Alle reacties

Graag wijs ik de lezers op de uitvoering van Glucks Orfeo ed Euridice in het Concertgebouw in Amsterdam op woensdag 6 november 20.15. Les Musiciens du Prince-Monaco staan onder leiding van Gianluca Capuano. Cecilia Bartoli zingt de hoofdrol.

Jammer dat Thea Derks de eerste twee afleveringen van de Tudor opera’s niet heeft gezien want die waren aanzienlijk beter. DNO had voor alle drie de opera’s de beroemde sopraan Maria Rebeka geëngageerd maar die liet het na de eerste reeks afweten. Geen eenvoudige opgave voor DNO om een vervangster te vinden voor deze hondsmoeilijke rollen. Sopranen met stemmen als Sutherland en Caballé zijn dun gezaaid. Ik ben dus enigszins gematigd in mijn kritiek.

“Uneasy lies the head that wears the crown”. Dat geldt en gold voor alle vorsten maar met name voor Elizabeth I. In Roberto Devereux van Donizetti waarvan ik de première bijwoonde wordt een veelzijdig portret van de vorstin geschilderd. Helaas ontbrak in de eerste akte de historische context volledig terwijl we vrij goed weten waar het en wat er gebeurde. In september 1599 in de vroege ochtend wordt Roberto Devereux, de tweede graaf van Essex (1567-1601) door Elizabeth I ontvangen in haar slaapkamer van Nonsuch Palace (afgebroken). De Koningin is bijna 70 en de graaf begin 30. Op het toneel zien we geen enkel leeftijdsverschil en alleen uit het programmaboekje weten we dat het om historische figuren gaat. Omdat de historische context ontbreekt wordt het een onzinnig komen en gaan. De karakters bezwijken bijna onder het gepsychologiseer van de regisseur. De tweede en derde akte zijn beter maar toch had ik verwacht dat Jetske Mijnssen te raden was gegaan bij de beroemdste tijdgenoot van Elizabeth I, William Shakespeare die in zijn vele koningsdrama’s prachtig de spanning tussen het openbare leven en privéleven van de vorsten blootlegt. Donizetti zoals Thea Derks al schrijft maakt het er natuurlijk niet beter op door het apocriefe verhaal van de reddende ring te introduceren. Het muzikale portret dat Donizetti schildert van Elizabeth I in haar nadagen is wel schitterend. Helaas kon Barno Ismatullaeva de rol theatraal niet waarmaken. Ze had te weinig présence en overtuigingskracht. Zeer waarschijnlijk zal ze in haar rol groeien. Het was haar roldebuut. Elizabethaanse kostuums zouden haar enorm geholpen hebben. Muzikaal kwam ze een heel eind maar hier werd ze net als de andere zangers erg gehinderd door de slechte akoestiek van het Muziektheater en het decor in de eerste akte. In deze akte klonken alle stemmen te hard en te vlak in de kleine ruimte van de slaapkamer. In de tweede akte werd volgens mij weer het acoustic enhancement system gebruikt. De zangers waren het beste en het natuurlijkste te horen als ze helemaal vooraan stonden. Het orkest had er geen last van. De dirigent, Enrique Mazzola liet het orkest gloedvol en idiomatisch klinken. Alleen de hoorns lieten het regelmatig afweten zoals Thea Derks al opmerkte. Angela Bower klonk nogal schel in de hoogte maar overtuigde als Hertogin van Nottingham. De Hertog werd fraai gezongen door Nikolai Zemlianskikh. Ismael Jordi is een betrouwbare kracht maar daar is alles mee gezegd.

Op 16 april 2016 zag ik deze opera voor het laatst. Het was een uitvoering in HD in Tuschinski uit de MET met de weergaloze Sondra Radvanovsky als Elisabetta en Elīna Garanča als Hertogin. In de productie van Sir David McVicar ontbrak geen enkele Elizabethaanse speld. Ook heb ik prachtige herinneringen aan de concertante uitvoering in de Matinee on de vrije zaterdag op 23 april, 1994 met de geliefde Nelly Miricioiu als Elisabetta.

