Vijf jaar geleden bracht Introdans voor de jeugd al een fraai eerbetoon aan Hans van Manen ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag. Dit jaar volgt Hoera voor Hans, nu als familievoorstelling, maar met grotendeels dezelfde choreografieën. Een staaltje lui programmeren? Het tegendeel blijkt waar tijdens een avondvullende voorstelling die dankzij een uitgekiende opbouw geen moment verslapt.

Zelfs de korte film van Henk van Dijk die tussen Squares en In and Out is geplaatst, is geen storende onderbreking waarin decorstukken gewisseld kunnen worden, maar biedt een kort inkijkje bij de repetities en een overzicht in razend tempo van Van Manens oeuvre. Daarvoor Squares (1969), dat nog altijd een wonder van minimalisme en – door het decor van beeldend kunstenaar Bob Bonies – opgelegde beperkingen is. Tegelijkertijd speelt Van Manen daarmee. Squares begint uiterst sober en abstract, maar wanneer de muziek van Satie van kleur verschiet middels de orkestratie van Debussy, krijgt ook het speelvlak een nieuwe dimensie en wordt de dans vloeiender.

In In and Out (1989) een soortgelijk spel met beperking door de drie kasten op het achtertoneel, die dankzij de kostuums van Keso Dekker nu vooral aan strandhuisjes doen denken. Ook hier verandert de stemming halverwege, wanneer de muziek van Nina Hagen die van Laurie Anderson vervangt en de stemming grimmiger wordt.

Na de pauze volgt bij wijze van tragikomisch intermezzo Zondag, als onderdeel van Omnibus (1964), het oudste werk van de avond. Hier zien we een ruziënd echtpaar in een jaren vijftig setting. Vermakelijk, maar zonder context niet veel meer dan dat. Maar het blijkt even later juist de perfecte opmaat voor de feestelijke afsluiter met een twist: Black cake uit 1989, oorspronkelijk voor het dertigjarige jubileum van het Nederlands Dans Theater. Wat ogenschijnlijk begint als een high society bal met een bijkans traditioneel ballet, krijgt na ‘de eerste laag’ van de taart voor twaalf dansers in de erop volgende duetten meer en meer vervreemde elementen. Culminerend in de slotscène waarin het hele ensemble door alle champagne elk gevoel voor decorum is verloren en zwiert over het podium, wanhopig op zoek naar bijvulling van de glazen.

Glazen die aan het eind triomfantelijk naar het publiek hoog gehouden worden. Van Manen zou Van Manen niet zijn als datzelfde premièrepubliek na het verlaten van de zaal niet getrakteerd wordt op dienbladen vol champagne maar op petit fours. Zwarte, uiteraard, maar ze smaken er, net als dit eerbetoon, niet minder om.

Roel Voorintholt, artistiek leider van Introdans, kreeg vijf jaar geleden al het gelijk aan zijn zijde toen hij – tegen alle criticasters in, die vooraf riepen dat het niet kon – ook de meer abstracte Van Manen met veel succes voor kinderen programmeerde. De familievoorstelling Hoera voor Hans is daarvan de overtreffende trap.

Foto In and Out: Hans Gerritsen