Een Elvis-imitator trouwt een stelletje met geestig gebruik van titels van zijn hits, een kamermeisje instrueert een nieuwe collega hoe de hotelkamer opgeruimd moet worden, een Française wordt door de douane opgehouden, een tv-producent zit in een bar, militairen oefenen een inval in een huis, een cowboy struint door de woestijn. Willekeurige plaatjes, zo lijkt het. Het zijn de eerste beelden van Playing cards: spades, een toneelvoorstelling van de vermaarde Canadese regisseur Robert Lepage die dezer dagen in het Holland Festival te zien is. 

In die korte scènes maken we in hoog tempo kennis met de belangrijkste personages in Spades. Ze hebben niet direct iets met elkaar te maken, maar als ze uiteindelijk in hetzelfde hotel in Las Vegas blijken te verblijven, is het ook weer niet verwonderlijk dat hun levens elkaar soms kruisen.

Dankzij romans en films als Crash en Short cuts  zijn we wel vertrouwd geraakt met vertellingen waarin verschillende verhaallijnen naast en door elkaar ontwikkeld worden. Een gemeenschappelijk thema moet die lijntjes meestal bijeen houden.

In Spades is het de locatie die zorgt voor samenhang tussen de geschiedenissen van de personages. De tijdelijke bewoners van het hotel worstelen vooral met hun privéproblemen: de gokverslaafde tv-producent wordt bedreigd vanwege een speelschuld, het kamermeisje moet naar de dokter maar heeft geen geld, een militair  verdraagt de vernederingen tijdens zijn opleiding niet langer, het huwelijk van het nog maar net getrouwde stel lijkt Las Vegas niet te overleven.

Hun belevenissen worden losjes met elkaar verweven. Het toeval, dat hier chaos wordt genoemd, mag verantwoordelijk worden gehouden voor sommige onverwachte wendingen in hun geschiedenissen. De mysterieuze cowboy duikt in het hotel op om dat toeval een handje te helpen.

Regisseur Lepage hanteert die aan film verwante manier van vertellen vindingrijk. Spades is dan ook in de eerste plaats aantrekkelijk vanwege de bijzondere uitvoering. De voorstelling wordt gespeeld op een groot cirkelvormig podium waar de toeschouwers aan vier kanten omheen zitten. Erboven hangt een installatie waaruit tv-schermen of stoeltjes naar beneden komen. Het podium is een uiterst vernuftige constructie met in het midden een vierkant dat kan inzakken en vliegensvlug veranderd kan worden in een hotelkamer, bar of zwembad. Uit de vloer klappen deuren omhoog of duiken speeltafels van een casino op. Dankzij de technici in de machinekamer onder het podium lopen de scènes soepel in elkaar over. De zes acteurs die enkele tientallen personages spelen, komen op van onder het podium waar ze ook van kostuum wisselen.

Die ingenieuze techniek stelt Lepage in staat in hoog tempo zijn uiteenlopende verhalen te vertellen. In drie scènewisselingen belandt de tv-producent van zijn hotelkamer via de hotelbalie in een woestijn. De afwisseling en het tempo, de montage van de verhaallijnen en het vakmanschap van de acteurs en technici maken deze voorstelling bewonderenswaardig. De kracht van Playing cards: spades schuilt vooral in haar spectaculaire vormgeving. Die levert een boeiend schouwspel op. 

Foto: Éric Labbé