De Nederlandse première vond in 1840 plaats in Den Haag. Eind november en begin december van hetzelfde jaar volgden er nog voorstellingen in de Stadsschouwburg in Amsterdam en de voorstelling op 4 december was een “Gala-Spectakel” bijgewoond door Koning Willem II en Koningin Anna Paulowna. Op 1 januari, 1841 wordt de voorstelling herhaald en wederom in aanwezigheid van de Koningin en de rest van de Koninklijke familie maar zonder de Koning.

Het één na laatste woord is aan Elizabeth I. In haar laatste toespraak zei ze “though God hath raised me high, I count the glory of my reign, that I have reigned with your loves”.
We laten haar in de waan.

N.B. Mijn generatie (zeer oud) is opgegroeid met de TV serie ELIZABETH R (1971) met de pas overleden Glenda Jackson als Gloriana. We kregen ook nog Skakespeare op de middelbare school.

Wat is dit ongelooflijk jammer. Het Boslab was uitgegroeid tot n vaste waarde en het is doodzonde van de expertise. Inderdaad worden studenten op alle vlakken gestimuleerd om ook zelf te maken , maar nu kunnen ze hier ook al niet terecht. In ieder geval bedankt Frances voor je jarenlange inzet .

De afgelopen drie jaar heb ik bij Boslab theaterfestival de ruimte gekregen om mijn theaterpraktijk te ontwikkelen, mezelf en het locatietheater te leren kennen, de wetten van de black box los te laten en nieuwe codes uit te vinden tussen de bomen, om te experimenteren, en om artistieke keuzes te maken die níet veilig zijn — omdat ze gericht zijn op experiment en niet op uitkomst. Omdat ze onzeker zijn en niet een goed kunst ‘product’ garanderen dat geconsumeerd kan worden door te toeschouwer. Bij Boslab was de poging altijd om een uitnodigende omgeving te scheppen waarin de toeschouwer mee kon gaan in het experiment, in het onderzoek. Ik heb dat als enorme vrijheid ervaren. Dank aan iedereen van het Bostheater die dit jarenlang mogelijk heeft gemaakt, en op naar meer toegankelijk experiment!

De gitarist is Dafne Holtland! Jip van den Dool is de componist, niet de toetsenist.

Het orkest dat in de bak zat en zit bij deze productie is het Nederlands Kamerorkest.
Marc Albrecht was chef dirigent van het Nederlands Philharmonisch Orkest.

Dit wordt een groot gemis, ook voor de ontwikkeling van het locatietheater. Bij Boslab krijgen makers de kans om binnen de Randstad óók te kunnen experimenteren in de natuur. Met hele mooie resultaten.
Heel jammer en eeuwig zonde.
Dank voor je harde werk, Frances.

Zo. Dit is wel een knuppel in het hoenderhok. En goed dat t eens gebeurd. We willen alles voor iedereen van het begin af aan. Dat is simpelweg onmogelijk. Dus radicaal meer geld erbij (gaat niet gebeuren) of een inkrimping van de instroom (halveer het aantal opleidingen). En vooral kiezen. Om kunstenaars echt een plek te bieden moet je meerjarig investeren in een selectie.
Ps laten we het begrip makers vervangen door kunstenaars!

ga alstublieft niet naar deze show, ik moest er met school naar toe. ik krijg deze 2 uur van mijn leven nooit meer terug .

