Tijdens Theatre Forever presenteert het festival Summer Dance Forever een breed scala aan internationale dansgezelschappen. Een avondvullend programma met The Barefoot Diva’s, de broers Cooper & Voldo en als absolute topper de tienkoppige Franse groep Mazelfreten, die heel DeLaMar met de grond gelijk maken.

The Barefoot Diva’s voeren het stuk Le Matin op, door choreograaf Nicholas Huchard. Hierin verbeelden vijf vrouwen de drang om gehoord te worden. Ze willen ontwaken, zich naar de dageraad en het geweten bewegen. Op het geluidsontwerp van een dof ronkende motor manoeuvreren twee van hen zich diagonaal tot elkaar. Kort daarna worden ze vergezeld door de drie overige danseressen. Hoge sprongen en bodyrolls wisselen elkaar af, gevolgd door beukende armen en schouders, strijdlustige blikken en een voice-over: ‘I say hips, stride, I am a woman.’ Al posend en chasse-awayend tonen ze hun benen, billen en borsten. Hoogtepunt is het gedeelte waarin neonlichtcirkels de lijnen van hun rondingen volgen. Eindigend in V-formatie komt het gezelschap dicht op het publiek af, schrijdt dan langzaam achteruit, terug in de donkerte.

De broers Cooper & Voldo (winnaars van de Summer Dance Forever theater competitie duo, 2020) realiseren in hun danstheaterstuk Altroïsme de perfecte yin en yang. De een in het wit, de ander in zwart gekleed, bewegen ze zich naar elkaar toe en van elkaar weg. Een magnetisch veld van aantrekking en afstoting, van verscheurd worden tussen twee identiteiten en het  zeurende stemmetje dat vaak vanbinnen klinkt: ‘Doe ik het wel goed genoeg?’ Bijzonder sterk is het beeld waarin het duo een vierkant vormt door vier op elkaar aansluitende armen, waarbij zwart licht met de vingertoppen over de armen van wit wandelt. Het doet verlangen naar een wereld zonder problemen, waarin de zwaarte van alledag niet bestaat.

Mazelfreten laat met Rave Lucid door choreografen Brandon Masele en Laura Defretin lang op zich wachten. Het is de onverwacht ingelaste pauze meer dan waard. Tien dansers, stuk voor stuk lekker om naar te kijken, presenteren een haast sektarische opkomst. Ze staan hierbij dicht tegen elkaar aan in triangel-formatie; het geheel verloopt angstaanjagend synchroon, met armen die gevouwen, dan weer waaierend langs het lijf schieten, en vervolgens in razend tempo afgewisseld worden door elektro–pulserende handen.

Zowel als geheel, maar ook in solo’s en duetten komt het gezelschap geweldig tot zijn recht. Absolute eyecatchers zijn de tweeëntwintigjarige Thea Haggiag Meier en Marie Levenez. Meier vervlecht haar vingers en handen als een wasmachine op exorbitant hoge toeren, steeds harder en gecontroleerder. Ze vliegt uit de bocht, maar landt altijd veilig bij zichzelf terug. Levenez daarentegen beweegt haar armen als lianen, verlengt haar ledematen: bezweet, wild en uitgelaten. In een ander gedeelte staan twee dansers ruim vijf minuten in een intieme omhelzing. Ze verbeelden een relatie die zich ontvouwt, zonder elkaar daarbij los te laten: van ultieme tederheid tot twijfel, angst en diep gewortelde woede.

Mazelfreten, grotendeels gebaseerd op de wereld van dance battles, toont hypnotische trance zoals je het nog nooit hebt ervaren. Dansend naar het blauwe clublicht en met de hoofden geheven laat het gezelschap de zaal losgaan en DeLaMar op zijn grondvesten trillen. Een ware overkill aan endorfine, dopamine en oxytocine. De afsluiter is adembenemend. Het publiek, compleet uitgelaten, gaat dansend een verrassend pact met elkaar aan. Onbekenden worden bekenden. Het is wij tegen de wereld.

Foto Rave Lucid: Sjoerd Derine