Naar Tineke Schouten ga je om lekker onbekommerd te lachen. Ze is de koningin van de typetjes, en van de woordspelingen. Een Belgische paaldanseres krijgt een schedebasisfractuur en de starnakel dronken Beppie Lachebek verklaart zo nuchter te zijn als een pasgeboren schaap, oftewel lam. Het is weinig verheffend allemaal, maar ook zonder enige pretentie, en dat is ook weleens verfrissend. Tineke is gewoon een lieve vrouw die haar publiek een leuk avondje uit wil bezorgen.

Ze doet dat inmiddels alweer bijna veertig jaar. Als je op zo’n punt in je carrière bent aanbeland, wordt het tijd om terug te blikken en dat is dan ook waar de nieuwste, vierentwintigste show van Schouten om draait, die ze heel toepasselijk Highlights heeft genoemd. En Tineke zou Tineke niet zijn als aan die titel niet ook meteen een serie woordspelingen was gekoppeld. Want highlights kun je natuurlijk ook in je haar stoppen en vanwege al die typetjes speelt haar, in de vorm van pruiken, in Schoutens carrière een centrale rol. Het decor bevat dan ook een grote collectie pruiken. Was ’n suggestie van de toneelmeester, want die had gezegd: het draait in de shows toch allemaal om haar.

Tot de highlights van Schoutens oeuvre behoort zeker de asociale vrouw uit de Utrechtse volksbuurt, die ze inmiddels in vele versies gespeeld heeft. Die kon op deze avond dus niet ontbreken. Met veel verbaal en fysiek geweld – de puberdochter wordt voortdurend voor ‘rotmokkel’ uitgescholden, de peuter in de buggy krijgt regelmatig een hengst met de paraplu – verhaalt ze over een verregende vakantie op een Nederlandse camping. Je merkt aan alles dat dit Schoutens meest vertrouwde typetje is, haar ‘oerpersonage’ in zekere zin. Ze speelt ‘m lekker vet en toch niet te overdreven en juist daardoor wordt het hilarisch. Bij geen enkel ander typetje weet ze datzelfde niveau te halen.

Mede daardoor dreigt de voorstelling op den duur een beetje saai te worden. Na de zoveelste pruik en de zoveelste seksgrap heb je het op een gegeven moment wel gezien. Vooral na de pauze zakt de show behoorlijk in, met een eindeloos durende sketch over een vrouw die voor een sekslijn werkt terwijl ze niet doorheeft dat het een sekslijn is (‘Ik had vanochtend twee astmapatiënten aan de telefoon; ze zaten de hele tijd te hijgen’) en een paar niet al te sterk uitgevoerde imitaties van bekende popartiesten zoals Anita Meyer.

Sowieso valt op dat Schouten ondanks een flitsend decor, inclusief showtrap, en een zevenkoppige band niet echt in staat is om te knallen in deze voorstelling. De muziek vormt vooral een kabbelende achtergrondtune bij haar parade van typetjes. Zowel voor de pauze als aan het einde van de show mist de grande finale waar je op hoopte. Dit is ook jammer omdat Schouten het niet van de verstilde momenten moet hebben. Tot drie keer toe zingt ze in Highlights een ingetogen lied als zichzelf, maar ze blijft daarbij steken in zoetsappigheid en goedkoop sentiment.

Foto: Roy Beusker