingen t.a.v. het einde van je recensie: je stelt dat de meeste verhalen die Saman vertelt de autobiografische sfeer niet ontstijgen. Daarbij komen de volgende vragen bij me op:
1: Hoe ben jij er zo zeker van dat de meeste verhalen autobiografisch zijn in deze voorstelling? Ik heb liedjes en verhalen gehoord over ruziënde ouders, wapenhandel, een of andere wijze man en een klein jongetje dat “de andere kant van het hek niet haalde”. Wat autobiografisch is en wat niet wordt helemaal niet duidelijk in deze voorstelling en doet er volgens mij ook helemaal niet toe. Er worden verhalen verteld over grote thema’s waartoe we ons allemaal verhouden, weliswaar vanuit een persoonlijke invalshoek (wat tegenwoordig toch eerder regel is dan uitzondering wanneer er één verteller op het podium staat. Persoonlijk is overigens niet automatisch autobiografisch.). Dus ik vind je eindconclusie: ‘Amini blijft heel dichtbij zichzelf in Samenloop van Omstandigheden, misschien iets té dichtbij’ nogal lastig. Je doet een (volgens mij louter op basis van vermoedens en een kort RTL Late Night interview) veronderstelling over de feitelijkheden in de voorstelling, en verbindt daar een nogal (naar mijn mening ouderwetse) mening aan. Je hebt als recensent natuurlijk het volle recht te benoemen wanneer een voorstelling voor jou te afstandelijk is of te dichtbij komt. Maar dan lees ik liever inhoudelijke argumenten over de door de theatermaker aangewende middelen en tekens in plaats van een aanname over hoe autobiografisch de vertelling is, zonder daar inhoudelijk dieper op in te gaan.
2: Als ik denk dat recensenten belangrijke dingen in een voorstelling gemist hebben reageer ik daar meestal niet op (ik reageer sowieso zeer zelden op recensies, en iemand heeft nou eenmaal gezien wat hij heeft gezien) maar omdat het volgende te maken heeft met het vorige punt wil ik het toch nog even benoemen: ik vind het opmerkelijk dat je in de tweede helft van de voorstelling de wat mij betreft kraakheldere verwijzing naar Aylan Kurdi hebt gemist. Het “aangespoelde jongetje”. Van die foto waardoor het Westen plotseling wakker geschud werd. Het jongetje dat de andere kant van het hek niet heeft gehaald; in die zin de tegenpool van Saman Amini. Saman spiegelt elementen uit zijn leven aan een universeel symbool van de vluchtelingenproblematiek. En wat het mijns inziens nog sterker maakt is dat Saman nooit de naam van Aylan noemt: het gaat daardoor over iedere jongen die met zijn ouders “de andere kant van het hek” probeert te halen. En daarmee stijgt het verhaal des te meer boven het autobiografische uit.
3: Zouden jullie mijn achternaam goed willen spellen?

Hartelijke groet,

Daria Bukvić

@Gijs de Lange: Ha ha ha, wel als ik al die functies tegelijkertijd zou doen ja! Je ben bij de eerste zin echter de cruciale verleden tijd vergeten te kopiëren: ik *werkte* als programmeur op al die plekken, maar nooit simultaan.

@Hein Janssen: Natuurlijk moeten ze niet oprotten, maar de wildgroei aan nevenfuncties mag toch wel eens flink worden tegengegaan vind ik. Niet alleen staat dat de fatsoenlijke uitoefening van iedere individuele baan in de weg, ook is het een probleem voor de diversiteit in het veld als belangrijke posities door steeds dezelfde mensen worden uitgeoefend.

En dit is geen hubris? Bijna net zoveel functies als Johan Simons.Marijn Lems (1979) werkt
als programmeur podiumkunsten bij Theater De NWE Vorst in Tilburg, Kunstencentrum STUK in Leuven, Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam en Festival Something Raw. Naast theater en dans besteedt hij veel tijd aan films, games en tv-series. Hij beschouwt zijn eindejaarslijstjes op Facebook als zijn belangrijkste bijdrage aan de mensheid. Voor Theaterkrant.nl schrijft hij over toneel en performance.

Helemaal eens, Arie. Wat kunnen recensenten toch zuur zijn. Zo’n prachtig intense voorstelling, waar geschiedenis, toneel, muziek en esthetiek zo puur zijn en bovendien nog reflectie wordt gegeven. Ik denk dat veel theatermakers hier veel van kunnen leren. En uiteindelijk hoeft de theatermaker niet de oplossing te geven. Hij houdt ons alleen een spiegel voor.

Het lijkt er op dat de recensent zijn ene of andere gram wil halen, ten koste van het schrijven van een passende afgewogen recensie. Zou ik recensies recenseren dan gaf ik deze recensie een mager half sterretje.

Prachtige dans van de vrouwwlijke Amba. Helaas ging ik na veel krijgersgeweld met een onbevredigd gevoel naar huis. Ik was niet geraakt door deze voorstelling in tegenstelling tot de nieuwe voorstelling van Conny Janssen Danst: Courage in de gashouder in Rotterdam.

