In tijden van persoonlijke of maatschappelijke crisis verlangt men naar zingeving en troost. Waar we vroeger terugvielen op ons geloof, grijpen we tegenwoordig naar de fles. We laten de teugels vieren, in de hoop dat de tijdelijke verdoving ons wat rust en vrede brengt. Dronken mensen toont op hilarische wijze de treurnis die onze seculiere samenleving in zorgwekkende tijden voortbrengt.

Dronken mensen is de eerste voorstelling van het gloednieuwe gelijknamige gezelschap, opgericht door acteurs Justus van Dillen, Linde van den Heuvel en Xander van Vledder (die ditmaal niet speelt maar regisseert). Zij spelen nieuw repertoire op bijzondere locaties, beginnend met Dronken mensen (2014) van Ivan Vyrypaev in de Amsterdamse Nassaukerk. Het fragmentarische stuk toont een lange avond waarin iedereen zich in een ander stadium van dronkenschap begeeft. Hun werelden kruisen van tijd tot tijd, maar de rode draad die hen verbindt is de zoektocht naar troost, zingeving en liefde.

In een samenleving zoals de onze, waarin het gros van de mensen niet eens een religie heeft waar ze vanaf zouden kunnen vallen, is het in tijden van (mondiale) crisis lastig om houvast te krijgen op de wereld. Waarom is er zo veel leed? Waarom doen wij slechte dingen? Waarom is het zo lastig om nader tot elkaar te komen? Wanneer er wordt gepoogd hier grip op te krijgen door God erbij te halen, reageert men doorgaans cynisch. Luisteren naar God die in je hart fluistert, zoals je broer de pastoor ons aanraadt? Hoepel toch op, je hebt helemaal geen broer. Wij zijn allemaal het lichaam van God? Dat kan helemaal niet, als ik zo’n slecht persoon ben.

De tragiek van een goddeloze maatschappij blijft zo, gesterkt door de bijzondere locatie, de hele voorstelling voelbaar en wordt nergens prekerig. Debuterend regisseur Xander van Vledder lijkt ons eerder te willen zeggen dat wij allen in hetzelfde schuitje zitten: iedereen is voortdurend op zoek naar troost en houvast, maar we zijn vergeten waar we dat kunnen vinden. We hebben het gebedshuis voor de slijterij ingeruild.

Daarnaast is Dronken mensen acteurstheater op z’n best. De groep acteurs die Van Vledder om zich heen heeft verzameld is een feest om naar te kijken. De verschillende speelstijlen die zij met zich meebrengen vormen niet enkel een krachtig pallet aan dronkenschappen, ook zijn zij stuk voor stuk op hun eigen manier hilarisch. De apatische pathetiek van Mira (Ellen Parren) steekt mooi af tegen de intrigerende kwade dronk van Karl (Hajo Bruins), evenals dat de hysterische hyperactiviteit van Guus (Justus van Dillen) een krachtig contrast vormt met de mentaal totaal afwezige Renee (Anne Lamsvelt).

Bijna twee volle uren kijken naar een groep acteurs die dronkenschap veinzen is een riskante keuze, maar door de personages verschillende maten van helderheid te geven, wordt Dronken mensen nergens vervelend of vermoeiend. Het benadrukt hoe diepgeworteld ons verlangen naar troost, medemenselijkheid en een menselijke connectie is, maar vooral dat we daar niet in een nuchtere staat over durven te praten. ‘God spreekt tot de wereld via dronken mensen’, is dan ook een kerngedachte in deze voorstelling. Pas wanneer we onze remmingen loslaten, durven we eerlijk te zijn over hoe we naar de wereld kijken en wat we van elkaar verlangen: troost, liefde en vergiffenis.

Dat de slotscène tussen filmfestivaldirecteur Mark (Bruins) en prostituee Rosa (Linde van den Heuvel) wat meandert mag de pret niet drukken. Dronken mensen is prangend relevant acteurstoneel om je vingers bij af te likken. Overwegend hilarisch, maar met een beklemmend tragische ondertoon. Een ijzersterk debuut voor Van Vledder dat enorm nieuwsgierig maakt naar de volgende locatievoorstelling van Dronken Mensen.

Foto: Bas de Brouwer