Met geweldige gitarist Bas Gaakeer

Dank voor het stuk Frances! En helemaal eens dat dit verschrikkelijk is voor het veld en we delen je zorg. Beschikbare ruimte in het stimuleren en helpen ontwikkelen van het makerschap en de makerspraktijk, het opzoeken van het experiment, het uitdagen van onze denkbeelden en het oefenen van de dialoog tussen maker, publiek en culturele organisaties zou hoger geprioriteerd moeten worden. Wij, als Over het IJ, voelen ook hoe schaars de plekken voor de nieuwste generatie makers zijn en met het wegvallen van een plek als Boslab voelen wij alleen maar een grotere urgentie en daarmee verantwoordelijkheid binnen dit eco-systeem. Als Over het IJ hebben we dan ook expliciet gekozen ons te focussen op de instroom van de nieuwste generatie (wij hanteren het criterium 0 t/m 7 jaar werkervaring als maker). Deze keuze was pijnlijk om te maken. Het is niet leuk te moeten concluderen dat het huidige klimaat het niet toelaat om binnen je eigen organisatie maar beperkte doorgroei mogelijk te kunnen maken voor makers (waar we dat voorheen wel konden), maar dat je daar nu anderen voor nodig hebt. Dat maakt ook onze positie in het veld kwetsbaarder en tegelijkertijd voelen we een grotere verantwoordelijkheid dan ooit.

Wat triest dat dit belangrijke initiatief stopt. Zo veel spannend werk gezien. Er is inderdaad een enorme afname van plekken waar jonge makers kunnen starten. Talentontwikkeling is een erg diffuus begrip geworden. Hierdoor wordt de afname gemaskeerd. De raad voor cultuur heeft daar zeker ook debet aan met de invoering van de nieuwe categorie ontwikkelinstellingen. Daarmee lijkt het centrale regie te nemen wat betreft de talentontwikkeling maar dat is slecht gedeeltelijk zo. Maar een deel van de instellingen richt zich op de podiumkunsten. Vaak gaat het om de ontwikkeling van makers die al veel verder in hun carrière zijn of instellingen als Musicalmakers die zich op genreontwikkeling richten. Als het er op aankomt zijn er maar weinig plekken over waar jonge makers echt kunnen aanbellen. Vroeger was er een goed werkend model van werkplaatsen en productiehuizen dat in gezamenlijkheid verantwoordelijkheid nam voor de afstuderende makers. Maar alles moest anders. Nu is het een lappendeken. Het ziet er spannend uit op de tekentafel van de beleidsmakers maar praktisch is het een verschraling.

Wat een goed stuk Frances! En dan heb je het nog niet eens over de vernieuwing in de sector die gaangejaaagd wordt door een nieuwe generatie makers, en de aansluiting van (de thema’s van) nieuwe makers met het (jonge, nieuwe) publiek. En in de laatste plaats zag je dat op de experimenteerplekken die er waren ook jonge scenografen, technici, acteurs etc zich mee konden ontwikkelen met de makers, terwijl de veel kleinere groep jonge makers die nu wel nog een kans krijgt, veel meer werkt met een verder ervaren team.

Sterk verhaal Frances, sterk! Stond iedereen in de kunsten maar zo strijdvaardig op de barricades!

Weinig credits voor Frascati, waar Myjer toch ook een groot deel van die voorstellingen heeft gemaakt…

‘Free at last’

Een grote teleurstelling, een vleugje maatschappelijke kritiek, was een lawine va meningen en interpretatie van de spelers. En dat over de rug van iemand die al 50jr dood is en zich niet kan verdedigen.
Je kan de jaren 30, 40, 50, niet tegenover de tijd van nu zetten. Het is totaal niet realistisch om dat te doen. Bij het grootste gedeelte van het publiek was er een grote verbijstering te zien. Jammer van de avond,.

@Betsy. Ja klopt, we kunnen bijna zijn honderdste geboortedag vieren.

Als Kees in 1925 geboren is, was ie nu toch 99 jaar geworden ?

Ja een steengoede voorstelling. Wow. Hulde aan de makers. Maar wat jammer dat hij pas weer te zien is in november. Dit werk verdient echt veel publiek en een lange tournee!!