Choreograaf en regisseur Nita Liem en dramaturg Bart Deuss hebben na twintig jaar hun gezelschap Don’t Hit Mama opgeheven. Hoe staat het met de legacy van Don’t Hit Mama? En hoe kijken ze terug op … Lees verder
Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Fransien van der Putt is dramaturg en schrijver over dans, theater en performance voor Theaterkrant, cultureelpersbureau.nl en dansmagazine.nl. Tussen 2011 en 2015 ontwikkelde zij een minor voor de BA Dance, Artez, Arnhem – over artistieke processen en eigen onderzoek in dans. Tussen 1989 en 2001 mixte zij tekst als geluid bij Radio 100. Zij studeerde en studeert theaterwetenschap, met speciale aandacht voor archieven, notatie, theatergeschiedenis en het paradoxale karakter van het discours over dans in Nederland.
Choreograaf en regisseur Nita Liem en dramaturg Bart Deuss hebben na twintig jaar hun gezelschap Don’t Hit Mama opgeheven. Hoe staat het met de legacy van Don’t Hit Mama? En hoe kijken ze terug op … Lees verder
Afgelopen week speelde Laura van Dolron haar nieuwe voorstelling, twee keer per dag, steeds voor twee mensen. De Nieuwe Laura klinkt als iets dat in de etalage ligt, en verwijst waarschijnlijk naar een opmerkelijke transformatie die de theatermaakster recentelijk doormaakte, maar eigenlijk was ze als vanouds.
(meer…)
Mijn verwarming kan niet op tegen wat de oostenwind aan kou meebrengt. Voor het eerst in dertig jaar zet ik de verwarming op 25. Het mag niet baten, alle warmte verdwijnt naar de nok van het dak of gewoon er doorheen naar buiten. In mijn bed keek ik daarom het afgelopen weekend naar het tweede deel van de redux-online versie van de achtste Flamenco Biënnale Nederland, waarbij films, concerten, dansproducties, introducties en nagesprekken werden gestreamd. (meer…)
Tijdens de Flamenco Biënnale in Sevilla springt de eigenzinnigheid van vrouwelijke kunstenaars in het oog. In plaats van de aarde stampend aan zich te onderwerpen, spreekt er een gelauwerd zelfbewustzijn uit de manier waarop zij virtuositeit verbinden aan een vaak ontspannen benadering, die in het weglaten iets feministisch heeft. TM blikt ook alvast even vooruit naar de Nederlandse tegenhanger van het festival. (meer…)
Familiekiekjes – meer dan levensgroot opgeblazen en afgedrukt op grote lappen dansvloer – zwerven door de laatste voorstelling van Don’t Hit Mama, het danstheater- of hiphopgezelschap dat Nita Liem en Bart Deuss in 2000 oprichtten. De foto’s zijn stille getuigen van voorbije levens en eerdere generaties. Ze vormen letterlijk en figuurlijk de ondergrond waarop de huidige crew, de huidige generatie zijn werk doet en verder bouwt. (meer…)
Carrières in de dans gaan traag. Onafhankelijke choreografen deden er in Nederland vaak tientallen jaren over om op enige vorm van structurele ondersteuning te kunnen rekenen. Het projectmatig werken put uit en deed velen naar het buitenland vertrekken. (meer…)
Kan theater zich losrukken uit de grip van cinema en tv, wanneer het online gaat? Kan theater een vorm van digitale kijkkast uitvinden, met eigen methoden, technieken, esthetiek en ethiek? Kunnen we naast alle nostalgische verzuchtingen en oprechte zorgen de virtuele ruimte in onze telefoon, tablet of laptop ook serieus nemen als theaterruimte? (meer…)
‘Een poging om jezelf niet meer te hoeven zijn’ is bij uitstek iets om in een peepshow te doen. Charles Pas en Hidde Aans-Verkade hebben in coronatijd een duet gemaakt over verloren liefde. Althans zo leest de beschrijving van Lust for Life, Repeat and Fade, maar in de arena van het Peepshow Palace ligt de nadruk vooral op de logica van een (schijn-)gevecht. (meer…)
‘Kan ik je zo laten gaan?’ Het is een wonderlijk zinnetje dat Laura van Dolron herhaaldelijk aanhaalt, wanneer ze over haar blind date vertelt met een gynaecoloog eerder die dag. Samen bezochten ze patiënten, en Van Dolron snapt niet hoe Brenda het klaarspeelt haar werk te doen, als arts en als bieder van troost en vertrouwen, in korte gesprekjes van slechts vijftien minuten. Die steevast eindigen met die zin. (meer…)