Alle reacties

De toon van deze brief is onaangenaam en agressief.
Er wordt geschreven over de wens om ‘het gesprek open te breken’ (volgens mij voer je een gesprek in plaats van het ‘open te breken’, maar dat daargelaten) – maar die wens gaat gepaard met het enthousiast beschrijven van mensen die zich ‘wentelen in eigen schuld’. De schrijvers verzekeren de aangeschrevenen dat ze ‘de paniek in je ogen’ zien en zij worden honend neergezet als machteloze opvoeders die hun kinderen een slabbetje ombinden en zoet houden met ‘kleine prijzen en subsidies als strooigoed’. En als deze aangeklaagden zich nog niet genoeg in de hoek der schuldigen voelen geplaatst, dan wordt hen ten overvloede nog toegesnauwd: Wij zien jullie! Wij kennen jullie!
Zo praat Juffrouw Hannigan in Annie tegen haar weeskinderen.
De brief gaat over ‘jullie’. Dat begrip wordt niet van een precieze omschrijving voorzien, maar de lezer begrijpt dat daarmee zoiets bedoeld wordt als de ‘witte’ elite van beleidmakers en geldverdelers. Het is dan boeiend om te zien welke namen er zoal onder de brief staan. Ik kom er nog al wat tegen van mensen die in allerlei functies en posities zelf, soms al decennia lang, deel uit maken van het culturele veld waar ze nu tegen te hoop lopen. Leveren mensen als Marjorie Boston, Lotte van den Berg, John Leerdam, Mathijs Verboom en Frank Noorland niet ieder hun bijdrage aan het systeem dat ondanks hun inspanningen ‘losgezongen is van onze multi-etnische samenleving’? Maken ze door het plaatsen van hun handtekening nu een moeiteloze promotie van het vervloekte ‘jullie’ naar het blaamloze ‘wij’? Of is hun naam eerder een vermaning aan zichzelf: “Ik moet dit voortaan anders gaan doen…”? In dat laatste geval zou ik hen aanraden om hun goede voornemens thuis voor de spiegel tegen zichzelf uit te spreken en er niet de omweg van een open brief voor te kiezen.
Een van de adhesiebetuigers citeert met instemming een uitspraak dat er ‘nu even geen ruimte is voor gedetailleerde nuance’. Dat ben ik zeer met hem oneens. Iedere discussie die meer wil zijn dan het uitwisselen van hartenkreten en opinions chic is afhankelijk van nuance. Juist het ontbreken daarvan maakt dat deze ‘belangrijke brief’ (zoals diverse steunbetuigers ‘m noemen) geen groter belang heeft dan het tevreden gevoel dat hij bij de ondertekenaars zal oproepen.

Dank voor dit geluid, het wordt gehoord.
Ik onderteken graag en blijf luisteren.

Bij deze onderteken ik deze nood brief, had al veel eerder moeten gebeuren. Na zoveel jaar zie ik nog steeds geen werkelijke afspiegeling van het bevolkingsdiversiteit in dit
land. En is er wel degelijk institutionele racisme, dus ga voor flinke hervormingen. Want wij mensen met kleur betalen ook belastingen.

Juliana Martina

Op Facebook las ik een bericht van Ada Ozdogan.
Dat bericht eindigde met deze regels:

“Wanneer het om protesteren, activisme en demonstreren gaat dan is er even geen tijd en ruimte voor gedetailleerde nuance. It needs to change NOW. Dus we hebben grote gebaren, grote vuisten, grote geluiden en grote cijfers in solidariteit nodig, zoals we gezien hebben de afgelopen weken, om verandering teweeg te brengen”

Dat begrijp ik.
Graag onderteken ik deze open brief ook.

Jibbe Willems

Ik zet mijn naam er NIET onder! Waarom deze brief? Vraag je zelf af, als je het terug leest, of je niet zelf discrimeert? Ik word hier ongemakkelijk van. En ben bang dat het alleen maar averechts gaat werken. En bovendien veroorzaakt het veel pijn bij mensen die oprecht met dit vraagstuk aan de slag zijn en ofwel hebben gedaan. Dit is segregerend. Ik heb mijn carriere lang met artistieke leiders over dit onderwerp gepraat en blijf dat doen! Er is in Nederland ook veel veranderd op dit gebied. Met de inhoud van deze brief gaan we terug naar 1982. Veel ondertekenaars zitten bij gerenomeerde gezelschappen of hebben belangrijke functies bekleed. Het is kwetsend voor mensen die zich hard maken voor deze kwestie!

