Alle reacties

Verderop in deze krant staat een lovende recensie van Kester Freriks over een sprankelende theatervoorstelling van ZEP: een Hamlet speciaal gericht op VMBO-jongeren. Het geeft hoop dat er theatergroepen zijn die deze voorstellingen maken en het getuigt van moed dat zij zich daarbij vooral op die doelgroep richten. Als toneelschrijver ben ik ervan overtuigd dat sommige verhalen het beste verteld kunnen worden op toneel; een medium dat vóór de Akties Tomaat een stoffig imago had en erna een intellectueel elitair tintje kreeg. Elke generatie moet het toneel weer op de eigen manier (her)ontdekken. Deze generatie moet strijden tegen de vluchtigheid van de moderne media en de aandachtsspanne van een fruitvlieg van veel mensen tegenwoordig. Vraag het boekverkopers en bibliotheken: wie gaat tegenwoordig nog voor zijn plezier met een dikke pil op de bank gekruld lezen tot het uit is? Daar lopen scholen, voortgezet, hoger en academisch onderwijs nu ook tegenaan. Meer aandacht in opvoeding en onderwijs voor áándacht: dat wordt de komende jaren – hopelijk – een speerpunt. Dan groeit die 40 mens publiek in de polder hopelijk ook weer uit tot Volle Bak.

dag Louis,
Natuurlijk herkennen we je verhaal. De successen die je noemt staan veelal op 1 plek. Dat is makkelijker te promoten. Daar hoef je geen groot gezelschap voor te zijn. Met Holland Opera (klinkt groot= klein) waren we afgelopen seizoen zowel uitverkocht met de kerstproductie Roodhapje (20 x Amersfoort) als Don Giovanni (12 x Utrecht)
Die keuze om op 1 plek uit te voeren hebben we 10 jaar geleden gemaakt. Een mooie locatie helpt, maar hoeft niet per se.

Het zijn beleidskeuzes die de komende jaren ook gemaakt kunnen gaan worden door fondsen, steden en provincies.
Ik zou, net als Joop, voorstander zijn van producties die meer gericht zijn op 1 stad of regio. Voor een stad toch prachtig om zich te profileren als dans, opera, film, toneel of muziekstad of nog beter een combinatie.
En ja, ik kom graag nog naar Eyes Wide Shut. Ik zag een veelbelovende TV-reportage. Veel succes!

Ik ben daartoe stappen aan het ondernemen, Louis. Ik ben nieuwsgierig geworden. Niet alleen vanwege Joke en Beau, ook vanwege jou. Jullie hebben goeie recensies gekregen inderdaad. Plus, ik ben er vrij zeker van dat jullie regisseur, Servé Hermans, destijds meespeelde in die voorstelling van ‘Bruid in de morgen’, die ik noemde.

Last but not least, heeft hier niets mee te maken verder: het is Sidi Larbi Cherkaoui :-)

Dag Maud,
Beau is bij een grote publiek bekend van GTST. Maar hij heeft ook een theater opleiding gedaan. Uiteraard zegt bekendheid niets over je kwaliteiten. Kwaliteit staat gelukkig in de meeste gevallen nog voorop. Er worden wel steeds vaker BN’ers gecast in theaterproducties, in de hoop op meer publiek. Zowel Joke als Beau zijn fijne spelers.
Ik hoop je te zien bij de voorstelling!

Beste Jeroen, ik wil graag spelen, voor 25 of 100 man, dat maakt in principe niet uit. Dat staat ook in mijn verhaal. Ik vraag me alleen af of er niet meer publiek gegenereerd kan worden. 40 man in het grote zaal circuit is gewoon te weinig.
En voor de volledigheid: Eyes Wide Shut is gebaseerd op zowel de film als Traumnovelle van Schnitzler. Indecent Proposal is een nieuw stuk, gebaseerd op het boek waar ook de film op gebaseerd is.
En dat Venus vol zit is prachtig. DeLaMar heeft dan ook een wat groter pr budget.

