Enfants Terribles en Grote Meesters, dat is het motto van de tweeëntwintigste editie van Julidans. Het getuigt van lef die te laten openen door de controversieel ontvangen Dave St-Pierre. Hij presenteerde het kersverse laatste deel van zijn drieluik over de liefde. Naakte lijven, geschreeuw, bloed, zweet en tranen vormen opnieuw de prominente elementen. De Canadees laat zien dat hij in de terrible-categorie wil blijven.

Twintig cherubijnen met sneeuwwitte vleugels schreeuwen het uit en slaan tegen de glazen achterwand van de Rabozaal. Ze zijn buitengesloten en boos. Zodra ze de deur hebben gevonden stormen ze het toneel op. Daar liggen stoelen, kledingstukken, handdoeken en pijlen op een grote hoop. Samen ruimen ze op en laten daarbij meteen hun duivelse kanten zien.

Dan verschijnt een paar in beeld: een man en vrouw op zoek naar liefde. De Cupidoclan beschiet ze met pijlen, maar die hebben zuignappen en geen punten. Ze ketsen af en raken nooit het hart. Het duet dat volgt draait om het telkens weer opnieuw in elkaars armen duiken, vallen en opstaan. Dit zwoegen wordt vermenigvuldigd als alle andere dansers in actie komen, nadat ze grote tafels hebben klaargezet. Daarop en daaronder ontstaat een slopende vorm van acrobatiek, begeleid door akoestische knaleffecten en fel licht. De bewegingen vormen loops van springen, rennen en vallen. Zo ziet falling in love er volgens St-Pierre dus uit. Ook het laatste bosje rozen valt voor onze ogen uit elkaar.

Met hun tomeloze inzet en uiteenlopende performers-kwaliteiten weten de dansers de toeschouwer mee te slepen, hoewel St-Pierres bewegingsmateriaal niet erg eigen is noch helder gecomponeerd. Flarden van illustere voorgangers als Edouard Lock en Wim Vandekeybus schieten voorbij, evenals ons eigen duo-van-weleer Suzy Blok & Christopher Steel. Creation 2012 mist ritme, de scènes zijn bijna allemaal te lang. De creatieve tafelopstellingen vormen echter een mooi decor en de beelden zijn af en toe top. Bijvoorbeeld als de naakte lijven langzaam van de wanden naar beneden glijden of als leeggelopen ballonnen over de tafelpoten bungelen. Om mee naar huis te nemen zijn de Cupido’s die boven de watten-wolken bij elkaar zitten voor hun lichtvoetige therapiesessie.

De moeder van het danstheater wordt eer aangedaan als de dansers zich aan het einde van de voorstelling hullen in avondkleding à la Kontakthof. Daarin liet Pina Bausch decennia geleden zien waar St-Pierre nu mee worstelt. Mannen en vrouwen knallen tegen de muur als zij in volle vaart op zoek gaan naar de liefde. St-Pierre gelooft er niet meer in, in die liefde, maar als hij nu op zoek gaat naar een strenge dramaturg en zijn opblaaspop thuis laat, komen we weer kijken.

(foto: Wolfgang Kirchner)