Ook in deze sector schreeuwen we om ons recht om gelijkwaardig deel te nemen aan het culturele leven. Deze openbrief onderteken ik graag.

Ik zet ook mijn naam onder deze brief!

Sinds mijn geboorte (1957) strijd ik voor erkenning. Ik ben een pinda. Volgens sommigen een geuzennaam, volgens anderen een scheldwoord. Mijn pindaatjes mogen mij pinda noemen of Maan.
Ik heb sinds de jaren 90 gestreden voor erkenning van culturele diversiteit in de podiumkunsten, ik ben trots dat er een nieuwe generatie van zich laat horen.
Ik verafschuw de moord op George Floyd en schaam me diep dat een moord een wake up call moet zijn voor ons allemaal.
Ik vind het jammer dat de open brief tot polarisatie lijkt te leiden.De roep op erkenning ondersteun ik helemaal.
Ik roep de minister op buiten het kader te treden en een nieuwe functie en kernpunt op te zetten vanwege de dynamische ontwikkelingen rond black lives matter, vanwege de dwingende actualiteit, vanwege de noodzaak de urban art en zwarte maker een artistiek instrument en stem te geven. Een gebaar naar de gemeenschap: er komt een speciale nieuwe ronde voor de urban arts en de zwarte makers met een volwaardig budget!
Daarom onderteken ik de brief.

Ook ik onderteken deze brief.

Jessica Riedewald

Een wit feestje zo te zien.

Aight

Heel goed !

Ik onderteken deze brief!

Ook ik onderteken deze belangrijke brief.

Ik ben geen ‘jullie.’ Ik ben ik. Ik ben wit, 51, acteur, theatermaker, docent. En ik ben behoorlijk woedend over deze open brief. Ik ben niet bang voor verandering, ik zie hoe een maatschappij verschuift, en ik erken en waardeer de rol die theater daarin kan spelen. Ik hoor de verhalen, en ik probeer me open te stellen, mijzelf vragen te stellen over mijn opvattingen, mijn aannames, wellicht mijn vooringenomenheid.
Maar ik weiger om me schuldig te voelen over zaken waar ik niet schuldig aan ben. Ik vind de boodschap van deze brief respectloos (omdat alle pogingen die de afgelopen jaren zijn gedaan om meer diversiteit in het theater aan te brengen kennelijk niets hebben voorgesteld), en in zekere zin zelfs betekenisloos, omdat er van alles op één hoop wordt gegooid. Je kunt de manier waarop het Nederlandse subsidiesysteem is opgebouwd niet één op één verbinden met het overlijden van een Amerikaanse verdachte, hoe gruwelijk dat ook is. Je kunt de huidige multi-culturele maatschappij niet zomaar koppelen aan “bloedige multi-etnische, multiculturele geschiedenis”(wat dat ook is). Je kunt mensen niet zomaar beschuldigen van discriminatie, of van institutioneel racisme, puur omdat ze bij ‘de gevestigde orde’ (wat dat ook moge zijn) horen. Het is onrechtvaardig, het is stemmingmakerij, en het is vooral een onproductieve manier om het gesprek met elkaar aan te gaan.

Zou ik ‘jullie’ (om die term dan maar te gebruiken) mogen vragen: hoe definieer je ‘jullie’? En ‘wij’?

Ik praat met jou. Ik hoor niet bij ‘wij’, en ‘jij’ niet bij ‘jullie.’ Jouw situatie is uniek, ook al herken je veel bij anderen. Net zoals ik uniek ben, en dingen herken in anderen. Mijn achtergrond, opgegroeid in een katholiek gezin in Drachten, na wat omzwervingen beland in het theater, en al 30 jaar proberende daarin mijn weg te vinden, maakt mij anders dan jij. Of een ander. Of weer een ander.
Ik doe mijn best om jou te zien, en jouw verhaal -persoonlijk aan me vertelt, of vertaalt naar een voorstelling- kan me daarin helpen. Maar beschuldig me niet zonder me te kennen, alsjeblieft.

Ik onderteken deze brief graag!

Ook wij ondertekenen vanuit het kunstwerken in de wijk dit schrijven mee – Het Wilde Westen

Heldere taal! Ik onderschrijf dit en blijf luisteren en kijken.

Massive co-sign. ik wil graag ondertekenen

Ik sta hier helemaal achter en wil graag ondertekenen!