Ik woon in Amsterdam en ben nog nooit op tournee geweest met een gezelschap, ik heb geen ervaring op dat gebied. Het lijkt me afschuwelijk, zo’n lege zaal. Ik heb ooit in Amsterdam in de Grote Zaal van de Stadsschouwburg een prachtige, pijnlijke en aangrijpende versie gezien van ‘Bruid in de Morgen’ van NTGent waar ongeveer 17 man publiek zat. De voorstelling de dag erna werd wegens gebrek aan belangstelling afgelast. Ik snapte er niets van. Daarentegen worden de voorstellingen van toch niet zo toegankelijk theater als Julidans steeds drukker bezocht en zat ik laatst in een uitverkochte Rabozaal bij Fractus V, van Sidi Larbi Cherkaouit, een van de mooiste dansvoorstellingen die ik ooit heb gezien. Waarom dan plotseling wel zoveel belangstelling? Geen idee. Maar ze waren er maar 2 dagen. Vermoedelijk heeft dat er veel mee te maken.

Waar ik een beetje verbaasd over ben is het noemen van die bekende Nederlander. Is Beau Schneider (ik heb het even opgezocht) een BN’er? Ik kende hem niet. Maar Joke Emmers daarentegen, geen bekende Nederlander, sowieso geen Nederlander, ken ik wel! En bewonder ik heel erg. Ik vind haar geweldig! Zij zou voor mij een reden zijn om te gaan.

Wat is mijn punt? Dat weinig publiek niet iets hoeft te zeggen over de kwaliteit van de voorstelling. En veel publiek evenmin. En is die kwaliteit niet vooral waar het om gaat?

Helemaal eens met Anna.

Of er nou 25 of 100 man in de zaal zit, die mensen komen om je te zien spelen. Zolang er geen verlies gedraaid wordt is er niets aan de hand.

Daarbij: Eyes Wide Shut en Indecent Proposal zijn toch een theaterversie van een film van een boek? Wellicht dat mensen dan niet komen omdat ze het voor hun gevoel ”al gezien of gelezen hebben” en willen mensen gewoon iets nieuws. Bij Venus in de Lamar zat de zaal goed vol.

Louis, ik herken je verhaal. Ook met mijn werk heb ik in zalen gestaan met voorstellingen voor een handje vol publiek.

Diezelfde voorstelling had dan al op drie festivals gestaan (dus producenten en programmeurs overtuigd) en trok in de lunch in Brussel bijvoorbeeld 99 man (dat vonden ze daar dan weer weinig, want ook dat was geen volle zaal, maar wij vonden het ongelofelijk veel). En ook bij deze voorstelling herinner ik me die uitspraak, dat het jammer was dat er zo weinig mensen waren, dat het meer publiek verdiend had.

En nou ben ik niet zo goed in cijfers (en al helemaal niet in het lezen van statistieken). En het is niet om ons te ontslaan van de noodzaak om na te denken over oorzaak en gevolg, probleem en oplossing (oa. Geert Overdam doet in deze al jaren zeer prettige voorstellen, vind ik), maar om ons te helpen, dat ik mij afvraag: is de staat van het theater er niet ook altijd al een geweest van enkele bloeiende groepen en voorstellingen en heel veel werk dat er harder aan moet trekken om publiek te vinden?

Hoort het niet bij onze ambitie om ook daar publiek te vinden waar we het nog niet hebben (en waar het dus ook niet in grote getalen aanwezig is). Om ook daar voorstellingen over te maken, of vormen voor te vinden, waarvan nog niemand wist dat het juist die voorstelling was die ons in ons hart ging raken, of dat het juist die voorstelling was die ons hele idee over vorm en inhoud op zijn kop zette?

Met andere woorden: is het niet inherent aan ons vak, dat wij ons af en toe met hart en ziel inzetten voor die ene hand publiek? Juist buiten de gevestigde festivals? Juist buiten Amsterdam? En misschien ook wel: juist in Almere?

Het zijn veel vragen, dat voel ik zelf ook. Maar ik dacht, misschien helpt het ons, een beetje buiten de periode Halbe Zijlstra te kijken. Buiten ons persoonlijke carrièreverloop. Misschien helpt het ons om te weten waar we er goed aan doen ervoor te kiezen om voor volle zalen te gaan – en waar niet.

En misschien helpt het ons ook om niet gefrustreerd te raken, of naast onze schoenen te gaan lopen. Ik heb daar zelf in elk geval heel veel behoefte aan.

