Als in een processie betreden vijf prevelende en in identieke grijze gewaden geklede vrouwen de Boreeltuin. Eenmaal op hun plek ademen ze diep in en uit, in en uit. Van rustig ademhalen is al snel geen sprake meer als de een na de ander naar adem hapt als bij het wakker schrikken uit een nachtmerrie. Zo begint Mulïer (‘vrouw’) van het Spaanse Cie Maduixa. In de volgende dertig minuten breekt het gezelschap radicaal met hun eerdere steltenvoorstellingen en verkent de fysieke grens van dans op stelten.

Ditmaal geen bonte parade door de stad, maar een vaste locatie met een duidelijk omkaderd vierkant speelvlak. Het spektakel van door heel Europa zeer succesvolle voorstellingen als Tam Tam en Megànimals is voor Mulïer verruild voor een strakke soberheid waarbij het individu ondergeschikt is gemaakt aan het collectief. Strakke blikken en grimassen worden daarbij afgewisseld met krampachtig glimlachen naar het publiek. Doordat de dansers vrijwel constant in beweging zijn, is er nauwelijks ruimte voor ontspanning. Elk spelmoment, zelfs het kinderlijk naïeve verstoppertje spelen, verschiet snel van kleur.

De muziek van Damián Sánchez sluit daar naadloos op aan en kent weliswaar accenten van cello en een sporadische piano, maar wordt gedomineerd door een industriële dreun. Er is geen ontsnappen mogelijk. Zelfs een melodie als uit een muziekdoosje klinkt alsof de veer te gespannen is opgedraaid en wordt gespiegeld in de schokkerige mechanische beweging van de dansers.

In Mulïer draait alles om strijd. De fysieke strijd om in de strakke choreografie van Mamen García het evenwicht te bewaren, is evident en resulteert in prachtige, bijna poëtische beelden. Inhoudelijk wil regisseur Joan Santacreu het ‘permanente gevecht dat alle vrouwen moeten leveren om te zijn wie ze willen zijn’ tonen. De voorstelling bestaat daarom vrijwel constant uit unisono gedanste scènes, waarin alle vrouwen hetzelfde meemaken, zich allemaal met weerzin afkeren van de mannelijke blik en allemaal dezelfde emoties overbrengen, zelfs wanneer een van hen zich tijdelijk losbreekt van de anderen. Het is lovenswaardig dat Santecreu met Cie Maduixa het aandurft bewezen succesformules te verlaten, maar zijn ‘ode aan de vrouw’ krijgt zo ook net iets teveel het karakter van een te geforceerde simplificatie.

Foto: Juan Gabriel Sanz