In de aanstekelijke jeugddansvoorstelling Op een onbewoond van MAN||CO draait het om het ongemak dat gepaard gaat met de omgang met anderen en het leren kennen van je zelf.

Twee jonge vrouwen bewegen zich over een veelkleurige en grillig gevormde lappendeken. De ronde contouren doen denken aan een eiland en er is zelfs een klein bergje. Maar omdat zand, zon of zee ontbreken mag het toch geen eiland heten. Vandaar dat de titel niet verder komt dan Op een onbewoond.

Trouwens: dat bergje blijkt ook al helemaal geen berg. Een derde dame komt er – eerst met een losse arm, dan een dito been en na enig komisch gefrut met hele lijf – onderuit gekropen. Gekleed in net zo’n nonchalante outfit als de andere twee: shirtje, korte broek en fleurige sokken. 

Ongemakkelijk draait het eerste tweetal om de nieuwkomer heen. Veel van hun bewegingen zijn synchroon en worden uitgevoerd terwijl ze geluiden maken als ‘swisj’ en ‘woesj’. Dat levert een cartoonesk effect op. Klassieke en goed getimede tekenfilmhumor zien we in een scène waarin de twee voortdurend doen alsof ze helemaal niet geïnteresseerd zijn in de vreemdeling. Naar boven kijkend en wijsjes fluitend veinzen ze onverschilligheid. Van de weeromstuit begint de in verlegenheid gebrachte nieuwkomer maar mee te fluiten. 

Ondertussen heeft de vreemdeling andere zaken aan haar hoofd. Als er muziek door de ruimte schalt, schiet zomaar, oncontroleerbaar, een arm naar rechts. Of juist naar boven. Een voet begint ritmisch te bewegen, een heup draait opzij. Het is  tegelijkertijd grappig en emotionerend hoe dans hier wordt neergezet als een aandrang die ergens diep vanuit het lijf komt. Hoe aanstekelijk die getoonde bewegingsdrift is, blijkt tijdens de slotchoreografie, waarbij verschillende meebewegende kinderen zich nauwelijks kunnen inhouden om de dansvloer op te stormen.

De nieuwkomer blijkt avontuurlijker dan het eerdere duo, dat nauwelijks van hun onbewoond durft af te komen. Zij waagt zelfs de oversteek naar de publieksruimte, waar ze – door gemimede verrekijkers ongerust gadegeslagen vanaf de overkant – over stoelen en toeschouwers heen klimt. Uiteindelijk slaat de nieuwsgierigheid over naar het oorspronkelijke duo. Na een reeks mooi in elkaar overvloeiende scènes, waarin de onderlinge verhoudingen steeds verschuiven, eindigt het trio met een ontspannen groepschoreografie. Het ongemak is verdreven.

Het danscollectief MAN||CO bestaat uit Lisa Feij, Vera Goetzee, Susan Hoogbergen en Roma Koolen, allen alumni van de opleiding moderne theaterdans in Amsterdam. In wisselende drietallen voeren zij Op een onbewoond uit. In een festivalversie hebben ze de voorstelling al meer dan twintig keer gedanst, en bij de zaalpremière was duidelijk te zien hoe natuurlijk het bewegingsmateriaal in de lichamen is ingedaald.

Wat daarnaast opviel, als iemand die voor het eerst iets van hen zag, is de vanzelfsprekendheid waarmee deze performers het podium delen. In de contemporary dance-hoek zie ik net wat te vaak ad-hoc samenwerkingen waarin de kijker de (voorlopige) weerslag van een of ander wollig geformuleerd onderzoek gepresenteerd krijgt. Bij MAN||CO zie ik daarentegen een hechte groep makers die een duidelijk gedefinieerd gevoel voor stijl, toon en humor delen en die op elkaar ingespeeld zijn als een eigenzinnig rockbandje. Erg verfrissend.

Foto: Sjoerd Derine