Dieren: het zijn net mensen. Dat vond de Franse sprookjesschrijver Jean de la Fontaine, die in zijn fabels dieren opzadelde met menselijke domheid en slimheid. Zo hield hij de mensen een spiegel voor. In zijn dierensprookje De raaf en de vos laat de krassende vogel zich tot zijn schande plat-slijmen door het roofdier. De vos gaat er daarop met zijn eten vandoor. In de Pop Arts-voorstelling De wraak van de raaf – een funky fabel geven de poppenspelers van Feikes Huis de raaf kans revanche te nemen.

Mensen die tegen je slijmen, doen dat niet om jou in het zonnetje te zetten, maar om iets van je gedaan te krijgen. Dat is de moraal van Jean de la Fontaines dierensprookje De raaf en de vos (1626). In deze fabel heeft de raaf een stuk kaas gescoord. In zijn nest hoog in de boom zit de vogel met die kaas in zijn bek. De vos ruikt het eten vanaf de grond: hoe kan hij die raaf zover krijgen dat hij het eten laat vallen? De vos bejubelt de schoonheid van de raaf in de hoop dat het beest zijn bek zal opendoen. Wanneer die vleierij niet voldoende blijkt, vraagt de vos zich hardop af of die raaf misschien mooi kan zingen. De ijdele raaf opent daarop zijn bek om zijn krassende geluid te laten horen. De kaas valt en de vos gaat ermee vandoor.

Meike van den Akker (spel en poppen) en Dirk-Peter Kölsch (muziek) van de groep Feikes Huis plaatsen De la Fontaines dieren in een laboratoriumsituatie. Tafels vol glazen flessen met gekleurde vloeistoffen erin. Vergrootglazen, een ouderwetse schoolplaat met vogels erop (vormgeving: Carmen Schabracq). Een vosje dat in de laboratoriumruimte rondsluipt vindt weliswaar wat kaas, maar hij kan er niet bij. De onderzoeker en zijn laborante leggen de raaf op de snijtafel, om zo te ontdekken wat het beest mankeert waardoor het zich zo laat koeioneren.

Meike van den Akker is een ras-poppenspeler. In haar handen wordt een pluchen vosje een echt beest, een halve pluk veren een echte raaf. Ze snuift en gromt en krast. Ze laat de vos vier talen spreken om de raaf te verleiden het stuk kaas te laten vallen. Hilarisch is de scène waarin de vos zijn sexappeal in de strijd werpt om de raaf plat te krijgen. Ondertussen hangt Dirk-Peter Kölsch de onverstoorbare onderzoeker in witte laboratoriumjas uit.

Gaandeweg beginnen de dieren steeds meer op de mensen te lijken en de mensen steeds meer op de dieren. De arrogante onderzoeker krijgt trekken van de vos, de overijverige laborante lijkt steeds meer op de raaf. Tijd voor wraak.

De wraak van de raaf is een charmante kleine voorstelling met een combinatie van poppenspel en acteerwerk, ondersteund door een fraai geluidsdecor met muziek en gefladder van vleugels. De meeste lof verdient het poppenspel van Meike van den Akker. Zij maakt zelfs van twee alledaagse latex handschoenen een geloofwaardige vogel.

De voorstelling zal dit jaar ook te zien zijn op Oerol.

Foto: Saris & den Engelsman