De jonge Vlaamse actrice Els Roobroeck kruipt in het getergde hoofd van een hardwerkende politica die van het ene op het andere moment stilvalt. Musicus Han Stubbe voorziet haar innerlijke monoloog van een soundtrack. Tot de stilte erop volgt van Cie. Covar is een interessante en eigenzinnige voorstelling die op het festival Cement in Den Bosch haar Nederlandse première kreeg.

De politica is druk bezig met de wet over giftig afval die ze door het Europees Parlement hoopt te loodsen. De spanning loopt op, zowel voor de stemming in de vergadering als in het lijf van de vrouw. Dan gebeurt er iets wat ze niet kan gebruiken: bij een voorbespreking zet ze haar headset op en daarin gaat iets mis. Een explosie knalt in haar oor. Wat ze overhoudt is niet alleen een irritante ruis in haar hoofd, maar ook chaos; het lukt haar niet meer zich te concentreren. De geest die alles zo precies en veelbelovend controleerde wil nog wel, maar het lichaam werkt niet meer mee.

Dat betekent aanpassen, en dat doet ze niet graag. De huisarts constateert een acuut geluidstrauma waar nog niet veel van te zeggen is. Rust en stilte, dat is het begin van een eventueel herstel. Daar heeft de politica natuurlijk geen tijd voor en ze zoekt het internet af naar alternatieven, zonder veel succes. Als Barosso belt verstaat ze hem niet; bovendien haalt ze haar deadlines niet – ze moet zich wel bij de nieuwe situatie neerleggen. Zeker als een professor de gevaren van een operatie schetst.

De mens kan veel, maar dan moet het lichaam niet tegensputteren. We hebben niet alles zelf in de hand, ook al willen we dat graag. Els Roobroeck, in 2008 als actrice afgestudeerd in Maastricht, vertelt haar verhaal samen met muzikant Han Stubbe van de Vlaamse groep DAAU (Die Anarchistische Abendunterhaltung). Zij brengt haar eigen tekst, opgedeeld in beeldende flarden. Hij voorziet haar innerlijke monoloog met zijn elektronische geluiden van een extra laag. Pieter Geenen zorgt voor een achtergrond in videobeelden.

Met Tot de stilte erop volgt schetst Cie. Covar een mooi portret van een verzenuwde politica. Spel en muziek zijn prima in orde en versterken elkaar. Het is alleen jammer dat de toon van Roobroeck de hele voorstelling nogal gelijk blijft. Ook als we aan het einde videobeelden zien waarin het groen overheerst, terwijl we eerder vooral vergaderzaaltjes en congrescentra in stedelijke buitenwijken zagen. Ondanks dat: de manier van vertellen van Roobroeck en Stubbe werkt en maakt nieuwsgierig naar volgende voorstellingen.

Foto: Jan Bosteels