Marijn, wat een rare conclusie. Ik heb de voorstelling nog niet gezien, en ik snap je kritiekpunt op zich, maar wat bedoel je met het slot van je recensie? Wat bedoel je met: ”Een nationale actie tegen de hubris (?) van oude rotten in het podiumkunstenlandschap”??. Moeten Van Hove, Simons, Boermans, Scholten en Greco oprotten?
Ietsje minder extra banen en nevenfuncties snap ik, maar een nationale actie?

Wat een boel informatie die er volgens mij niet toe doet in een recensie. Ik wist dit allemaal niet toen ik de voorstelling zag en heb gewoon een leuke avond gehad! Omdat ik geraakt werd door deze vreemde wereld die Jacob schept, niet constant op het puntje van mijn stoel maar toch verwonderd. Moedig dit aan. I.p.v. zure inside bla bla als recensie te schrijven.

Beste Eline,

erg bedankt voor je uitgebreide repliek – de kunstkritiek betekent niets als zij geen discussie oproept.

Ik volg je lezing wel, en zoals Hilde hierboven al aantoonde ben je bij minstens een deel van het publiek zeker in je opzet geslaagd. Ik blijf echter struikelen over het einde. De omarming van de naïviteit die je aanvoert is namelijk te eenvoudig om als ´middenweg tussen blind utopisme en cynisch realisme´ te kunnen gelden. De hoop die je wilt bieden is hol omdat het op platitudes gebaseerd is: we zijn allemaal verbonden, maar toch ook individuen. Dat is geen nieuwe weg maar ´stating the obvious´, en daarmee wordt het sentiment.

Het is geen voorstel omdat het onmogelijk te verwerpen is. Niemand is tegen meer broederschap.

Je enscenering doet bovendien wel erg laatdunkend over de mogelijkheid van ideologische discussie. Door die in de voorlaatste scène uiteindelijk uit de hand te laten lopen bevestig je je juist het mensbeeld dat je zegt te verwerpen, waardoor je artificieel de noodzaak voor je verbroederende slotscène creëert. Isabelle´s roep om een middenweg is daarmee gratuit: *iedereen* bewandelt die middenweg immers al omdat niemand geheel cynisch of geheel naïef is.

Ons meningsverschil schuilt er denk ik in dat jij meer in het bereiken van compromissen gelooft, en ik meer in agonisme. Maar goed, ik ben dan ook niet voor niets criticus en jij niet voor niets theatermaker ;-)

Warme groet,

Marijn.

Beste Marijn,

Bedankt voor de recensie. Ik neem het als een compliment dat je mijn eerste afstudeervoorstelling met dezelfde strenge maatstaaf recenseert als een professionele voorstelling.

Jouw analyse van de voorstelling vind ik echter te oppervlakkig wat betreft het conflict en de uitwerking daarvan. Jij schrijft dat je een conflict tussen de verschillende kunststromingen miste en zij niet op een betekenisvolle manier met elkaar in interactie gingen. Voor mij zou een conflict tussen de stromingen in het eerste deel van de voorstelling geen diepgang bieden. Juist omdat hun zogenaamde onproblematische avond in het Cabaret Voltaire het echte probleem blootlegt: dat de kunstenaars zonder een kritische blik naar elkaar of zichzelf kijken. Hun avond wordt voortdurend geproblematiseerd door de vorm die wij hebben gekozen: door het gebruik van pop-muziek, door de verleidende speelstijl, door de soepele samenwerking tussen de kunstenaars. Dit om te laten zien dat het een keuze is om een eventueel conflict tussen de stromingen op de achtergrond te plaatsen, en het probleem van de consensus-kunstenaars naar voren te schuiven.

In de discussie aan het eind komen de kunstenaars er achter dat zij totaal uiteenlopende ideeën over hun doelen van het Cabaret hebben. Daar wordt het duidelijk dat de passieve romantiek van de kunstenaars een probleem is, en dat zij lijden aan het gebrek aan een kritische blik. Dat legt juist de tragedie van de romantische consensus-kunstenaar bloot. Als dit het einde was zou je kunnen concluderen dat wij het allemaal oneens zijn en dat wij door onze ongelijkheden niet tot een gezamenlijke uitweg kunnen komen. Dit is een mensbeeld dat ik weiger te accepteren. Ik wil een voorstel doen voor iets nieuws.

Hoe dan verder? Door de drie tijden van de voorstelling bij elkaar te leggen: de 18e-eeuwse Voltaire als inspiratie voor de avant-gardisten, de 20e-eeuwse avant-gardisten als inspiratie voor ons in de 21e eeuw. Drie tijden met kunstenaars die -ondanks dat zij de geschiedenis kenden- durfden naïef te zijn en te dromen. Een omarming van de naïviteit maar ook een kritische kijk op de wereld: I know you’re lonely zingen zij. Wij zijn allemaal eilandjes en hebben andere ideeën over de wereld. Wij zijn niet samen zonder kritische blik zoals aan het begin van de voorstelling en niet alleen zonder verbintenis zoals tijdens de discussie. Maar samen alleen. Dat is een poging om een nieuwe bodem te creëren voor een realistische idealisme. Dat is geen blinde passieve romantiek en ook geen blinde problematisering.

Beste sander,

Dan voor je snelle zorgvuldige reactie.

Groet,

Diederik Ebbinge