La sylphide (1832) is een van de ijzeren klassiekers van het romantische ballet. Tussen de nevelslierten van het ruige, onbedorven Schotland moet een jongeman kiezen tussen een aardse of een meer verheven danspartner. Lonneke van Leth maakte er een vlotte bewerking van voor kinderen vanaf vier: Sylphides belofte.

James is een dromerige jongen die van dansen houdt. Boven zijn schoorsteen hangt een schilderij van een prachtige danseres. Over twee dagen gaat hij trouwen met Effie. Die danst ook, maar ze is nogal bazig en knorrig. Zou er geen mooier leven mogelijk zijn dan een toekomst met een boze boerendochter? James droomt in zijn luie stoel graag over het ranke wezentje aan de muur.

Tussen de vlammen van de haard verschijnt het gezicht van een heks die de luchtgeest van het schilderij tot leven kan brengen. Ze stelt wel één voorwaarde: ze moet haar spitzen aan de heks geven. De sylphide belooft het haar en danst met James zoals ze nog nooit gedanst hebben. Ze vergeet alleen haar schoentjes aan de heks te geven. Dat gaat natuurlijk mis: met een heks moet je geen ruzie krijgen.

De Haagse choreografe Lonneke van Leth combineert de aantrekkingskracht van klassiek ballet met Schotse volksdans en humor. Ze gebruikt wat van de oorspronkelijke muziek van Jean-Madeleine Schneitzhoeffer, met daarnaast een doedelzak.

Haar versie van het verhaal is nogal extremistisch: boos is grimmig boos en blij is heerlijk blij. Die aanpak maakt het nogal raadselachtig waarom iemand zou willen trouwen met Effie. De bruiloftsmuziek is niet voor niks een soort dies irae. Zelfs als ze de enige kandidaat was, zou iedereen met een ruime boog om haar heen lopen.

Ook de teksten van de heks, die vanuit het vuur de rol van verteller speelt, zijn erg expliciet. Ze zijn geperst in een keurslijf dat doet denken aan sinterklaasgedichten en regelmatig een nogal geforceerd taalgebruik oplevert. Ook vierjarigen hebben recht op poëzie en nuance.

Dat Sylphides belofte ondanks dat een leuke voorstelling is, is te danken aan de dansers en hun spel. Riccardo Sbrighi speelt de twijfelende James grappig en innemend. Camille Pidou zit gevangen tussen de polen knorrig en verzaligd, maar is ook een mooie ambassadrice voor het romantische ideaal. Het toneelbeeld is mooi, met het bewegende schilderij en de heks in de haard.

Na afloop doen alle kleintjes mee met een workshop, die een minuut of twintig later ook op het podium gepresenteerd wordt. Dat geeft ook veel vertrouwen in de educatieve kwaliteiten van Van Leth en haar team.

Foto: Vincent de Kooker