Het eeuwige geweeklaag van de gekwelde kunstenaar.
Hou toch op. Als je een beroep kiest in een niche markt dan weet je wat je te wachten staat.
Toneel is een dode kunstvorm. Ooit ontstaan omdat er geen film of televisie was. Nog een nieuwtje? Er worden beduidend minder doeken verkocht dan dat er foto’s gemaakt worden. Jahaa, echt waar.
Ik zelf speel nooit meer op de Atari omdat er een veel beter alternatief is gekomen. Dat heet vooruitgang.
Daarbij heb je gezien wat voornamelijk je publiek is?
Dat zijn toch witte brildragende 50-gers. Daar gaat geen 20-er met goed fatsoen en een pil in het lijf tussen zitten.
Times they are a changing.
Dus nou niet weer heel zielig met z’n allen om meer overheidsgeld vragen, geen huillie huillie.
Het is klaar met de verwende actreutel spelen. Iemand van jullie zal echt moeten gaan werken. Waarschijnlijk op een tl kantoor. (half 1 lunch).
Nederland heeft geen publiek genoeg voor zoveel theaterclubjes.
Die smeren hun broodtrommel voor morgen. Wekkertje om half 7.
Succes.

Dit weekend (2/3 okt 2016) 29 theater-premieres! Een overkill. Een actuele afdoende remedie voor de kwartvolle zalen zie ik nog niet, wel aan de gang met een lange termijn visie. Eerst maar eens beginnen met meer #theaterspirit bij jeugd en jongeren te ontwikkelen, door kwalitatief theater voor scholen, volledig te financieren (zoals nu met muziek gebeurt).
Dan #duurzaamheid vergroten: Minder aanbod, langer spelen, minimale reisplicht, wel in serie producties/makers verbinden met aantal steden en/of regio: Duurzamer produceren = minder reizen = minder uitstoot = meer geld voor vormgeving, salarissen en publieksbinding. Fair Practice….

Echt leuk

Cor kwam vaak bij ons thuis. Hij gaf vroeger les in Uithoorn aan onze moeder Amanda, hij ging nooit naar huis om te eten en zo kwam het dat hij ‘s-avonds gezellig met ons mee kwam eten. Soms kwam hij gewoon gezellig een dagje langs. Hij is 3,5 jaar geleden nog op haar begravenis geweest. Vaak krijg je van facebook een berichtje van mensen die je missschien wel kent. Ik klikt die altijd meteen weg en nu dacht ik alweer, ik zou wel eens willen weten hoe het gaat met de mensen die me wel interesseren en ik moest aan Cor denken en nu zie ik dit bericht. Cor was een kleurijk persoon en ik en mijn familie zullen hem nooit vergeten.

Zag nog nooit geziene Ariadne auf Naxos in Theater Maastricht, 27 september jl.. Wat een decor: kippevel vanaf het begin. Dat en nog veel méér emoties tijdens de gehele voorstelling. Een ovationeel, lang-durend applaus van een halfvolle zaal – MAASTRICHT, je moet je schamen – was welverdiend. Een bijzonder compliment ook voor het orkest – hoe hebben ze er nog een harp in-gekregen- in de kattenbak van dit toch zo prachtige theater; maar ja, het was een nonnen-klooster en daarna een politie-bureau. Gebrek aan plaats, all-over. Don Giovanni, here I come!

Geweldige show. Ontzettend veel gelachen. TOP !!!

”Verhulsts tekst mist dramatische spankracht en diepgang, waardoor het allemaal onze koude kleren niet raakt”

Koude kleren niet raakt is geen goede Nederlandse zin.

De portretten van Marieke Heebink en Ramsey Nasr hebben een mooie plek gekregen met dank aan onze technisch dienst. Het portret van Marieke Heebink hangt in de Rabogang en Ramsey Nasr in de parterre bij ingang F. Ga vooral even kijken!

Maud Huizing, mijn kleindochter,
Een groot talent in dans en dramatiek.
Wat goed dat zij gezien is, want zij is de moeite waard!

Ik heb ademloos en ontroerd zitten kijken naar deze voorstelling. Erg goed acteerwerk en speciale effecten, het laat je in stilte achter. De andere kant van de brug tijdens de oorlog op zo’n manier verbeelden is gewaagd en geslaagd!

Het belangrijkste wordt in deze recensie volgens mij achterwege gelaten. Vorige week was ik met mijn zoon bij deze voorstelling en zag ik alleen maar muisstille kinderen die betoverd naar Panama zaten kijken. Na de voorstelling renden ze massaal het decor op om het verder te kunnen onderzoeken. De doelgroep zelf lijkt dus erg enthousiast over deze liefdevolle en fantasierijke bewerking van ‘O wat mooi is Panama’. Ik zelf was dat eigenlijk ook wel. Kortom, gaat dat zien, gaat dat zien.

Met zo’n goede recensie verwacht ik niet maar drie sterren. Ben benieuwd, ga ‘m vanavond bekijken!