Acrobatiek is niet echt mijn ding. Te perfect vaak, te veel spierballenvertoon. Kunstjes om mensen te imponeren. Dus toen ik hoorde van het zoveelste Franse gezelschap met cirque in de naam dat een rondje Nederlandse theaters mag doen, was de eerste gedachte: daar gaan we weer. Weer een avondje zwaartekracht tarten. Weer oooh’s en aaah’s afdwingen en open doekjes scoren.

Maar vanaf de eerste minuut voel je dat Cirque Inextremiste geen ordinaire vertegenwoordiger is van het zogenaamde nouveau cirque. Dit wordt een andere avond. Op het podium staan roestbruine gasflessen voor een golfplaten wand. Verder liggen er wat planken en dat is het. We zijn in de garage van een klusser, zo lijkt het. Iemand die in zijn vrije tijd graag een beetje mag sleutelen.

Er rijdt een man in een rolstoel de garage binnen, een grote kerel met machtige bovenarmen. Op zijn schoot heeft hij een gevulde urinefles. Kracht en weerloosheid in één beeld gevangen. De toon is gezet.

Na wat onhandig gedoe met de fles komen er twee mannen bij. Morsig gekleed in grijsgroene polo en fletsblauw T-shirt. Vrienden? Niet echt, zo blijkt. De man in de rolstoel is de pispaal en zal dat blijven. Hij is er om mee te sollen. En dat sollen doen ze het liefst een paar meter boven de grond.

Want dat is wat ze kunnen, deze mannen. Met behulp van die paar planken en gasflessen constructies bouwen waarin het evenwicht bewaard wordt door het lichaam een paar centimeter naar links of naar rechts te verplaatsen. In totale stilte, in opperste concentratie, een wonder van balans en rust. Waar in elk ander circus al lang om applaus gebedeld zou zijn, heerst er hier alleen de spanning van de ingehouden adem.

Cirque Inextremiste doet wat zo vaak wordt nagelaten: het brengt dramatische spanning in het circus. Na de eerste scène mogen de teugels weliswaar wat gevierd worden en komt er ruimte voor slapstick-achtige elementen, maar het contrast tussen de gehandicapte speler (die daadwerkelijk in een rolstoel zit: hij kreeg ooit een ongeluk tijdens een training) en de twee anderen blijft de hele voorstelling gehandhaafd. Tot het eind, wanneer de balans tussen de drie weer hersteld wordt.

Dan lijkt het ook of Extrêmités eigenlijk een grote metafoor is voor het moeizame zoeken van mensen naar een balans. Wat in de voorstelling letterlijk gebeurde, gebeurt aan het slot figuurlijk. Er is gezocht naar de betekenis van afhankelijkheid. En vertrouwen. En dat is gevonden.

Cirque Inextremiste gaat ver. Dat vertrouwen wordt ook gevraagd van iemand uit het publiek. En ziet: na een voorzichtig dansje maakt ze plots deel uit van een acrobatiekact. Dat is wat vertrouwen kan doen, dat is wat deze drie Fransozen doen. Indrukwekkend.