Geen decor. Een tafeltje met twee glazen (water en appelsap). Een microfoon op een standaard, die door de artiest op sneakers met een sierlijke zwiep naar de zijkant wordt verplaatst, want de microfoon houd je in de hand. We zijn dus bij stand-upcomedy. Kim Schuddeboom heeft de stukjes die ze als lid van het comedycollectief Comedytrain in de huisclub Toomler heeft uitgeprobeerd aan elkaar geplakt en er een stand-upvoorstelling van anderhalf uur van gemaakt.
Schuddeboom waarschuwt het publiek direct aan het begin van haar debuutprogramma Ongeschreven dat het niet op een degelijk slot hoeft te rekenen. Vergeet de fraaie afronding van de avond, waarin de losse stukjes op hun plek vallen. Ze is stand-upcomedian, en dan volgt dus op de laatste oneliner abrupt: ‘Jullie waren een geweldig publiek, tot ziens.’
Haar regisseur Titus Tiel Groenestege, gepokt en gemazeld in alle vormen van theater, zal waarschijnlijk op een volwassen slot hebben aangedrongen, om het los zand karakter van de avond te maskeren. Het resultaat is een zogenaamd geforceerd slot (‘Hoe kan ik het rond maken? Met een moraal? Misschien met een tip?’) dat uiteindelijk misschien wel het beste, in ieder geval het leukste deel van de voorstelling is geworden.
Niet dat we ons in het voorgaande anderhalf uur hebben verveeld. Zeker niet. Schuddeboom gaat, zoals het een stand-upcomedian betaamt, zeer soepel met het publiek om en gaat daarin verder dan de obligate een-tweetjes. Zij maakt van haar lesbische geaardheid de kern van de avond en betrekt het publiek in de vraag hoe je het beste aan zaad kan komen als zij en haar vriendin kinderen willen krijgen. Maar hemeltje lief, ze blijft wel heel erg lang in de seksgrappen hangen, die zeker niet allemaal even sterk zijn.
Te lang doorgaan op één onderwerp breekt haar ook op als ze vertelt over haar ervaringen met haar vorige vriendin en een goeroe in Portugal. Daar zitten zoveel kennen-we-al-stukken bij en het levert domweg te weinig grappen op. Het spreekt ook niet in haar voordeel dat ze anderhalf jaar in die vage goeroe-wereld is blijven hangen, terwijl ze daar vanaf dag één, in tegenstelling tot haar vriendin, eigenlijk helemaal geen zin in had.
Pas als Schuddeboom vertelt over het samengestelde gezin waar ze uitkomt, met de twee zonen van de nieuwe liefde van haar moeder, waarvan er een ernstig lichamelijk gehandicapt is, krijgen we een zalige mix van inhoud, warmte en aangenaam schurende humor. Wat een geweldig kwartier is dat!
Dan is ze de stand-upcomedian die de moderne versie van dat genre eer aan doet en is ze niet de comedian die veel praat, maar niet zo gek veel te vertellen heeft. Als je al haar goede grappen achter elkaar zet, heb je een superset van twintig minuten. Je moet echt verrekte goed zijn om anderhalf uur stand-up boeiend te houden. Dat is Kim Schuddeboom (nog) niet. Op dit moment lijkt ze op een prima sprinter die zich aan de marathon heeft vergrepen.
Foto: Bob Bronshoff
