Een schreeuw om stilte, zo zou je de nieuwe jeugdtheatervoorstelling van theatermaker Sanne Nouws kunnen samenvatten. In Stil of ik schiet (6+), gemaakt onder de vlag van Stip Producties, houdt ze een ludiek en stevig pleidooi om je hoofd af en toe leeg te maken. We zijn te druk, praten te veel en luisteren te weinig, dat is de moraal die Nouws er in deze tekst voor kinderen vanaf zes jaar dik bovenop legt.

Dat legt ze er wel iets te dik bovenop. Het oordeel over het negatieve effect van een te vol hoofd, wordt nauwelijks meer bevraagd; voor jeugdige toeschouwers is het nogal een opdracht zo snel te vatten waarom je stress mindful te lijf kunt gaan. Bovendien haalt Nouws er veel bij – op het kind na, raakt de halve maatschappij van de kook. En ze strooit gul met overdrijving; er wordt van alles uitvergroot, van yogagoeroe, tot groene politiek, en van zorgvader tot sensatiebeluste talkshow-host. En dan staat ‘YouTube’ ook nog ‘op de stoep’. Iets meer balans zou Stil of ik schiet goed doen.

Dat gezegd hebbende, is de manier waarop Nouws haar vier performers deze moralistische boodschap laat brengen, wel bijzonder grappig. De acteurs houden jong en oud bij de les. Ruben van Asselt loopt tussen alle overkokende personages vanzelfsprekend rustig rond als Het Kind, dat plots heeft besloten hardnekkig te zwijgen, tot wanhoop van ouders en omgeving. Net als Oskar in de Duitse roman Die Blechtrommel (1959) communiceert hij alleen nog via drumstokken – een kabaal dat de kindervoeten in het publiek lekker mee laat roffelen. Zijn besluit laat hij voorlezen door een kind en als hij stilvalt hoort iedereen de vogels fluiten door de knoedel aan luidsprekers.

Marijn Klaver, in hippe hansop van lapjes Noorse wintertrui, is een heerlijk zorgelijke huisvader, naast Nina Fokker als de klimaatbewuste politica annex moeder met groene haarextensies. Op haar witte pak (ontwerp: Sanne Lips) schreeuwen bomenslogans om aandacht en worden beton en plastic vet doorgestreept. Vol op dreef is Lottie de Bruijn als imponerende opper-yoga-goeroe op badslippers, met tulband van kerstguirlandes en kimono van lampenkap-franjes. Met bezwerende schreeuwsessies, klankschalen en toverspreuken (‘salie-salie-zout-&-stroop’) verleidt ze kinderen eventjes op het podium mee te doen. Veel heeft die participatie niet om het lijf, maar het vormt een prettige relativering.

En zo plaatst Nouws, na haar eerdere 8+-pleidooi voor regelloosheid (in Hendrik IV (ongeschikt voor kinderen)) nu, met een flinke dosis hilariteit, stilte in de rol van stofzuiger van de geest. Nu nog een beetje stofzuigeren door de eigen productie.

Foto: Bart Grietens