Ik ben geen ‘jullie.’ Ik ben ik. Ik ben wit, 51, acteur, theatermaker, docent. En ik ben behoorlijk woedend over deze open brief. Ik ben niet bang voor verandering, ik zie hoe een maatschappij verschuift, en ik erken en waardeer de rol die theater daarin kan spelen. Ik hoor de verhalen, en ik probeer me open te stellen, mijzelf vragen te stellen over mijn opvattingen, mijn aannames, wellicht mijn vooringenomenheid. Maar ik weiger om me schuldig te voelen over zaken waar ik niet schuldig aan ben. Ik vind de boodschap van deze brief respectloos (omdat alle pogingen die de afgelopen jaren zijn gedaan om meer diversiteit in het theater aan te brengen kennelijk niets hebben voorgesteld), en in zekere zin zelfs betekenisloos, omdat er van alles op één hoop wordt gegooid. Je kunt de manier waarop het Nederlandse subsidiesysteem is opgebouwd niet één op één verbinden met het overlijden van een Amerikaanse verdachte, hoe gruwelijk dat ook is. Je kunt de huidige multi-culturele maatschappij niet zomaar koppelen aan “bloedige multi-etnische, multiculturele geschiedenis”(wat dat ook is). Je kunt mensen niet zomaar beschuldigen van discriminatie, of van institutioneel racisme, puur omdat ze bij ‘de gevestigde orde’ (wat dat ook moge zijn) horen. Het is onrechtvaardig, het is stemmingmakerij, en het is vooral een onproductieve manier om het gesprek met elkaar aan te gaan.
Zou ik ‘jullie’ (om die term dan maar te gebruiken) mogen vragen: hoe definieer je ‘jullie’? En ‘wij’?
Ik praat met jou. Ik hoor niet bij ‘wij’, en ‘jij’ niet bij ‘jullie.’ Jouw situatie is uniek, ook al herken je veel bij anderen. Net zoals ik uniek ben, en dingen herken in anderen. Mijn achtergrond, opgegroeid in een katholiek gezin in Drachten, na wat omzwervingen beland in het theater, en al 30 jaar proberende daarin mijn weg te vinden, maakt mij anders dan jij. Of een ander. Of weer een ander. Ik doe mijn best om jou te zien, en jouw verhaal -persoonlijk aan me vertelt, of vertaalt naar een voorstelling- kan me daarin helpen. Maar beschuldig me niet zonder me te kennen, alsjeblieft.
Helemaal mee eens. Prachtig stuk, en broodnodig. De cultuurelite in Nederland is protectionistisch, kleinzerig en neemt voortdurend anderen de maat zonder naar zichzelf te kijken. Dit merkte ik al toen ik 15 jaar geleden tijdens mijn studie kunstbeleid en -management draagvlak probeerde te creëeren voor een nieuw concept in de klassieke muziek. De witte elite vond het te spannend, en belangrijker – te gevaarlijk voor continuïteit van het budget. Nederland is een melting pot en dat vind ik persoonlijk mooi. En zolang de overheid de budgetten grotendeels verzorgt kunnen we via de overheid druk uitoefenen op het management. Oprotten met de helft van je elitaire arrogante oud-hollandse kaaskoppen in het bestuur. Change or perish; share or be ignored; geef nou gvd eens het goede voorbeeld als ‘creatief’ (ik moet er bijna om lachen) management.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze site zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van deze site, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.
Van Wilco op Jouw zin is de mijne
Van Alexandra Landre op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Maxine Palit-de Jongh op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Timon Blok op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Peggy Gemerts op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Dorothe Lucassen op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Olivier Diepenhorst op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Tyrone Van Der Meer op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Daniël Olivier op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van marinke eijgenraam op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Het Zuilen Kabinet op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Geert Loijen op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Nora Ramakers op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Angelo Martinus op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Habiba Acherrat op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Huib Cluistra op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Djon Louis Seedorf op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van Wouter Sligter op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector
Van KO op De thuisrecensent: het absurdisme van Hans Teeuwen krijgt een verontrustende logica
Van Yootha Wong-loi-sing op Open Brief van 600+ kunstprofessionals: Wij zien jullie, witte kunst- en cultuursector